Ըստ Դեվիդ Վեյսի Ռոդենը Նեյտին (բնորդին) տեսել է խանութում, որտեղ նա բրոնզե արձանիկ էր փնտրում հարսնացուին նվիրելու համար: Օգյուստին ապշեցրել էին նրա գեղեցիկ կեցվածքն ու հմայքը: Սակայն Ռոդենի առաջին կենսագիրներից մեկը (Բենուա) իր մենագրությունում մեջ է բերում իր իսկ քանդակագործի պատմածն այդ արձանի ստեղծման մասին: Ռոդենը բնօրինակ որոնելով, դիմել է իր արվեստանոցի մոտ գտնվող զորանոցի հրամանատարին: Սա ուղարկել է ինը զինվոր, որոնցից Ռոդենը ընտրել է Նեյտին` հեռագրային ծառայության զինվորին: Նա արձանի վրա աշխատել է մի քանի ամիս երեկոները, արհեստական լուսավորության տակ: «Բրոնզի դարը» Ռոդենի առաջին խոշոր ստեղծագործությունն է և մինչև այժմ նրա ամենահանրածանոթ աշխատանքներից մեկը, չնայած նրան, որ սկզբում ոչ ոք չէր հավանում այս աշխատանքը: Այն առաջին անգամ ցուցադրվել է Բրյուսելյան Սալոնում, որտեղ բոլորը ծաղրում էին այդ աշխատանքը, համարում էին, որ այն պատրաստված է ծեփապատճենից: Վան Ռասբուրգի խորհրդով արձանը անվանվում է «Բրոնզի դար» և հեռացվում նիզակը: Որից հետո Ռոդենը վերադառնում է Փարիզ ու «Բրոնզի դարը» ներկայացնում փարիզյան Սալոնում: Այստեղ ևս նույն մեղադրանքներն են հնչում: Լըկոքի խորհրդով բողոքարկում է ժյուրիի որոշումը և նրան առաջարկում են քննության ենթարկվել: Ռոդենը զարմանում է, բայց համաձայնվում: Նա ժյուրիի 5 անդամների ներկայությամբ հանպատրաստից մի քանի ժամում քանդակում է «Քայլող մարդը»:
«Քայլող մարդը»
Մեջբերել
Էջանիշներ