Ռոդեն

**Yeghoyan** · 31.01.2010, 20:31

Ռոդենը, հռչակավոր բանաստեղծ` Վիկտոր Հյուգոյի հուշարձանը աշխատել է հնարավորության սահմաններում շրջապատել համաձայն իր ֆրանսիական ու համաշխարհային գրական դիրքի, նրա նշանակությունն ու վարպետությունը ներկայացնում է ամենաբազմազան պատկերների ու սիմվոլներով տեսքով: Այս տարօրինակ արձանը ցուցադրվել է փարիզյան Սալոնում 1897թ., երբ հեղինակն արդեն բավականին հասցրել էր ընտելացնել հասարակությանը և արվեստի գիտակներին ամեն անսպասելիին ու տարօրինակին:

**ministr** · 31.01.2010, 20:35

Եթե տեսողությունը լավ լիներ, հնարավոր է, որ լիներ նկարիչ...

**Yeghoyan** · 19.02.2010, 12:54

ministr-ի խոսքերից

Եթե տեսողությունը լավ լիներ, հնարավոր է, որ լիներ նկարիչ...

Վատ տեսողությունից բացի, նկարիչ դառնալուն խանգարել է նաև ներկերի համար փող չունենալը:
Մի փոքր հատված մեջբերեմ Ռոդենի մասին գրքից.

Օգյուստը ձևացնում էր, թե իբր անտարբեր է, որ ներկերով չի նկարում, բայց երբ գարնանային մի առավոտ Լըկոքը կանգնեց նրա կողքին և հարցրեց. ,,Իսկ ինչո՞ւ դուք նկարչության դասերին չեք հաճախում: Դուք արդեն բավականաչափ պատրաստված եք, Ռոդեն,, - նա եռանդի նոր հորդում զգաց և շտապ պատասխանեց.
- Դուք մեզ ասել եք, որ մենք պետք է բոլոր ուժերրը նվիրենք գծանկարին, որ գծանկարը երբեք մինչև վերջ չես ուսումնասիրի:
- Այդ ամենը ճիշտ է, բայց ժամանակն է, որ դուք սկսեք լրջորեն աշխատել ջրաներկով ու յուղաներկով: Եթե չեք ուզում պարզապես փորագրիչ մնալ:
- Ոչ, ես…- Օգյուստը լռեց:
- Դուք ներկերի համար փող չունեք: Ցավալի է:

**Yeghoyan** · 19.02.2010, 12:57

Քանդակագործ դարձավ նորից նույն պատճառով: Նկարչության դասերին գնում էր, բայց ներկեր չունենալու պատճառով չէր նկարում, կամ էլ շատ հազվադեպ գտնում էր որևէ հարուստ ուսանողի կողմից դեն նետված ներկի պարկուճ և դրանով փորձում նկարել: Մի անգամ էլ հիշելով հոր խոսքերը, որ աղքատ է, և մի ճանապարհ ունի` դառնալ բանվոր, կարողանալ մի կերպ պահել գլուխը: Որոշում է պատառոտել գծանկարները, բայց Լըկոքը կանգնեցնում է նրան: Տեսնելով պատանու հուսահատ վիճակը նրան ուղարկում է քանդակագործության դասարան:

Դևիդ Վեյսի ,,Օգյուստ Ռոդեն,, գրքից.

- Ես մի բան կմտածեմ, Ռոդեն: Հարկ չկա, որ դուք այստեղ անգործ նստեք: Գնացեք քանդակագործության դասարանը: Գոնե ինչ-որ բանով կզբաղվեք:
- Մեթր, ես քանդակագործության մասին ոչինչ չգիտեմ:
- Կսովորեք: Դուք արագ եք ըմբռնում, երբ շահագրգռված եք.......…

Օգյուստն անվճռականորեն մտավ քանդակագործության դասարանը: Նա զննեց խոնավ կավը, գիպսի ծանր կույտերը, թրծակավն ու մարմարը, սանդուղքները, բնօրինակի պատվանդանները, գործիքները, որոնց թիվ չկար: Դա նրա համար միանգամայն անծանոթ աշխարհ էր….........

Սենյակում ընդամենը մի քանի ուսանող կար, բայց Օգյուստը հանկարծակի ուրախացավ, որ Լըկոքն իրեն այստեղ է բերել: Անհայտ մի ուժ նրան ձգեց դեպի քարը: Շուրջն ավարտուն արձաներ էին ու նշանավոր ստեղծագործությունների ընդօրինակություներ, և դրանք այնպիսի ուժ ու գեղեցկություն էին ճառագայթում, որ նա ցանկացավ շոշափել: Ամուր մատներով տրորեց կավը, և նրան համակեցին նոր զգացմունքներ: Ուզում էր բղավել. ,,Սա ինձ դուր է գալիս,, բայց վախենում էր, ու դա սենտիմենտալ կհնչի: Այստեղ նա իրեն իրավահավասար էր զգում, պետք չէր կարճատես աչքերը լարել նկարների մանրամասները տեսելու համար: Ինչ առավելություն: Նա պետք չուներ տեսնելու, նա կարող էր զգալ, և որքան կավին մոտ, այնքան ավելի լավ:
Զանազան պատրվակներով Օգյուստն օր-օրի քանդակագործության դասարանում նվիրվեց աշխատանքին: Նա մոռացավ ներկերի ու կտավի մասին: Նրա ամբողջ մարմինն էր ապրում այդ աշխատանքով և ոչ միայն միտքը, ինչպես նկարելիս: Քարն ամուր էր ու սառը, բայց նա էլ իր փափկությունն ու գրավիչ ջերմությունն ուներ: Նրա մոտ նոր սեր երևան եկավ` նա երազում էր Միլոսյան Վեներայի մասին: Անհաղթահարելի մի նոր ցանկություն համակեց նրան` ձեռք տալ քարին, այն քանդակել, ձև տալ նրան:
Երբ Լըկոքը նրան ասաց, որ ժամանակն է գծանկարչության ու գեղանկարչության պարապմունքներին վերադառնալու, և, որ ինքը ներկեր կտա նրան, Օգյուստը հրաժարվեց: Այժմ նրա միակ ցանկությունը քարի հետ աշխատելն էր: Ըստ Ռոդենի քարը ամենահարմար նյութն է մարդկային կերպարի համար.........

**Yeghoyan** · 13.03.2010, 22:03

Երեք տարվա տաժանակիր աշխատանքից հետո, Ռոդենը որոշում է, որ պատրաստ է Գեղարվեստի դպրոց ընդունվելուն: Ընդունելության քննությունների համար պատրաստում է հոր կիսանդրին:

Սակայն նրան թույլ չեն տալիս ներկայացնել այդ կիսանդրին: Ըստ այդ դպրոցի կանոնների ընդունվողներն իրավունք չունեին ներկայացնել ինքնուրույն աշխատանքներ, այլ պետք է ծեփակերտեին նախորոշված բնօրինակից: Բայց Ռոդենը չի կարողանում նշված ժամանակում կատարել աշխատանքը և նրան չեն ընդունում Գեղարվեստի դպրոցում սովորելու: Եվ այսպես երեք տարի շարունակ, երեք անգամ մերժում են նրան և այլևս չեն թույլատրում մասնակցել այդ քննություններին: Դրանից հետո մահանում է քույրը:

Սիրելի քրոջ` Մարիի մահվանից հետո նա ընտրում է եկեղեցական կյանքը, որոշում է դառնալ վանական, որպեսզի փոխարինի քրոջը /քույրը սուրբ Երեմիայի վանքում վանաքույր է եղել/: Եկեղեցում երկար անգործ չի մնում, որքան էլ ցանկանում է հեռու մնալ արվեստից, չի կարողանում, մի օր որոշում է ծեփակերտել հայր Էյմարի կիսանդրին:

Ռոդենը եկեղեցում ապրել է մոտ մեկ տարի, այդ ժամանակ նա 22 տարեկան էր: Հայր Էյմարը տեսնելով, թե ինչպես է նա տառապում առանց արվեստի, խորհուրդ է տալիս հեռանալ եկեղեցուց, վերադառնալ քանդակագործությանը: Նա ինքն էլ հասկանում է, որ չի կարող ապրել առանց արվեստ և այդպես էլ անում է. թողնում է եկեղեցին ու նորից սկսում զբաղվել քանդակագործությամբ