Ինձ համար ամենահանգստացնողը լոգանք ընդունել է կամ էլ ինչպես Նորթոնը նշեց, լողավազան գնալը: Ջուրը տանում է բոլոր ներվայնացնող մտքերս ու սկսում եմ ավելի սթափ դատել ամեն ինչ: Լավ միջող է նաև հանգիստ ու հաճելի երաժշտությունը:
Իսկ ներվայնությունը հանգստացնելու համար կերած ուտելիքի կալորիաները, դրանց առաջացրած կիլոգրամները հաստատ ավելի շատ կներվայնացնեն ու դեպրեսիվ վիճակ կստեղծեն հետագայում:
Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ՝ կախում ես մեխից… ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:
Norton (05.02.2010)
Ներվայնացած ժամանակ ամենալավ դեղատոմսը, որ գիտեմ շփումն ա, զրուցելը, պարտադիր չի քեզ անհանգստացնող հարցի մասին խոսաս, կարելի ա ուղղակի մի աշխույժ միջավայրում ինչ-որ զրույցի մասնակցել, սկզբում որպես ունկնդիր, հետո անկախ քեզնից դու էլ կներքաշվես էդ զրույցի մեջ, ասել-խոսալուց լավ տարբերակ չգիտեմ, ուտելն էլ կմոռանաս, մարդկանց ներկայությամբ կամաչես էլ եղունգներդ կրծես… Ես էլ պարապ ժամանակ եմ սառնարանի վրա հարձակում գործում, բայց դե իմ կերածը կորածի հաշիվ ա, ինչքան ուտում եմ, չեմ չաղանում, սենց էլ բան կլինի՞…
Համաձայն եմ Նանուկի հետ, որ էդ կալորիաների պատճառով հետո ավելի ես ներվայնանում:_Nanuk_-ի խոսքերից
Ես էլ էի առաջ ներվայնությունից սկսում շատ ուտել, բայց էդ լրիվ ինձնից անկախ էր ստացվում: Հետո, որպեսզի մի հատ էլ չաղանալու պատճառով չներվայնանամ, երբ,որ ներվայնանում եմ տնից դուրս եմ գալիս, որ չուտեմ ու գնում եմ ինչ-որ մեկի հետ զրուցելու:
Իմ կարծիքով զրույցը ամենալավ տարբերակն ա ներվեր հանգստացնելու:
Շինարար (05.02.2010)
Ադամ, եթե ուտելը դուրդ չգա, դու այլընտրանք կփնտրես ու անպայման կգտնես
Մարու մտքին տեղ լինի
Իմ ախորժակն էլ է փակվում։
Ընդհանրապես չաղերի կամ չաղանալու խնդիր ունեցողների դեպքում ներվայնանալիս ուտելու անհագ ցանկություն է առաջանում, իսկ նիհարների ու չաղանալ չկարողացողների դեպքում՝ հակառակը՝ ախորժակն է փակվում։ Լրիվ թարս ա, էլի։Ես՝ որպես տարբեր ժամանակներում էդ երկու կարգավիճակներում էլ եղած մարդ, կարող եմ հաստատել, որ էդպիսի օրինաչափություն կա իրոք։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Adam (05.02.2010)
Ինչ ուզում եք, ասեք, առանց Ֆրեյդի էս իրավիճակը պարզել չի լինի: Ներվայնությունից ուտելը "օրալային ֆիքսացիայի" վառ դրսևորում է, նույնն է նաև ներվայնությունից չուտելը, կամ առաջարկված ալտերնատիվ տարբերակներից շատերը. խմել /անկախ նանից, թե ինչ/, ծխել, եղունգ կրծել, խոսել և այլն: Իմ կարծիքով, վերջինը, իհարկե, ամենալավ տարբերակն է, բայց դե էդ կերպ էլ էն հիմնարար պրոբլեմը չի լուծվի, էնպես որ, բարդ է, բայց պետք է մի քիչ ավելի խոր գնալ... /սեփական անձը ճանաչելու մեջ/...
իմ մոտ էլ հակառակն ա. հենց անհանգստանում կամ ներվայնանում եմ, միանգամից ախորժակս փակվում ա… իբր նենց շատ եմ ուտում, մի հատ էլ ընդհանրապես չեմ ուտում
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Ալտերնատիվ տարբերակ… զանգում ես Տիկոյին
հա, Տիկոն մեր ընգերնա, իրան երկու րոպե լսես ներվայնությունդ կանցնի
Волчья откровенность - вовсе не доверчивость, а только дурная привычка размышлять вслух.
Բայց ես նիհար չեմԻմ ախորժակն էլ է փակվում։
Ընդհանրապես չաղերի կամ չաղանալու խնդիր ունեցողների դեպքում ներվայնանալիս ուտելու անհագ ցանկություն է առաջանում, իսկ նիհարների ու չաղանալ չկարողացողների դեպքում՝ հակառակը՝ ախորժակն է փակվում։ Լրիվ թարս ա, էլի։Ճիշտա չաղ էլ չեմ, բայց..
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
ճիշտ աԿոդ:Ներվայնությունը բերում է շատակերության
Ես էլ եմ ինձ սենց արդարացնում, երբ անհագուրդ ցանկություն ունեմ խեղդել ժարիտ արած կարտոշկեն ու հավիկի միսիկը…Ո՞վ կարող է բացատրել ինձ սրա գաղտնիքը: Ինչու՞ են շատերը սկսում շատակերությամբ զբաղվել, երբ ներվայնանում են, կամ լարված են լինում:
Իմ հիմնական չաղանալու պատճառը դա է լինում:
Ներվայնացած ժամանակ անընդհատ ուտել ես ուզում, սակայն ինչքան էլ ուտում ես՝ չես հագենում:
Ախր հասկացեք. խմե՛լ չի է: Ուտել ա:
Ա՜խ, ես ինչպե՞ս չներվայնանամ...
Հ.Գ. Փորձեմ խեղդել նման պահերը ծխախոտի մեջ երևի...
Ան, բայց էդ էնքան էլ օրինաչափություն չի:Իմ ախորժակն էլ է փակվում։
Ընդհանրապես չաղերի կամ չաղանալու խնդիր ունեցողների դեպքում ներվայնանալիս ուտելու անհագ ցանկություն է առաջանում, իսկ նիհարների ու չաղանալ չկարողացողների դեպքում՝ հակառակը՝ ախորժակն է փակվում։ Լրիվ թարս ա, էլի։Էս վերջերս ես ներվայնանալուց սկսում եմ շատակերություն անել, բայց մինչ այս ես միշտ սովամահությամբ էի զբաղվում անհանգիստ կամ նյարդային շրջաններում:
Ընդհանրապես, ասում են ներվայնացած ժամանակ ուտել չի կարելի... Ասում են, ինչ–որ թույներ են արտադրվում էտ պահին օրգանզմում, ու որ բան ես ուտում, .... լավ չի լինում, մի խոսքով
Մարդ կա ախորժակը փակվում ա ներվայնացած ժամանակ, մարդ կա բացվում ա...
իմ մոտ, օրինակ, բացվում ա, էն էլ՝ մի ուրիշ տեսակ
Ուլուանա (06.02.2010)
Իսկ կան մարդիկ, որ ասում են պետք է ուտել, ըստ որում, օրինակ միս, որ ներվայնության վրա ծախսվող ուժերը /ուշադրության հետ միասին/ գնան դեպի ստամոքս ու դու հանգստանաս:
Երբ մարդ ներվայնանում է, իր մտքերն են «բացասական», որոնք ազդում են սնունդի վրա, այսինքն, մոտավորապես, թունավորում եք սնունդը, հետո ուտում: Դե նայած ջղայնության աստիճան: (Իզուր չի, որ ճաշելուց առաջ աղոթում են ու շնորհակալ լինում մի փոր ճաշի համար: )Ընդհանրապես, ասում են ներվայնացած ժամանակ ուտել չի կարելի... Ասում են, ինչ–որ թույներ են արտադրվում էտ պահին օրգանզմում, ու որ բան ես ուտում, .... լավ չի լինում, մի խոսքով
Մարդ կա ախորժակը փակվում ա ներվայնացած ժամանակ, մարդ կա բացվում ա...
իմ մոտ, օրինակ, բացվում ա, էն էլ՝ մի ուրիշ տեսակ
Օրինակ ես ջղայն ժամանակ խոհանոցում գործ անել չեմ սիրում, օրերով ճաշ չեմ եփի, ինքս էլ ավելի շուտ սովամահ կլինեմ: Հենց տրամադրությունս բացվի, հաճույքով սլանում եմ սալաթ պատրաստելու:Չնայած եթե ձեռքիս տակ միրգ ու բանջարեղեն լինի, շոկոլադ, թխվածք, անդադար կուտեմ:
Վերջիններս չաղացնելու հակում չունեն (տարին բոլոր փորձում ու համոզվում եմ
Վերջին խմբագրող՝ Ֆոտոն: 05.02.2010, 17:02:
Դեկադա (06.02.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ