Ռուզաննա Պետրոսյան. տպվածն ու անտիպը…

[Արևածագ]

Երբ որ անչափից
Հավատիս մաքուր,
ճերմակ սփռոցին
Չմնաց փշուր,
Գիտեի արդեն՝

Մի կաթիլ սերը
Անտարբերության
Ավազուտներում
Կյանքեր կփրկեր:

2015

[Արևածագ]

Ժամանակ կար,
Երբ լուսաբացից
Մինչև մայրամուտ
Արևիդ երթը
Մարմնիս վրայով էր:

2015

[Արևածագ]

Փաթիլների փետրապար է
Լապտերի շուրջ,
Անրջանքի ճամփա է շեղ
Լույսի շերտն իմ
Վարագուրված լուսամուտից:
Մի կանչ զնգուն,
Պատանության լազուր ափից
Եկել՝ հասել,
Ցավ է մանում.

«Կամ՝ ամեն ինչ, կամ էլ՝ ոչինչ»:

Ինչ- որ մեկը խաս գիշերում,
Կնոջը կողքին
Հիշել է ինձ:

[Արևածագ]

Սիրուն Ալիսա, ի՞նչ նորություն կա հրաշք աշխարհում,
Ճերմակ վարդերը սուտակ կարմիրով էլի ներկեցի՞ն,
Կրոկետի ձողով հսկա կաթսայում ապու՞ր են խառնում,
Թե երեկոյան ու՞մ կգլխատեն, ասա՞ց Թագուհին:

Գետերը ծովից ծնունդ են առնում, հոսում դեպի վեր,
Ձուկն արծաթաթև քաղաքում ձրի համերգ է տալու,
Վաղը աճուրդում վաճառվելու են սիրահար սրտեր,
Փշրվելու են բախտի կշեռքներն ամենավերջում:

Գինոտ շուրթերով, ոսկի քուղերով սանդալներ հագած՝
Ես էլ այդ երկրում թափառում էի, վաղուց, շա՜տ վաղուց.
Ճագարն ու Կատուն, թեյախմության սեղանի առաջ
Դեռ սպասում են ինձ, բայց երբ թակում եմ, դուռը չեն բացում:

[Արևածագ]

Օրերը պարզվեցին քիչ- քիչ,
Լքեցին կարոտները կույր,
Լռել էր հեռավոր ճիչը
Կենդանի հոշոտված սիրո:

Ինձ թվաց անգամ, թե մի օր
Ճամփան ինձ քեզ մոտ բերի,
Ծարավիս ջուր կտաս փութով,
Ու շրխկոցով դուռը չես փակի...

Թող չլինի հանկարծ, որ ես երբևէ
Մի բաժակ ջրիդ կարիքն ունենամ:

[Արևածագ]

Ոնց խնձորենուն հենակ են տալիս՝
Բերքով ծանրացած ճյուղը չջարդվի,
Երկյուղած հույսով
Թիկնել եմ ուսիդ,
Ու թե հեռացար,
Ճղակոտոր եմ նորից լինելու:

[Արևածագ]

Լվացք եմ անում.
Թե կարենայի
Օրերն էլ լվալ
Կեղտաբծերից,
Արյան հետքերից,
Աղի արցունքից՝
Մեռելատնից
Վերադարձածի
Թաշկինակի պես:
Ու պինդ մզելով,
Կյանքին պարանին
Հերթով կախեի՝
Արևի տալու:

[Արևածագ]

Նրան, ում հազար անգամ հրաժեշտ ես տվել,
Քո մտքում, օրերում, կյանքիցդ ճամփու ես դրել,
Հուշերից ջնջել ես ժպիտը, դեմքն ու շուրթերի դողը՝
Ամենաառաջին համբույրից առաջ,
Հենց նա՛, վարպետ գերեզմանափորի պես,
Սրտումդ հսկա խոռոչ է թողել,
Որ միայնության սառնաշունչ պահին
Սրտիդ խոռոչում ինքդ քեզ թաղես:

2015

[Արևածագ]

Էլի՝
Ժամերը առաջ,
Կամ՝ հետ են տալու,
Ինչու՞ եմ տխրում,
Ինքս էլ չգիտեմ,
Երբ վաղուց արդեն
Ոչ մեկը ինձ հետ
Չի ժամադրվում:

[Արևածագ]

Բանաստեղծության ու նյութի դարում,
Մութ բավիղներում խելահան կրքի,
Լինում է՝ երգն է նեղ գալիս սիրուն,
Լինում է՝ «սերն» է անարժան երգի :

[Արևածագ]

Երբ որ զգում եմ՝
Կարոտը պիտի
Մասրենու նման
Փեշիցս քաշի,
Վերջին նամակդ
Սթափության կենտ
Դեղահաբի պես
Ծամում եմ կրկին.

Թող ամեն մեկս
Միայնության մեջ
Հրաժեշտի դեղին
Իլիկը մանի:

[Արևածագ]

Բաժանումից հետո հոգիները
Պաշտպանության շերտեր են հագնում,
Ոնց միջնադարի քաջ ասպետները
Կռվի մեկնելիս՝
Զրահ ու սաղավարտ:
Առաջին շերտը լռությունն է՝
Ալեկոծումը չմատնելու,
Դրանից հետո՝ քամահրանք,
Եղածն անկարևոր ցույց տալու,
Երրորդը կարոտի պահին
Լեզուն կծելն
Ու անհրաժեշտի մասին
Չբարբառելն է:

Միայն թե նա,
Ում պատճառով
Կապկպել ես քեզ
Պարանով փշե,
Չտեսնի, չզգա, մտքովը չանցնի՝
Ինչքան ցավոտ են սեղմում կոկորդդ
Անջատումի պաղ
Ոսկրոտ մատերը:

Մինչև սովորես
Չգոյությանը,
Մինչև Նա դառնա
Կյանքումդ եղած
Նրանցից մեկը:

[Արևածագ]

Նավահանգստում
Մի կապտաչ աղջիկ
Երկար ու երկար
Ձեռքով էր անում
Կառամատույցից
Դանդաղ հեռացող
Նավի հետևից:

Ջահել է այնքան,
Ու դեռ չգիտի՝
Սերը՝ թաշկինակ,
Հաճախ անզոր է
Բաժանումների
Առագաստի դեմ:

Մինչ ես գիտուն եմ.
Թող հեռացողը
Մի ուրիշ ափում
Սփոփանք գտնի:
Միայն ողջ լինի:
Սա ինձ հերիք է:

[Արևածագ]

Ինչ է եղել.
Խուլուհամրի ճիչ է եղել,
Կուրացածի
Բիբի մեջ՝ լույս,
Մի պատառ հաց՝
Մուրացիկին,
Քամու համբույր՝
Կարոտածին,
Տարտամ խոսքեր՝
Արցունքախեղդ:
Խաբեության տոն է եղել,
Ու ամենը մոռացվել է:

[Արևածագ]

Սկսեցի հաճախ գրել նրան,
Ում անընդհատ եմ կարոտում.
Անցնող տարում՝ երկու երկտող:

2016