Harcaser-ի, Բարեկամի ու Kuk-ի համատեղ պատմվածքը

[Chuk]

Թանկագին բարեկամս, Հարցասեր, համառորեն փորձում եմ խոսքումդ որևէ տրամաբանություն գտնել ու խոստովանում եմ, դա չի հաջողվում:

Ինչևէ: Պատմվածքի ավարտից հետո հանդես եկար «քննադատությամբ» (այո՝ չակերտավոր), որի ամեն տողը մեջբերելու ցանկություն չունեմ, սակայն ահա այս մեկը սիրով մեջբերում եմ.

Որ սրբազանը տեր հայր չէ, արդեն ասացի: Հիմա հավելեմ, որ Սահակ սրբազանը անհամբերության նշաններ երբեք ցույց չի տվել, ու ոչ ոք իրավունք չունի անհամբերության նշաններ ցույց տալ առհասարակ` այն էլ կիրակի` Պատարագից հետո:

Ի՞նչ է այս խոսքը նշանակում: Որ դու, բարեկամս, անթույլատրելի ես համարում հեղինակին իր ուզած կերպ տնօրինել իր պատմվածքի հերոսին, քանզի քո հատվածը գրելուց հետո դու պատմվածքը հանձնում ես ուրիշ հեղինակի, ով նույնքան իրավունք ունի այն տնօրինելու: Եթե այս խոսքի մեջ տրամաբանություն կա, մեղադրել հաջորդ հեղինակին, որ քո պես չի մտածել, ապա ես պատրաստակամ եմ աղ ու պղպեղ անելուց հետո ուտել սեփական գլուխս:

Բայց քանի-որ տրամաբանությունից զուրկ է, ապա գլուխս մնում է առանց ուտելու... ի ցավ մեր սիրելի հարցասերի

Հ.Գ. Չմոռանամ ավելացնել, որ հաջորդ ցանկացած գրառումդ, որը կպարունակի անձնավորված վիրավորանք, տուգանվելու ու ջնջվելու է:

[Harcaser]

Թանկագին բարեկամս, Հարցասեր, համառորեն փորձում եմ խոսքումդ որևէ տրամաբանություն գտնել ու խոստովանում եմ, դա չի հաջողվում:

Ինչևէ: Պատմվածքի ավարտից հետո հանդես եկար «քննադատությամբ» (այո՝ չակերտավոր), որի ամեն տողը մեջբերելու ցանկություն չունեմ, սակայն ահա այս մեկը սիրով մեջբերում եմ.

Ի՞նչ է այս խոսքը նշանակում: Որ դու, բարեկամս, անթույլատրելի ես համարում հեղինակին իր ուզած կերպ տնօրինել իր պատմվածքի հերոսին, քանզի քո հատվածը գրելուց հետո դու պատմվածքը հանձնում ես ուրիշ հեղինակի, ով նույնքան իրավունք ունի այն տնօրինելու: Եթե այս խոսքի մեջ տրամաբանություն կա, մեղադրել հաջորդ հեղինակին, որ քո պես չի մտածել, ապա ես պատրաստակամ եմ աղ ու պղպեղ անելուց հետո ուտել սեփական գլուխս:

Բայց քանի-որ տրամաբանությունից զուրկ է, ապա գլուխս մնում է առանց ուտելու... ի ցավ մեր սիրելի հարցասերի

Հ.Գ. Չմոռանամ ավելացնել, որ հաջորդ ցանկացած գրառումդ, որը կպարունակի անձնավորված վիրավորանք, տուգանվելու ու ջնջվելու է:

Ես բավականաչափ գրագետ եմ և ի զորու եմ իմ մտքերն առանց վիրավորանքի տեղ հասցնելու: Ես ակումբում շատ անկեղծ եմ գրում և որևէ վիրավորանք դեռ թույլ չեմ տվել:

Ուզում եմ ասել, որ ես երբեք չեմ մեղադրել ոչ մեկին, որ իմ ուզածի պես չի մտածել կամ գրել. ընդհակառակը, ես մի երկու անգամ նկատել եմ (տվել), որ ընդհանոր առմամբ գոհ եմ, լավ տպավորություն եմ ստացել:

Նույնիսկ իմ դիտարկումներում (ուշադի՜ր. ես ասել եմ. <Մի քանի աննշան դիտարկումներ (ոչ թե դիտողություններ) եմ ուզում անել>), այլ ոչ թե քնադատել եմ (մեղա-մեղա) որևէ մեկի գրած: Եվ հետո ես սովորեցրել եմ, որ հոգևորականները երկու դասի են բաժանվում` ամուսնացյալ և կուսակրոն (կուսակրոնը չի ամուսնանում): Ես ընդամենը ցանկացել եմ ասել, որ սրբազանը (կուսակրոն հոգևորականը) տեր հայր չէ (ամուսացյալ): Վա՞տ բան եմ արել, որ ուղղակի մի բան սովորեցրել եմ:

Ահ, քիչ մնաց մոռանայի.
Ավելի ճիշտ կլիներ հետևյալը. <Հ.Գ. Չմոռանամ ավելացնել, որ հաջորդ ցանկացած գրառում, որը կպարունակի անձնավորված վիրավորանք, տուգանվելու ու ջնջվելու է:>

[dvgray]

գող-տրիկ էր … ստացվել

Harcaserճը բավականին հատու ու ծանր մուրճով մեխել էր 100-անոց մեխով պատմվածքի ոգին անշարժ պատին
Բարեկամը… օհ, Բարեկամը
մենակ ինքը կարող է ազատել : միայն ինքը կարող է այդքան "գամված" ռեալիզմը ստիպել ճախրել … սյուռեալիզմ… անթերի, ազատ… ռեալ, ինչպես Բախի Ալեմանդան… գեղեցիկ էր, Գեղեցիկ

Կուկը : երիտասարդ, սկզբունքային Կուկը… մեկ - մեկ ինչքան է խանգարում այդ սկզբունքայինը

Իր կատարած ստոր քայլի հետևանքով

Հակոբը ստոր քայլ չէր կատարել… այլապես տիեզերքը կպայթեր…
… սրիկա… ստոր… Րաֆին գուրգուրում էր իր խաչագողին… իսկ դու՜՜՜


լավն էր, ապրեք բոլորտ էլ: ամեն մեկիտ մի հատ խնձոր

[Ուլուանա]

Երևի ուզում եք ասել` ոչ էական, այլ ոչ թե անէական:

Գրել եմ այն, ինչ ուզում էի ասել. անէականն ու ոչ էականը նույն բանն են։

Ես անձեռնմխելիությամբ չեմ օժտել սրբազանին. գտեք պատմվածքի այն հատվածը, որտեղից երևում է ինչ-որ անձեռնմխելիություն: Ազնիվ խոսք, ես ունեմ մի քանի դրամ, և եթե որևէ մեկը գտնի անձեռնմխելիության մասին ինչ-որ հիշատակություն իմ գրած մասում, ապա ես կվճարեմ նրան այդ դրամը, չեմ ափսոսա:
Դե գործի անցեք:

Պատմվածքում չեք ասել, բայց քննարկման ժամանակ Ձեր կողմից արվել են գրառումներ, որոնք դրա մասին էին վկայում, օրինակ.
1.

Նախ` սրբազանը դատապարտված չի եղել երբեք (քո ենթադրություններում զգույշ եղիր

2.

6. մոտեցնում է անտարբեր ու արդեն կարգին ձանձրացած, անհամբերության նշաններ ցույց տվող տեր-հոր ձեռքի խաչին
Որ սրբազանը տեր հայր չէ, արդեն ասացի: Հիմա հավելեմ, որ Սահակ սրբազանը անհամբերության նշաններ երբեք ցույց չի տվել, ու ոչ ոք իրավունք չունի անհամբերության նշաններ ցույց տալ առհասարակ` այն էլ կիրակի` Պատարագից հետո:

Ի դեպ, քանի որ ընդդիմախոսների խոսքում ամեն գնով սխալներ գտնելու սովորությունից ոչ մի կերպ չեք կարողանում կամ չեք ուզում հրաժարվել, մի քանի «դիտարկում» էլ իմ կողմից.

Ըմմմմմմ. Կարճ ասեմ` ոչ, չեն հակասում: Դրանք տարբեր հարթությունում են, չեն կարող համեմատվել (երկար պատասխանումս կասեմ, թե ինչ հարթություններ են):

Ոչ թե հարթությունում, այլ հարթություններում։

Ես անձեռնմխելիությամբ չեմ օժտել սրբազանին. գտեք պատմվածքի այն հատվածը, որտեղից երևում է ինչ-որ անձեռնմխելիություն: Ազնիվ խոսք, ես ունեմ մի քանի դրամ, և եթե որևէ մեկը գտնի անձեռնմխելիության մասին ինչ-որ հիշատակություն իմ գրած մասում, ապա ես կվճարեմ նրան այդ դրամը, չեմ ափսոսա:
Դե գործի անցեք:

«Դե» բառն ընդունված է առանձնացնել ստորակետներով, այսինքն՝ այսպես. դե, գործի անցեք։
Եվ վերջում ավելացնեմ, որ հայերենում չակերտները գրվում են այսպես. «», ոչ թե այսպես. <>։

Հ.Գ.
Ուլուանա, Ձեր պատասխանին վաղուց սպասում էի, բայց հիասթափեցրիք: Ոչինչ չեք գրել պատմվածքի մասին: Ձեր գրածի մեջ <չուկային> ինչ-որ բան կար: Նորից եմ ասում` ես նման գրառում չէի սպասում Ձեզանից:

Պատմվածքի մասին առանձնապես ասելիք չունեի, որ ասեի։ Բացի դրանից, եթե կարծիքս դրական չէ, ապա Ակումբում արտահայտում եմ միայն այն դեպքում, երբ համոզված եմ լինում կամ գոնե հիմք եմ ունենում ենթադրելու, որ հեղինակը պատրաստ է հանգիստ, առանց վրդովվելու ու հակահարված տալու անհագ ցանկության «լսել» կարծիքս, մեկ էլ այն դեպքում, երբ հեղինակն անձամբ ինձ խնդրում է կարծիք հայտնել։ Տվյալ դեպքում, դատելով թեմայում արդեն առկա քննադատություններից, ես հիմք չունեի ենթադրելու, որ Դուք քննադատությունը հանգիստ կտանեք, ու, փորձը ցույց տվեց, որ չէի սխալվում։ Բայց քանի որ հենց իմ պատասխանին այդքան սպասում էիք, փորձեմ, այնուամենայնիվ, ինչ–որ բան ասել։ Պատմվածքի սկիզբը, մասնավորապես՝ թեման, ինձ այնքան էլ դուր չեկավ, ու հետագա զարգացումից էլ առանձնապես մեծ ակնկալիքներ չունեի։ Բարեկամի հատվածն, իմ կարծիքով, բավական լավ էր գրված, բայց էլի անձամբ ինձ համար պատմվածքը հետաքրքիր չդարձրեց։ Կուկի հատվածը կգնահատեի միջին. արտահայտչաձևի կտրուկությունը մի քիչ շատ էր, բացի դրանից, էլի պատմվածքի նկատմամբ հետաքրքրություն չառաջացրեց իմ մեջ։ Մի խոսքով՝ պատմվածքն ընդհանուր առմամբ ինձ համար հետաքրքիր չէր։ Ու եթե ես էլ շարունակելու լինեի, ամենայն հավանականությամբ ոչ պակաս անհետաքրքիր հատված էլ ես էի գրելու։ Երևի այսքանը։

[Harcaser]

Գրել եմ այն, ինչ ուզում էի ասել. անէականն ու ոչ էականը նույն բանն են։

Պատմվածքում չեք ասել, բայց քննարկման ժամանակ Ձեր կողմից արվել են գրառումներ, որոնք դրա մասին էին վկայում, օրինակ.
1.
2.

Ի դեպ, քանի որ ընդդիմախոսների խոսքում ամեն գնով սխալներ գտնելու սովորությունից ոչ մի կերպ չեք կարողանում կամ չեք ուզում հրաժարվել, մի քանի «դիտարկում» էլ իմ կողմից.

Ոչ թե հարթությունում, այլ հարթություններում։

«Դե» բառն ընդունված է առանձնացնել ստորակետներով, այսինքն՝ այսպես. դե, գործի անցեք։
Եվ վերջում ավելացնեմ, որ հայերենում չակերտները գրվում են այսպես. «», ոչ թե այսպես. <>։


Պատմվածքի մասին առանձնապես ասելիք չունեի, որ ասեի։ Բացի դրանից, եթե կարծիքս դրական չէ, ապա Ակումբում արտահայտում եմ միայն այն դեպքում, երբ համոզված եմ լինում կամ գոնե հիմք եմ ունենում ենթադրելու, որ հեղինակը պատրաստ է հանգիստ, առանց վրդովվելու ու հակահարված տալու անհագ ցանկության «լսել» կարծիքս, մեկ էլ այն դեպքում, երբ հեղինակն անձամբ ինձ խնդրում է կարծիք հայտնել։ Տվյալ դեպքում, դատելով թեմայում արդեն առկա քննադատություններից, ես հիմք չունեի ենթադրելու, որ Դուք քննադատությունը հանգիստ կտանեք, ու, փորձը ցույց տվեց, որ չէի սխալվում։ Բայց քանի որ հենց իմ պատասխանին այդքան սպասում էիք, փորձեմ, այնուամենայնիվ, ինչ–որ բան ասել։ Պատմվածքի սկիզբը, մասնավորապես՝ թեման, ինձ այնքան էլ դուր չեկավ, ու հետագա զարգացումից էլ առանձնապես մեծ ակնկալիքներ չունեի։ Բարեկամի հատվածն, իմ կարծիքով, բավական լավ էր գրված, բայց էլի անձամբ ինձ համար պատմվածքը հետաքրքիր չդարձրեց։ Կուկի հատվածը կգնահատեի միջին. արտահայտչաձևի կտրուկությունը մի քիչ շատ էր, բացի դրանից, էլի պատմվածքի նկատմամբ հետաքրքրություն չառաջացրեց իմ մեջ։ Մի խոսքով՝ պատմվածքն ընդհանուր առմամբ ինձ համար հետաքրքիր չէր։ Ու եթե ես էլ շարունակելու լինեի, ամենայն հավանականությամբ ոչ պակաս անհետաքրքիր հատված էլ ես էի գրելու։ Երևի այսքանը։

Միացնեմ բարձրախոսները:
Ըհմ-ըհմ.
Այո, պատմվածքի իմ հատվածում ես նման բան չեմ ասել. ես ուղղակի չուկին տեղեկացրել եմ, որ սրբազանը դատապարտված չի եղել երբևէ: Վա՞տ բան եմ արել, որ ճշմարտությունը հրամցրել եմ չուկին` ի պատասխան իր հետևյալ գրառմանը` <գլխավոր անձ սարքելով սրբազանին, ով նույնպես նախկինում դատապարտված է եղել>:

հեղինակը պատրաստ է հանգիստ, առանց վրդովվելու ու հակահարված տալու անհագ ցանկության «լսել» կարծիքս, մեկ էլ այն դեպքում, երբ հեղինակն անձամբ ինձ խնդրում է կարծիք հայտնել։

Իսկ մինչև հիմա Ձեր արած որևէ քննադատություն, կարծիք (բուն պատմվածքի մասին) ես չե՞մ ընդունել. ցանկացած առողջ և կառուցողական քննադատություն ընդունում եմ:
Ուլուանա, Դուք եզակի մարդկանցից եք, ում կարծիքը ես ավելի բարձր կգնահատեմ: Ձեր այս վերջին խոսքի վերջին պարբերությունը հենց Ձեր կարծիքն է բուն պատմվածքի մասին, որը ես սիրով ընդունում եմ և հաշվի կառնեմ իմ հետագա գրվածքներում:
Լա՞վ:

[Kuk]

Ստեղծագործելուց բավականին հեռու եմ, բայց մեկ-մեկ հետաքրքրություն ու ցանկություն ա առաջանում մասնակցել այսպիսի նախագծերի: Եթե չեմ սխալվում, սա երկրորդ անգամն էր, որ մասնակցեցի, ու երկու անգամն էլ հիասթափվեցի, երկրորդ անգամն էլ ստեղծագործելը վերածվեց անձնական խոսակցությունների, ընդհուպ մինչև կպնողական ու վիրավորական գրառումների:
Հարցասեր, մեջբերում եմ քո գրառումներից երկուսը, որոնցից մեկում դու ասում ես մեկ բան, մյուս գրառմանդ մեջ «անում» մեկ այլ բան, որը նախորդին խիստ հակասում է:

Ես բավականաչափ գրագետ եմ և ի զորու եմ իմ մտքերն առանց վիրավորանքի տեղ հասցնելու: Ես ակումբում շատ անկեղծ եմ գրում և որևէ վիրավորանք դեռ թույլ չեմ տվել:

Միացնեմ բարձրախոսները:
Ըհմ-ըհմ.
Այո, պատմվածքի իմ հատվածում ես նման բան չեմ ասել. ես ուղղակի չուկին տեղեկացրել եմ, որ սրբազանը դատապարտված չի եղել երբևէ: Վա՞տ բան եմ արել, որ ճշմարտությունը հրամցրել եմ չուկին` ի պատասխան իր հետևյալ գրառմանը` <գլխավոր անձ սարքելով սրբազանին, ով նույնպես նախկինում դատապարտված է եղել>:


Իսկ մինչև հիմա Ձեր արած որևէ քննադատություն, կարծիք (բուն պատմվածքի մասին) ես չե՞մ ընդունել. ցանկացած առողջ և կառուցողական քննադատություն ընդունում եմ:
Ուլուանա, Դուք եզակի մարդկանցից եք, ում կարծիքը ես ավելի բարձր կգնահատեմ: Ձեր այս վերջին խոսքի վերջին պարբերությունը հենց Ձեր կարծիքն է բուն պատմվածքի մասին, որը ես սիրով ընդունում եմ և հաշվի կառնեմ իմ հետագա գրվածքներում:
Լա՞վ:

Ինչպե՞ս եղավ, որ Ուլուանային դիմելիս չես մոռացել ի ցույց դնել նրա նկատմամբ ունեցածդ հարգանքը, և նույն գրառման մեջ Չուկի մասին խոսելիս «մոռացել ես» ոչ թե հարգանքով խոսել նրա մասին, այլ մոռացել ես ընդամենը չվիրավորել նրան, այնինչ, վերը նշածս գրառմանդ մեջ հստակ ասել ես, որ դու բավականաչափ գրագետ ես և ի զորու ես մտքերդ արտահայտել առանց վիրավորանքների: Հիմա դու քո գործողությամբ հակասե՞լ ես նախորդ գրառմանդ, թե՞ դա ընդամենը վրիպակ էր, կրկնվող վրիպակ, այնպիսի վրիպակ, որի նման այլ վրիպակներ այլոց գրառումներում հանդիպելիս չես զլանում և հաճախ ընդգծում ես:

Պատմվածքի մասին ոչինչ չեմ ասում, քանի որ կարծում եմ, որ ստեղծագործողն իր ասելիքը պետք է կարողանա ասել հենց պատմվածքում, և եթե կան բացթողումներ, անիմաստ է մեկնաբանություններին ու քննադատություններին պատասխանելով դրանք լրացնելը: Պատմվածքի՝ իմ գրած հատվածում ընթերցողներից ոմանք, նաև ես ինքս, նկատել ենք որոշակի սխալներ, վրիպակներ, բայց ես ոչ մի կերպ չեմ փորձում դրանք լրացնել կամ արդարացնել քննադատական գրառումներին պատասխանելիս:
Հարցասեր, այդպիսի մի վրիպակ էլ դու ես նկատել և այդ մասին բարձրաձայնել թեմայում, և ես այդ գրառմանը շնորհակալություն եմ հայտնել, բայց չեմ արդարացել, թե պատմվածքը գրել եմ մոտ 40 րոպեում, շտապել եմ և այլն: Չէի կարող գրել 40 րոպեում, ոչ ոք ինձ չէր շտապեցնում, կարող էի գրել 40 ժամում, իսկ եթե տրվեր 40 րոպե, կարող էի ընդամենը հրաժարվել գրելու մտքից, ոչ թե գրել, հետո դրանով արդարացնել սեփական սխալները:
Եվ մի հարց տամ, որը խոսակցությունն անձնականի վերածելու ոչ մի միտում չունի. եթե որևէ մեկը պատմվածքի իր հատվածում ներգրավի քո անձը՝ անուն ազգանունով, այնուհետև մեկ ուրիշը պատմվածքի իր հատվածում պատմի, թե ինչպես է այդ հերոսը բռնաբարում անչափահասներին, ինչպե՞ս կվարվես այս դեպքում, նրանցից որևէ մեկին կմեղադրե՞ս արդյոք, եթե այո, ապա ո՞ւմ:
Վերջում ասեմ, որ շնորհակալ եմ բոլոր նրանց, ովքեր ուշադրության են արժանացրել թեման, նաև նրանց, ովքեր որոշակի կարծիքներ են հայտնել՝ թե՛ դրական, թե՛ բացասական:

[Բարեկամ]

Օֆ... օֆ… Ում հայտնի չի, որ ստեղծագործողները զգայուն ու խոցելի հոգիներ են…

[Գալաթեա]

Էս ինչ մի Հոռոմ սարքեցիր բավաականին միջակ սկիզբդ, Հարցասեր ջան...
Միանում եմ Կուկին՝ հուսալով որ այլևս երբեք Չուկի և որևէ այլ մասնակցի անունը չես համարձակվի դիտմամբ փոքրատառով գրել:

[Ուլուանա]

Միացնեմ բարձրախոսները:
Ըհմ-ըհմ.
Այո, պատմվածքի իմ հատվածում ես նման բան չեմ ասել. ես ուղղակի չուկին տեղեկացրել եմ, որ սրբազանը դատապարտված չի եղել երբևէ: Վա՞տ բան եմ արել, որ ճշմարտությունը հրամցրել եմ չուկին` ի պատասխան իր հետևյալ գրառմանը` <գլխավոր անձ սարքելով սրբազանին, ով նույնպես նախկինում դատապարտված է եղել>:

Հըմ... Որքան հասկացա այս գրառումից, իրականում թյուրիմացություն է տեղի ունեցել... Չուկը, Ձեր մեջբերած հատվածը գրելով, նկատի է ունեցել սրբազանի կերպարի հնարավոր զարգացումը, ոչ թե նշել է նրա՝ իրականում դատապարտված լինելու փաստը, բայց Դուք կարծես թե հենց էդպես էլ հասկացել եք, այսինքն՝ որ, իբր, Չուկը նկատի ունի, թե սրբազանը, որն իրականում (ոչ թե պատմվածքի հնարավոր սցենարում) դատապարտված է եղել, կարող էր գլխավոր հերոս դառնալ պատմվածքում։ Ճի՞շտ եմ հասկացել։

[Harcaser]

Այո:
Հասկանո՞ւմ եք, Ուլուանա, խոսքը ՕԾՅԱԼ ՀՈԳԵՎՈՐԱԿԱՆԻ մասին է` բավական պատկառելի կոչմամբ: Եթե այդ գրառումները, որոնք իրականում ենթադրություն են պարունակում, կարդան մի քանի տարի հետո մի քանի հազար կամ մի քանի տասնյակ հազար մարդիկ, կգնան և Սահակ սրբազանին մոտավորապես այսպիսի հարց կտան. <Ճի՞շտ է, որ Դուք դատապարտված եք եղել. այդ մասին ինտերնետում էր գրված>: Իսկ նման բաները մասնագիտական եզրաբանության մեջ գայթակղություն են անվանվում: Ես ի՞նչ պիտի անեի. շնորհակալությո՞ւն հայտնեի նման ենթադրություն գրողին (այդ մտքի հեղինակը նույնիսկ չի բարեհաճել ասել, որ ասածը զուտ սցենարային ենթադրություն է` այն էլ ուշացած) ոսկե ա՞ստղ շնորհեի կամ մեծ պատիվների՞ արժանացնեի....

[Ուլուանա]

Այո:
Հասկանո՞ւմ եք, Ուլուանա, խոսքը ՕԾՅԱԼ ՀՈԳԵՎՈՐԱԿԱՆԻ մասին է` բավական պատկառելի կոչմամբ: Եթե այդ գրառումները, որոնք իրականում ենթադրություն են պարունակում, կարդան մի քանի տարի հետո մի քանի հազար կամ մի քանի տասնյակ հազար մարդիկ, կգնան և Սահակ սրբազանին մոտավորապես այսպիսի հարց կտան. <Ճի՞շտ է, որ Դուք դատապարտված եք եղել. այդ մասին ինտերնետում էր գրված>: Իսկ նման բաները մասնագիտական եզրաբանության մեջ գայթակղություն են անվանվում: Ես ի՞նչ պիտի անեի. շնորհակալությո՞ւն հայտնեի նման ենթադրություն գրողին (այդ մտքի հեղինակը նույնիսկ չի բարեհաճել ասել, որ ասածը զուտ սցենարային ենթադրություն է` այն էլ ուշացած) ոսկե ա՞ստղ շնորհեի կամ մեծ պատիվների՞ արժանացնեի....

Բայց ախր հենց դրա համար էլ ասում էինք, որ պետք չէր ՕԾՅԱԼ ՀՈԳԵՎՈՐԱԿԱՆԻՆ ներքաշել հորինովի պատմվածքի մեջ, որ դեռ նման խնդիրներ էլ առաջանային։ Ո՞վ է մեղավոր, որ Դուք իրականում գոյություն ունեցող նման պատկառելի կոչմամբ հոգևորականին ներմուծել եք պատմվածք՝ այդպիսով պատմվածքը շարունակողներին զրկելով նրա կերպարն իրենց ցանկությամբ զարգացնելու հնարավորությունից։ Ի վերջո, փաստագրական կամ կենսագրական նյութ չէր նախատեսվում գրել, չէ՞, ընդամենը գեղարվեստական ստեղծագործություն էր։ Հետաքրքիր է, ի՞նչ կփոխվեր, կամ պատմվածքն ի՞նչ կկորցներ, եթե Սահակ սրբազանի փոխարեն պատմվածքում հայտնվեր, ասենք, Պողոս սրբազանը, կամ ընդհանրապես անունը չնշվեր։ Պարզ է, որ ոչինչ։

Իսկ այն, որ դատապարտված լինելու մասին խոսելով՝ Չուկը նկատի ուներ պատմվածքի սցենարային ենթադրություն և ոչ թե իրական փաստ, կարծում եմ, տվյալ համատեքստում այնքան ակնհայտ էր, որ բոլորովին կարիք չկար հատուկ դրա մասին նշելու, համենայնդեպս, որքան հասկացա բոլորի գրառումներից, միայն Դուք էիք սխալ հասկացել Չուկի գրածը։