Իրա շրջանում լիքը այլ անգլիական ֆոլկ երաժիշտներ ու պրոյեկտներ են եղել. The Incredible String Band, Fairport Convention, John Renbourn, Bert Jansch, Sandy Denny, John ու Beverly Martyn, Richard ու Linda Thompson, Jacqui McShee, Danny Thompson և այլն: Սրանցից շատերի պրոդյուսերն եղել ա հենց Ջո Բոյդը` Դրեյքի պրոդյուսերը /երբ պատրաստվում էին Դրեյքի առաջին ալբոմը ձայնագրել, էդ ընթացքում զբաղվել ա The Incredible String Band-ով, ու արդեն ձայնագրել էին Ջոն Մարտինի առաջին ալբոմը՝ London Converstation/: Թրեվոր Դանը իրա գրքում անընդհատ շեշտում ա, որ Նիքն անձամբ եղել ա Թիմ Բաքլիի մեծ ֆանատ /մինչև 69 թիվը ներառյալ, երբ Նիքի առաջին ալբոմը ձայնագրվեց, Բաքլին արդեն 3 ստուդիական ալբոմ ուներ/, Դրեյքը խիստ ազդվել ա հենց Jackson C. Frank-ից, Բերթ Յանշից ու կիթառ նվագելու / հատկապես fingerpicking style-ի/ առումով՝ John Renbourn-ից /որը հետագայում Պենտանգլի հիմնադիրներից ա եղել/, Դանի Տոմպսոնն ու Ռիչառդ Տոմպսոնն անձամբ նվագում են Five Leaves Left-ում, առաջինը՝ դաբլ բասս, երկրորդը՝ էլեկտրոկիթառ և այլն, և այլն: 60-70-ական թվականներին ֆոլկ երաժշտության հանդեպ հետաքրքրությունը շատ մեծ ա եղել. օրհնված տարիներ են ուղղակի, ողողված երաժշտությամբ՝ բազմաոճ, բազմատեսակ, էքսպերիմենտալ ու փայլուն ուղղակի: Դրեյք լսելը կարող ա պատճառ դառնա նման ռոմանտիկ մտքերի, Ֆրեյա, բայց կյանքի ընթացքում իրա անհաջողության պատճառն եղել ա առաջին հերթին իրա բնավորությունը, առողջական խնդիրները /քանի գնում, համոզվում եմ, որ հոգեկան շատ լուրջ խնդիրներ ա ունեցել/, մեկ էլ ճակատագիրը: Վերջին ժամանակներս հետաքրքրությունն ընդհանրապես աճել ա ֆոլկ երաժշտության նկատմամբ /լաստ.ֆմ-ում մենակ new weird america ապուշ թեգի տակ լիքը պրոյեկտներ կարելի ա գտնել՝ 2000 թվից հետո ձևավորված/, ու էս ֆոնի վրա Դրեյքը իհարկե առաջնային հետաքրքրություն պիտի ներկայացնի: Հմմ… Ինչի՞ց էի խոսուււմմմՖրեյա-ի խոսքերից
Էհհ՜.. պստո
Ուղղակի իր ժամանակից շուտ էր եկել... Երբ աշխարհը ագրեսիվ ռոքի կարիք ուներ, ինքը նրբություն ու մելանխոլիա էր երգումՄարդիկ պատրաստ չէին դեռ, հիմա նոր հասունացել են։
Մեջբերել
Էջանիշներ