,,Ռոմեո և Ջուլիետա,,
,,Աստծո ձեռքը,,
,,Ռոմեո և Ջուլիետա,,
,,Աստծո ձեռքը,,
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Վատ տեսողությունից բացի, նկարիչ դառնալուն խանգարել է նաև ներկերի համար փող չունենալը:
Մի փոքր հատված մեջբերեմ Ռոդենի մասին գրքից.
Օգյուստը ձևացնում էր, թե իբր անտարբեր է, որ ներկերով չի նկարում, բայց երբ գարնանային մի առավոտ Լըկոքը կանգնեց նրա կողքին և հարցրեց. ,,Իսկ ինչո՞ւ դուք նկարչության դասերին չեք հաճախում: Դուք արդեն բավականաչափ պատրաստված եք, Ռոդեն,, - նա եռանդի նոր հորդում զգաց և շտապ պատասխանեց.
- Դուք մեզ ասել եք, որ մենք պետք է բոլոր ուժերրը նվիրենք գծանկարին, որ գծանկարը երբեք մինչև վերջ չես ուսումնասիրի:
- Այդ ամենը ճիշտ է, բայց ժամանակն է, որ դուք սկսեք լրջորեն աշխատել ջրաներկով ու յուղաներկով: Եթե չեք ուզում պարզապես փորագրիչ մնալ:
- Ոչ, ես…- Օգյուստը լռեց:
- Դուք ներկերի համար փող չունեք: Ցավալի է:
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Magic-Mushroom (14.04.2010), ministr (19.02.2010), Գուգօ (12.04.2010), Ֆոտոն (19.02.2010)
Քանդակագործ դարձավ նորից նույն պատճառով: Նկարչության դասերին գնում էր, բայց ներկեր չունենալու պատճառով չէր նկարում, կամ էլ շատ հազվադեպ գտնում էր որևէ հարուստ ուսանողի կողմից դեն նետված ներկի պարկուճ և դրանով փորձում նկարել: Մի անգամ էլ հիշելով հոր խոսքերը, որ աղքատ է, և մի ճանապարհ ունի` դառնալ բանվոր, կարողանալ մի կերպ պահել գլուխը: Որոշում է պատառոտել գծանկարները, բայց Լըկոքը կանգնեցնում է նրան: Տեսնելով պատանու հուսահատ վիճակը նրան ուղարկում է քանդակագործության դասարան:
Դևիդ Վեյսի ,,Օգյուստ Ռոդեն,, գրքից.
- Ես մի բան կմտածեմ, Ռոդեն: Հարկ չկա, որ դուք այստեղ անգործ նստեք: Գնացեք քանդակագործության դասարանը: Գոնե ինչ-որ բանով կզբաղվեք:
- Մեթր, ես քանդակագործության մասին ոչինչ չգիտեմ:
- Կսովորեք: Դուք արագ եք ըմբռնում, երբ շահագրգռված եք.......…
Օգյուստն անվճռականորեն մտավ քանդակագործության դասարանը: Նա զննեց խոնավ կավը, գիպսի ծանր կույտերը, թրծակավն ու մարմարը, սանդուղքները, բնօրինակի պատվանդանները, գործիքները, որոնց թիվ չկար: Դա նրա համար միանգամայն անծանոթ աշխարհ էր….........
Սենյակում ընդամենը մի քանի ուսանող կար, բայց Օգյուստը հանկարծակի ուրախացավ, որ Լըկոքն իրեն այստեղ է բերել: Անհայտ մի ուժ նրան ձգեց դեպի քարը: Շուրջն ավարտուն արձաներ էին ու նշանավոր ստեղծագործությունների ընդօրինակություներ, և դրանք այնպիսի ուժ ու գեղեցկություն էին ճառագայթում, որ նա ցանկացավ շոշափել: Ամուր մատներով տրորեց կավը, և նրան համակեցին նոր զգացմունքներ: Ուզում էր բղավել. ,,Սա ինձ դուր է գալիս,, բայց վախենում էր, ու դա սենտիմենտալ կհնչի: Այստեղ նա իրեն իրավահավասար էր զգում, պետք չէր կարճատես աչքերը լարել նկարների մանրամասները տեսելու համար: Ինչ առավելություն: Նա պետք չուներ տեսնելու, նա կարող էր զգալ, և որքան կավին մոտ, այնքան ավելի լավ:
Զանազան պատրվակներով Օգյուստն օր-օրի քանդակագործության դասարանում նվիրվեց աշխատանքին: Նա մոռացավ ներկերի ու կտավի մասին: Նրա ամբողջ մարմինն էր ապրում այդ աշխատանքով և ոչ միայն միտքը, ինչպես նկարելիս: Քարն ամուր էր ու սառը, բայց նա էլ իր փափկությունն ու գրավիչ ջերմությունն ուներ: Նրա մոտ նոր սեր երևան եկավ` նա երազում էր Միլոսյան Վեներայի մասին: Անհաղթահարելի մի նոր ցանկություն համակեց նրան` ձեռք տալ քարին, այն քանդակել, ձև տալ նրան:
Երբ Լըկոքը նրան ասաց, որ ժամանակն է գծանկարչության ու գեղանկարչության պարապմունքներին վերադառնալու, և, որ ինքը ներկեր կտա նրան, Օգյուստը հրաժարվեց: Այժմ նրա միակ ցանկությունը քարի հետ աշխատելն էր: Ըստ Ռոդենի քարը ամենահարմար նյութն է մարդկային կերպարի համար.........
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Երեք տարվա տաժանակիր աշխատանքից հետո, Ռոդենը որոշում է, որ պատրաստ է Գեղարվեստի դպրոց ընդունվելուն: Ընդունելության քննությունների համար պատրաստում է հոր կիսանդրին:
Սակայն նրան թույլ չեն տալիս ներկայացնել այդ կիսանդրին: Ըստ այդ դպրոցի կանոնների ընդունվողներն իրավունք չունեին ներկայացնել ինքնուրույն աշխատանքներ, այլ պետք է ծեփակերտեին նախորոշված բնօրինակից: Բայց Ռոդենը չի կարողանում նշված ժամանակում կատարել աշխատանքը և նրան չեն ընդունում Գեղարվեստի դպրոցում սովորելու: Եվ այսպես երեք տարի շարունակ, երեք անգամ մերժում են նրան և այլևս չեն թույլատրում մասնակցել այդ քննություններին: Դրանից հետո մահանում է քույրը:
Սիրելի քրոջ` Մարիի մահվանից հետո նա ընտրում է եկեղեցական կյանքը, որոշում է դառնալ վանական, որպեսզի փոխարինի քրոջը /քույրը սուրբ Երեմիայի վանքում վանաքույր է եղել/: Եկեղեցում երկար անգործ չի մնում, որքան էլ ցանկանում է հեռու մնալ արվեստից, չի կարողանում, մի օր որոշում է ծեփակերտել հայր Էյմարի կիսանդրին:
Ռոդենը եկեղեցում ապրել է մոտ մեկ տարի, այդ ժամանակ նա 22 տարեկան էր: Հայր Էյմարը տեսնելով, թե ինչպես է նա տառապում առանց արվեստի, խորհուրդ է տալիս հեռանալ եկեղեցուց, վերադառնալ քանդակագործությանը: Նա ինքն էլ հասկանում է, որ չի կարող ապրել առանց արվեստ և այդպես էլ անում է. թողնում է եկեղեցին ու նորից սկսում զբաղվել քանդակագործությամբ
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Ռոդենի մի քանի այլ աշխատանքների նման այս արձանը մի քանի անուններ է ունեցել: Նիզակը հեռացնելուց առաջ այն կոչվել է Հաղթվածը կամ Վիրավոր զինվորը: Նիզակի հեռացումից հետո այն կոչվել է Բրոնզի դար, Երկաթի դար, Քարի դար, իսկ երբեմն էլ` Մարդկության զարթոնք: Այն հանգամանքը, որ Ռոդենի շատ աշխատանքներ իմաստային տարբեր մեկնաբանություններ են թույլ տալիս, պայմանավորված է դրանց ներքին բարդությամբ և բազմանշանակությամբ: Տվյալ դեպքում նիզակի հեռացումը բացահայտել է կերպարի բովանդակության մի նոր ասպեկտ, իսկ ամբողջ կերպարի շարժումը միանգամայն այլ իմաստ է ստացել:
Հ.Գ. Աս, չգիտեի, որ քանդակագործությամբ ես հետաքրքրվում:
Իրոք շատ լավ աշխատանքներ ունի Ռոդենը: Հետո մի քանի նկար էլ կդնեմ:
Yeghoyan (14.04.2010)
Հանճարներին կրթություն պետք էլ չի, նրանց մեջ ներքին ուժը աշխատասիրությունն ու տաղանդը էնքան շատ է ու արմատացած, որ ակադեմիական կրթությունն ու ճշգրտությունը կարող է խանգարել ստեղծագործելուն: Ռոդենն ինձ համար գագաթն է քանդակագործության, գործերի մեջ և միտք կա և շարժում, վարպետություն, տառապանք: Գրքից մի նախադասություն եմ լավ հիշում, որտեղ ասվում էր, որ ստեղծագործելու համար մուսա չկա, կա միայն աշխատանք, չարչարանք, որ արդյունքի հասնես, կատարելագործվես: Ռոդենի «Մտածողը» ուղղակի հանճարեղ գործ է:
Եղիր հե՛զ, բանող ե՛զ, և վարիր այս անվերջ սևահողը, երբ կիջնի երեկոն, դու հանգիստ գնա գոմ, որոճա՛ քեզ բաժին ընկած խոտը, մինչև կբացվի առավոտը:
Կողբի Գեղարվեստի Դպրոց
Քանդակագործությամբ չէ, այլ Ռոդենի աշխատանքներով
Եվս մի քանի տեղեկություն Ռոդենի կյանքից.
Գեղարվեստի դպրոցում ունեցած անհաջողություններից հետո, աշխատանքի է անցնում Կարրիե-Բելյոզի մոտ, այդտեղ աշխատում է մոտ 3 տարի: Հետո մասնակցում է 1870թ. սկսված պատերազմին: Երբ հետ է վերադառնում Ֆրանսիա, նա իր աշխատանքները գտնում է անվնաս: Ռոզային հաջողվել էր դրանք ճիշտ պահպանել պատերազմի տարիներին: Սակայն չի կարողանում աշխատանք գտնել, և նորից միակ ելքը Կարրիե-Բելյոզի մոտ աշխատանքի անցնելն էր, իսկ դրա համար անհրաժեշտ էր մեկնել Բելգիա: Թողնում է ընտանիքը և մեկնում: Բրյուսելում աշխատում է Կարրիե-Բելյոզի մոտ, իսկ հետո դառնում Վան Ռասբուրգի գործընկերը: Այդ ընթացքում հասցնում է լինել Ամստերդամում, Իտալիայում: Իտալիա կատարած ուղևորությունը 1875թ. և հատկապես Միքելանջելոյի աշխատանքների անմիջական ուսումնասիրությունը կարևորագույն դեր են խաղացել քանդակագործի ստեղծագործական զարգացման մեջ: Իտալիայում գտնվելն ավարտեց Ռոդենի գեղարվեստական ձևավորումը և իհարկե արագացրեց նրա որոշումը վերջ տալ գեղազարդիչի իր աշխատանքին ու ամբողջ ուժերը նվիրել իր սեփական ստեղծագործական մտահղացումների իրականացմանը:
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Ըստ Դեվիդ Վեյսի Ռոդենը Նեյտին (բնորդին) տեսել է խանութում, որտեղ նա բրոնզե արձանիկ էր փնտրում հարսնացուին նվիրելու համար: Օգյուստին ապշեցրել էին նրա գեղեցիկ կեցվածքն ու հմայքը: Սակայն Ռոդենի առաջին կենսագիրներից մեկը (Բենուա) իր մենագրությունում մեջ է բերում իր իսկ քանդակագործի պատմածն այդ արձանի ստեղծման մասին: Ռոդենը բնօրինակ որոնելով, դիմել է իր արվեստանոցի մոտ գտնվող զորանոցի հրամանատարին: Սա ուղարկել է ինը զինվոր, որոնցից Ռոդենը ընտրել է Նեյտին` հեռագրային ծառայության զինվորին: Նա արձանի վրա աշխատել է մի քանի ամիս երեկոները, արհեստական լուսավորության տակ: «Բրոնզի դարը» Ռոդենի առաջին խոշոր ստեղծագործությունն է և մինչև այժմ նրա ամենահանրածանոթ աշխատանքներից մեկը, չնայած նրան, որ սկզբում ոչ ոք չէր հավանում այս աշխատանքը: Այն առաջին անգամ ցուցադրվել է Բրյուսելյան Սալոնում, որտեղ բոլորը ծաղրում էին այդ աշխատանքը, համարում էին, որ այն պատրաստված է ծեփապատճենից: Վան Ռասբուրգի խորհրդով արձանը անվանվում է «Բրոնզի դար» և հեռացվում նիզակը: Որից հետո Ռոդենը վերադառնում է Փարիզ ու «Բրոնզի դարը» ներկայացնում փարիզյան Սալոնում: Այստեղ ևս նույն մեղադրանքներն են հնչում: Լըկոքի խորհրդով բողոքարկում է ժյուրիի որոշումը և նրան առաջարկում են քննության ենթարկվել: Ռոդենը զարմանում է, բայց համաձայնվում: Նա ժյուրիի 5 անդամների ներկայությամբ հանպատրաստից մի քանի ժամում քանդակում է «Քայլող մարդը»:
«Քայլող մարդը»
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
«Հովհաննես Մկրտիչ» արձանը գիպսից պատրաստ է եղել դեռևս 1878թ.: «Քայլող մարդը», ըստ երևույթին նրա համար էտյուդ է ծառայել: Թե ով է եղել այդ արձանի բնօրինակը, մինչև այժմ ստույգ պարզված չի: Որոշ տվյալներով Հովհաննեսի գլխի համար կեցվածք է ընդունել գրող ու սիրող-նկարիչ Դանիելլին: Այլ տվյալներով Ռոդենի բնօրինակը եղել է իտալացի Պինյատելլին, որի հետ Ռոդենը ծանոթացել է Իտալիա կատարած ճանապարհորդության ժամանակ, գրքում հիշատակվում է որպես Պեպինո: Բազմաթիվ անգամներ և շատ քանդակների համար է Պեպինոն կեցվածք ընդունել Ռոդենի մոտ:
1880թ. Սալոնի ժյուրին երրորդ աստիճանի մեդալ է շնորհել «Բրոնզե դարին»: Հենց նույն տարում էլ արձանը գնել է պետությունը և այն կանգնեցվել է Լյուքսեմբուրգյան այգու ծառուղիներից մեկում: 1889թ. փոխադրվել է Լյուքեմբուրգյան թանգարան:
«Հովհաննես Մկրտիչ» արձանի բրոնզե ձուլվածքը գնվել է 1881թ. ցուցահանդեսից և նորից տեղադրվել Լյուքսեմբուրգյան թանգարանում: 1883թ. արձանը ցուցադրվել է Վիեննայի Համաշխարհային ցուցահանդեսում:
1880թ. Սալոնում «Բրոնզե դար» և «Հովհաննես Մկրտիչ» արձանների հաջողությունը սկիզբ դրեցին Ռոդենի հռչակին, սակայն նրա աշխատանքների վերաբերյալ դիսկուսիաներն ու սալոնային-ակադեմիական արվեստի կողմնակիցների կատաղի հարձակումները չեն դադարեցվել:
«Հովհաննես Մկրտիչ»
«Բրոնզե դար»
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Վիկտոր Հյուգոյի առաջին կիսանդրին Ռոդենը պատրաստել է 1883թ.: Հայտնի են քանդակագործի պատմածի երկու տարբերակներ իր աշխատանքի մասին: Առաջինի համաձայն, որ գրի է առել Գզելը, նրան Հյուգոյի հետ ծանոթացրել է իր բարեկամ ժուռնալիստ Բազիրը: «Ի դժբախտություն ինձ, Վիկտոր Հյուգոն հենց նոր էր ծանր տանջաքննության ենթարկվել. վատ կիսանդրի պատրաստելու համար միջակ քանդակագործ Վիլլենը բանաստեղծին ստիպել էր երեսունութ սեանս կեցվածք ընդունելու, և երբ ես վախվխելով հայտնեցի իմ հերթին պատկերել «Մտորումների» հեղինակի դիմագծերը, նա ահեղորեն կիտեց իր օլիմպիական հոնքերը: «Ես չեմ կարող ձեզ խանգարել աշխատելու, - ասաց նա, - բայց նախազգուշացնում եմ, ես կեցվածք չեմ ընդունի և իմ կյանքում ոչինչ չեմ փոխի ձեզ համար. ձեր գործերը կարգավորեցեք, ինչպես ուզում եք»: Ես սկսեցի գնալ նրա մոտ և սկզբում մատիտով բազմաթիվ ճեպանկարներ արեցի, որպեսզի հեշտացնեմ հետագա աշխատանքս: Հետո ես բերեցի շտատիվը և կավը: Բայց, իհարկե, ես չէի կարող այս կեղտոտ իրերով տեղավորվել հյուրասենյակում, որտեղ նա սովորաբար ընդունում էր իր բարեկամներին, և պետք է բավարարվեի պատշգամբով: Կարող եք պատկերացնել իմ խնդրի դժվարությունը: Ես ուշադիր նայում էի մեծ բանաստեղծին, աշխատելով հիշողությանս մեջ դրոշմել նրա կերպարը, հետո վազվզելով նետվում էի պատշգամբ, որպեսզի կավի մեջ դրոշմեմ տեսածս: Բայց այդ երկու-երեք րոպեում տպավորությունս նսեմանում էր, և ես կանգնում էի կավի առջև, վախենալով ձեռք տալ սկսածին: Հարկ էր լինում կրկին վերադառնալ բնօրինակին»:
Գյուստավ Կոկիոյի հաղորդումով այս պատմությունը մի քիչ այլ կերպ է եղել. «Հիշում եմ, որ երբ հնարավորություն էի ունենում մոտենալ մեծ մարդու` Վիկտոր Հյուգոյին, Էժեն Դելակրուային, ես սրտապնդվելու համար մի մեծ բաժակ շամպայն էի խմում: Ա՜խ, Վիկտոր Հյուգոյի այդ կիսանդրին: Ինչպիսի՜ վատ պայմաններում եմ ես այն պատրաստել: Կարծում եմ, որ առանց բանաստեղծի ընկերուհի Ժյուլիետ Դրուեի ես երբեք չէի կարողանա Վիկտոր Հյուդոյից ստանալ կեցվածք ընդունելու նույնիսկ այն կես ժամը, որ մեկ անգամ առմիշտ նա հատկացրել է ինձ: Նա հաշտվեց իմ ներկայության հետ իր տան պատշգամբում միայն այն պայմանով, որ ես ոչինչ չեմ խնդրի, որ կբավարարվեմ նրա վրա թռուցիկ հայացք նետելով և մի քանի էական դիմագծեր ֆիքսելով: Բնականաբար ես կարողանում էի հիշողությամբ աշխատել. իմ ուսուցիչ Լըկոք դե Բուաբոդրանն այս իմաստով ինձ ամուր դաստիարակություն է տվել, և կարող եմ պնդել, որ այդ կիսանդրին ես կարողացա հիշողությամբ պատրաստել` այդ կերպ համադրելով կիսադեմից արած մեծաքանակ ուրվանկարները: Այդ կիսանդրին, - ես պետք է այդ մասին հայտարարեմ, - բոլորովին դուր չեկավ ո՛չ բանաստեղծին, ո՛չ էլ նրան շրջապատողներին»:
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Մի քիչ «Կալեի քաղաքացիների» մասին:
Կալեի քաղաքացիներից առաջինի, որը որոշել էր իր կյանքը տալ հանուն հարազատ քաղաքի փրկության` Էստաշ դե Սեն-Պիեռի հուշարձանի կառուցման միտքն առաջացել է 1884թ.: Ռոդենի բարեկամներից մեկը` Ալֆոնս Իսահակը, որն ապրում էր Կալեում, այդ մասին հայտնել է Ռոդենին և, ըստ երևույթին, միջնորդ է հանդիսացել նրա ու Կալեի քաղաքագլխի միջև: Ռոդենը ստացել է Էստաշ դե Սեն-Պիեռի հուշարձանի պատվերը, և անմիջապես ձեռնամուխ եղել աշխատանքին, և ընթերցելով Ֆրուասսարի ժամանակագրությունը, եկել է այն համոզման, որ հուշարձանը պետք է ընդգրկի բոլոր վեց քաղաքացիների կերպարները, որոնց մասին հիշատակում է ժամանակագրության հեղինակը: Հուշարձանի նախագիծը պատրաստ է եղել 1885թ., և Կալեի մունիցիպալիտետի հետ ունեցած մի շարք վիճաբանություններից հետո վերջ ի վերջո ընդունվել է: 1886թ. քանդակախումբը լրիվ ավարտված է եղել գիպստից և 1889թ. առաջին անգամ ցուցադրվել է Ռոդենի ու Մունեի համատեղ ցուցահանդեսում` Ժորժ Պտիի պատկերասրահում: Հուշարձանի բրոնզից ձուլման և տեղադրման աշխատանքը ձգձգվել է շատ տարիներ: Հուշարձանը բացվել է միայն 1895թ.:
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Agni (15.04.2010), ars83 (22.09.2011), Gayl (15.04.2010), Magic-Mushroom (14.04.2010), ԿԳԴ (16.04.2010)
Երբ որոշվել է Պանթեոնում կանգնեցնել Ֆրանսիայի մեծ երախտավորների հուշարձանները, Ռոդենն առաջիններից մեկն է եղել, որ ստացել է Պանթեոնում թաղված Հյուգոյի հուշարձանի պատվերը: Նա աշխատաքը սկսել է 1889թ. որոշ որոնումներից հետո հանգել է նրան Գերնզեյ կղզում պատկերելու մտքին: Հուշարձանի պատրաստման աշխատանքը ձգձգվել է շատ տարիներ և դրա ընթացքում մի շարք տարբեր լուծումներ են ծագել: Առաջին նախագծում Հյուգոն` մերթ հագնված էր, մերթ մերկ պատկերված էր ժայռի վրա նստած և տիրական ժեստով ծովային տարերքը սանձելիս: Բանաստեղծի, մտածողի, ստեղծագործողի վեհապանծ կերպարը մի քանի տարբերակներում լրացվում է «Ողբերգական մուսա», «Ներքին ձայն» կանացի այլաբանական կերպարներով, որոնց ունկնդրում է բանաստեղծը: Այդ առաջին տարբերակը, որն անհամապատասխան համարվեց ենթադրվող միջավայրի (Պանթեոնի ներսակողմի) համար, շատ ժամանակ անց, 1909թ. առանց լրացուցիչ այլաբանական կերպարների կանգնեցվեց Փարիզի Պալե-Ռուայալ այգում (այժմ գտնվում է Ռոդենի թանգարանում): Ավելի ուշ քանդակախումբը` ներառյալ Հյուգոյի կերպարը, «Ողբերգական մուսա», «Ներքին ձայնը» Փարիզի մունիցիպալիտետի նախաձեռնությամբ ձուլվել է բրոնզից և կանգնեցվել Վիկտոր Հյուգոյի ու Հանրի Մարտեն պողոտաների անկյունում:
Պանթեոնի համար 1891թ. Ռոդնին պատվիրել են մի նոր հուշարձան` Փառքով պսակվող Հյուգոյի կերպարը` կանգնած վիճակում: Սակայն, թեև պատվերը մի քանի անգամ կրկնվել է` ընդհուպ մինչև 1914թ., հուշարձանի այդ տարբերակն այդպես էլ չի իրականացվել:
Հյունսու պիկի պիկի բում © ԴԿ
Magic-Mushroom (14.04.2010), ԿԳԴ (16.04.2010)
Ոնց եմ նախանձում ձեզ Ես 9-րդ դասարանում կարդացել էի նրա կյանքի մասին (ցավոք հեղինակին չեմ հիշում) ու այդ ժամանակվանից մինչև հիմա երազում եմ տեսնել նրա քանդակները մոտիկից: Իսկ այն ժամանակ այնքան էի տպավորվել, որ փորձում էի քանդակել...
Եթե չեմ սխալվում երիտասարդ ժամանակ քանդակել է "Բաքոսուհի"-ն: Ռոզայի և Ռոդենի ապրումները այդ քանդակի ստեղծման ընթացքում այնքան խորն էին...ցավոք այդ քանդակը տեղափոխման ընթացքում ընկնում է...
Կամիլան շատ գեղեցիկ է...Ափսոս, որ խելագարվում է Նա էլ էր քանդակագործուհի, Ռոդենը օգնել էր նրան ցուցահանդես կազմակերպել նույնիսկ...
Ճիշտ է, բայց այդպես էլ Ռոդենը չընդունեց իր որդուն որպես սեփական զավակ (չնայած Ռոզան շատ էր ուզում) և բավարարվեց միայն անունը տալով...
Իսկ Ռոզայի հավատարմության վրա իրոք կարելի է զարմանալ...Եթե չեմ սխալվում մինչև կյանքի վերջն ապրում է Ռոդենի համար, նրա ծնողների հետ ու շատ մանրամասն հետևում է նրա քանդակներին անկախ ամեն ինչից...
Yeghoyan (11.01.2014)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ