Առանց թաքցնելու, հենց սկզբից ասեմ: Ապրիլի 24-ը, կյանքում ինձ համար` ներքուստ, հոգեպես… սուգ չի եղել:
Փոքր ժամանակ, ամեն ապրիլի 24-ին, պապիկիս հետ գնում էինք Ծիծեռնակաբերդ: Մի ձեռքով պապիկիս ձեռքը բռնած, մյուս ձեռքումս էլ ծաղիկները: Խոսալով, զրուցելով բարձրանում էինք: Ամեն անգամ, անմար կրակի մոտ` պապիկիս աչքերը լցվում էիր… ես չեի հասկանում, զարմացած նայում եի իրան, մի քիչ էլ վախենում, քանի որ իրեն հուզված ընդանրապես չեի տեսնում:
Մինչև հիմա, ոչ մի բան չի փոխվել: Այդ օրը ոչ հոգիս է լացում, ոչ էլ ինչ որ էական բան է լինում ներսումս… չգիտեմ:
Ամեն ինչ հասկանում ու գիտակցում եմ ու ամեն տարի Ծիծեռնակաբերդում, այդ օրը` չի ստացվում պոզիտիվ մտքեր պահել գլխում… կարողա այդ տեղի աուրան է այդպիսին… դա էլ չգիտեմ:
Շատ բան չեի հասկանում փոքր ժամանակ: Վերհիշել ու ֆիլտացիա անել ստիպեց այսօրվա “odnoklassniki" կայքում, խմբի հրավերքը: Ցեղասպանության թեմայով բացված խումբ էր: Մեխանիկորեն ընդունեցի, մտա… առաջինը, ինչ աչքս մտավ` խմբի նախաբանն էր, մոտավորապես սենց` «Minchev amsva verj piti 10.000 hogi linenq» ու վերջ, խմբի բովանդակությունը սահմանափակվում էր այդ տողով: Խմբի ադմինիստրատորն էլ իր անձնական պրոֆիլը զարդարել էր, հա` հենց զարդարել էի ցեղասպանության թեյամով` ստատուսը, գլխավոր լուսանկարը…
Իսկ ինչո՞վ ես դու տարբերվում, «եղեռն գնացող» քուչով հավաքված հռհռացող գյադեքից: Հայրենասերի դիմակո՞վդ, թե՞ «եղեռնի վրով բացած գրուպպայով»:
Ո՞րն ա էդ գրուպպայիդ իմաստը: Թննարկու՞մ, բանավեճե՞ր… ախր ոչ մի թեմա չկա, ոչ մի հարց ու պատասխան չկա, դատարկություն ա խումբդ:
Նպատակդ էլ, 2 ամսից ընկերներիդ մոտ գլուխ գովալն ա «աբեր, հլը նայի 10000 հոգանոց գրուպպա ունեմ, լյավն ա չէ՞»:
Արցյոք տարբերվու՞մ ես, «աղչի, հլը նայի, սաղ մեխակ են տանում, դավայ մենք վարդ առնենք, հո սաղի պես չենք անելու» աղջիկներից: Կամ մի քանի քսված/գյաջված «ծյոծկաներից» որոնք մարդա մի նշանդրեքի բուկետ վերցրած, թարս են նայում առանց ծաղիկների գնացող ծեր մարդուն:
Վիրտուալ ծանոթ մի աղջիկ, առավոտը գրում ա` «Արս, եղեռնի նկար խ՞ի չես դրել»… նամակը տենց էլ անպատասխան մնաց: Էլ ի՞նչ ասես:
Էս օրով, ստատուսներում «թուրքերի մաման» գրելն ա՞ ձեր սուգը արտահայտելու միջոցը: Ու վօօբշե ու՞մ են պետք էդ արտահայտելու միջոցները, էդ նկարները, ստատուսները… ախր էդ սաղ դիմակներ են: Ինչի՞ համար:
Ես էլ հայրենասեր չեմ: Չեմ վստահում ու չեմ հավատում մարդկանց, ոչ էլ հայաստանի հանդեպ եմ սեր տածում… ես իմ քաղաքն եմ սիրում: Դա լրիվ ուրիշ ձևի սեր ա: Սրանք էդ էլ չեն հասկանա: Էս մարդիք, հատուկ օրերին հայրենասերների մասկաներ հագնողներն են, որ ամեն պատահած հնարավորության դեպքում, կթքեն էս երկրի վրա ու կգնան, չէ... ռադները կքաշեն ստեղից: Հմմ… էս էլ ա լրիվ ուրիշ թեմա:
Մեջբերել
: Ասում են` լուրջ տղա ա (հոպարին չի քաշել էլի 
):
: Ասում են, որ պապայի ձեռքերում ա մենակ քնում... չեի էլ կասկածում: Իրա պապան, ինձ համար եղել ա էն մարդը, որին մինչ հիմա փորձում եմ նմանվել, էն մարդն ա, որն իմ համար ավտորիտետ ա:
: Բայց… 
սենց դեմքով անում, էն էլ նրանից ա, որ մի քիչ ծույլ եմ:
Էջանիշներ