Ռուզաննա Պետրոսյան. տպվածն ու անտիպը…

[Արևածագ]

Անզոր է ներել միջակությունը
Հանճարի խաղը,

Չի ներում երբեք դժբախտությունը
Պայծառ ծիծաղը,

Ստրուկը ներել չի կարողանում
Վարքն ազատության,

Աղքատությունն էլ բնավ չի ներում
Փայլը ճոխության:

Տերն է, որ պիտի ներեր ամենքիս,
Բայց մեղքից հարբած մեր կավե գլխով
Դժոխք- դրախտն էլ մենք հորինեցինք:

2013

[Արևածագ]

Թե բաժանումի մթին եզերքում
Հպարտությունը մեզ թիկնոց դարձնենք,
Շուրթերում սեղմած հեգնանք ու ցասում
Սրտի աչքերը կասկածով փակենք,

Տեղատվության մերկ, լուսնոտ ափերում
Հուշի ալիքը կծփա երկար,
Ժամանակն անգամ հետքեր չի սրբում.
Սերն ակնթարթ է, մոռացումը՝ դար:

[Արևածագ]

Մի մարդ Ճապոնիայում,
Որը ոտքեր չունի,
Գետնաքարշ սայլակով
Դեսուդեն է գնում
Ու անտառ է տնկում:

Ես էլ եմ ծառ տնկում.
Մարդկանց հոգիներում՝
Հույսի բարակ շիվեր,
Ու տնկելու պահից,
Սայլից վայր չընկնելու,
Չջարդվելու համար,
Ինքս եմ ամուր բռնում
Իմ նոր տնկած ծառից...

Ու կանգուն եմ մնում:
Դեռ կանգուն եմ մնում:

[Անտիգոնե]

Մի մարդ Ճապոնիայում,
Որը ոտքեր չունի,
Գետնաքարշ սայլակով
Դեսուդեն է գնում
Ու անտառ է տնկում:

Ես էլ եմ ծառ տնկում.
Մարդկանց հոգիներում՝
Հույսի բարակ շիվեր,
Ու տնկելու պահից,
Սայլից վայր չընկնելու,
Չջարդվելու համար,
Ինքս եմ ամուր բռնում
Իմ նոր տնկած ծառից...

Ու կանգուն եմ մնում:
Դեռ կանգուն եմ մնում:

Լավն էր Շնորհակալություն

[Արևածագ]

Ցերեկը մի կերպ դիմանում եմ դեռ,
Բայց վախենում եմ իմ թուլությունից,
Որ աստղաթափի մի լուսնոտ գիշեր
Սիրտս կպոկվի պիրկ շղթաներից,

Սիրտս, ձյունաթույր դրոշը պարզած,
Կարոտների ցուրտ ճամփեքով կանցնի,
Ու ամուր գոցված քո դռան առաջ
Հրատ աչքերով լուռ կիջնի ծնկի:

Բայց քամարհանքի քո գավիթներից,
Կնայես վրաս հայացքով մի խեթ,
Ատելությունից ուժ կառնեմ նորից,
Ու քեզ կլքեմ, այս անգամ՝ հավետ:

[Արևածագ]

Անհամ պատմվածքի երկու տողն անգամ
Ցավալիորեն կարող է շամփրել,
Ոնց մարմնով անցնող կայծակի լիցքը.
Տեր իմ, ինչքա՞ն է մորմոքալու դեռ
Չստացված սիրո անթեղված վերքը:

[Արևածագ]

Քո հաղթանակը քեզ եմ նվիրում,
Ես հեռանում եմ այս մարտադաշտից,
Ոչ թե պարտության թուրմը խմելու,
Այլ փորձառության թանձրահամ գինին:

Ափսոսանքի ոչ մի կաթ արցունք
Սրտիս ավազին էլ չի կաթելու,
Այն որ կրակ էր, սեր էր ու քնքշանք,
Իմն է առհավետ, ետ չես առնելու:

Ու ես անհաղթ եմ իմ ունեցածով,
Վերից եմ տեսել սկիզբն ու վերջը,
Ամպրոպից հետո արևի հույսով՝
Թերթում եմ սիրո հերթական էջը:

[Արևածագ]

Դու ամեն ինչ ունեիր,
Բայց ամեն ինչը քեզ քիչ էր,
Դու էլ ավելին ուզեցիր:
Ու տերն առավ ամեն ինչ,
Եվ տվեց քեզ անվերջությունը,
Որի անունը ՈՉԻՆՉ է:

[Արևածագ]

Մի գաղտնաբառ կար մեր ունեցածը հսկելու համար,
Արահետներում իրար ձայն տալու և թափառելու,
Երբ քնում էիր , անտարբեր ուսիդ՝ թեթև հպվելու,
Ու գաղտնասերը շուրթերով մարմնիդ դաջելու համար:

Բայց օրեր եղան, երբ խառնվեցին արցունք ու կատակ,
Արտասուքները` դժնի, անհագուրդ վարարումներով,
Մեր երազանքի քանդվող քաղաքի պատերը բոլոր
Ծածկեցին իրենց անհաս լռության օվկիանոսի տակ:

Ու մենք մոռացանք մեր գաղտնաբառը փրկության ճիգում,
Հետո հորդեցին հիասթափության բանակներ խավար,
Որ թալանեցին հավատի տունն ու հույսի տաճարը,
Մեզ գերի վերցրին մեր հպարտության ցնցոտիներում:

Արժանի էինք:

[Արևածագ]

Սերը փափուկ բարձ էր,
Սերը տաքուկ գիրկ էր,
Մայրամուտի ծիրում
Սերն ապրելու ձիրք էր:

Այն, որ տապ ու հևք էր,
Սիրո վերք ենք սարքել
Մեր հոգու պատյանում,
Բայց երկուսս էլ ճիշտ ենք:

[Արևածագ]

Ծերուկ, ու՞մ ես սպասում,
երբ ամեն օր ավազին նստած
նայում ես ծովի անհուն եզերքին:

- Փոթորկից ուժեղ սերերը անցան.
Ուժ չի մնացել ջուրը մտնելու:
Արդեն՝ ոչ մեկին:

[Արևածագ]

Արդեն քանի օր,
Կամ՝ քանի տարի,
Բաժանման ցավը
Իմ սրտի միջով
Ճամփա է գնում,
Ելքը չի գտնում:

[Արևածագ]

Իմ երազների, քո խոստումների
Ժայռաբեկորից
Հերթով պոկվեցին հույսի կտորներ,
Հավատը դարձավ լվացած ավազ,
Մատներիս միջով ցած թափվեց- գնաց:
Ձեռքիս մեջ մնաց մի սրտաչափ քար,
Որի լերկ կողին դաջված է մի բառ.
Այդ բառն է՝ Հիմա:

[Արևածագ]

Մաթեմատիկա,
ներդաշնակության
հավերժ թագուհի,
մեզ սովորեցրիր,
թե ո՞նց քայլ առ քայլ
Բարդը պարզեցնենք.


Բայց մենք մեծացանք,
ու հնարավոր,
նաև անհնար
բոլոր ձևերով
Պարզը բարդացրինք:

[Արևածագ]

Կարոտի այս մի ալիքն էլ անցնի՝
Լույսը կբացվի...
Ննջասենյակիս դատարկությունը ,
կույր աչքի նման,
Իմ հիշողության խորխորատից է
լույսերը քամում:
Քնել՝ մոռանալ
երկու ժամերը ձույլ երջանկության.
Գլուխս գրկած՝ նիրհել ես մի պահ,
Երկու ժամ միայն՝ չարի ու բարու
սահմանից անդին,
Երբ որ էությամբ, շնչով, տրոփով
մենք դարձել ենք մի,
Ու դու նիրհել ես,
ես էլ՝ քո գրկում:
իմ օրերի մեջ կարմիրով գծված
Միայն կենտ համբույր՝
Թոհուբոհի մեջ,
Արևի ապշած հայացքի ներքո...
Հետո մեր կյանքը հարթ է անխռով,
Ներսում են միայն բախտը կործանող
Փոթորիկները...
Քնել՝ մոռանալ
Մինչ հերթական, առանց քեզ օրվա
լույսը կբացվի,
Կարոտի խեղդող
ալիքը կանցնի: