Վաղուց մի արևելյան հեքիաթ եմ կարդացել, գուցե Նասրեդինն էլ հերոսների թվում էր, բայց հիմա մանրամասները չեմ հիշում: Սյուժեն. Մի որսորդ ծանոթի տուն հյուր է գնում, հետը մի նապաստակ է տանում: Տանտերերը շատ են ուրախանում, հարգում- պատվում են եկվորին ինչպես որ կարգն է: Հաջորդ շաբաթ որսորդը կրկին որոշում է այցելել նրանց: Մարդիկ որսորդի արած լավությունը հիշելով, նորից ջերմ ընդունելություն են ցույց տալիս, առատ սեղան գցում: Այդպես մի քանի անգամ: Մի օր էլ, երբ որսորդը նույն մարդկանց տուն է գնում՝ կուշտ փորով հաց ուտելու հույսով, տանտիրուհին մի բաժակ ջուր է դնում նրա առաջ: Որսորդն անակնկալի եկած, հիշեցնում է նապաստակի մասին: Տանտիրուհին ասում է.
-Բերածդ նապաստակը որ եփել էի, սա էն ջրի ջուրն է:
Հիմա թե այստեղ գրեմ խոհանոցիս ձգձգվող վերնորոգման, կարգին չկպած սածիլներիս, Վոլգոգրադ կատարվելիք ուղևորության մասին, միևնույնն է, լինելու է «ջրի ջուրը» նրա, ինչն իսկապես կարևոր է, ու որի մասին ստիպված եմ լռել:
Էջանիշներ