Արևածագ-ի խոսքերից
Անքուն գիշերը հարցականներով բզկտում է իմ հիվանդ ուղեղը.
Ու՞մ ցամաք ափում, կամ կույր սրտի մեջ պիտի գտնվի փրկության դեղը:
Սատանաների արնոտ խնջույքի զոհասեղանին իմ սիրտն է այսօր.
Դժոխքի հազար կացինները բիրտ խփում են ուժգին կրծքիս արնածոր:
Ու վհուկները՝ վայրի քրքիջով, դիակիս կողքին շուրջպարի ելած,
Հաշվում են իրենց աղաղակներում կյանքումս բոլոր մեղքերը գործած:
Ձգվում է անվերջ անթիվ մեղքերիս ու սխալներիս շարանը երկար,
Միթե՞ ոչ մեկը չի աղոթելու իմ՝ բազմամեղիս փրկության համար:
Ու սխալներից, բազում մեղքերից հյուսվում է հանկարծ մի փշե պարան,
Կամքս հիպնոսած ճկուն օձի պես փաթաթվում ամուր իմ հոգու վրա:
Արնաքամ հոգիս թպրտում է թույլ օձի լպրծուն, թունավոր ծոցում,
Նա իր ատամով չեղածս կամքի վերջին կաթիլն է հաճույքով ծծում:
Արև, սուրբ Արև, քո առավոտի աչքերը մաքուր ե՞րբ պիտի բացվեն,
Գուցե հե՛նց այնժամ, զարթոնքի պահին ինձ էլ հաջողվի տենդից ազատվել:
1.04.11
Էջանիշներ