Երկու մաս
Chuk-ի խոսքերից
Բարեկամս, առաջին կետդ հակասեց երկրորդ կետին:
Սրբազանի մասին (իրական կերպարի) ես չեմ ասել, որ դատապարտված է: Թեև դատապարտված եպիսկոպոսի՝ այլ անուն-ազգանունով, անձամբ եմ ճանաչում: Ես ընդամենը քեզ բացատրում էի, որ իրական կերպարի ներմուծումով դու բարոյական պատնեշ ես դնում նման իմպրովիզների համար: Եթե դու չհասկացար, ապա, Օ՜, ցավում եմ:
Երկրորդ կետում դու ասում ես, որ «չես բռնանում», մոռանալով որ առաջին կետում «բռնացար», ասելով «սրբազանը դատապարտված չի եղել երբեք (քո ենթադրություններում զգույշ եղիր)»:
Ես ֆիզիկ եմ բարեկամս, ես անտրամաբանական խոսք չեմ սիրում:
հ.գ. ստորագրությանդ մասին. չի հաջողվիՄաս առաջին
Շատ խոսք` շատ բացթողում
Կարծում եմ, որ քո խոսքն էլ մի քիչ (մեղմ ասած) անորոշ տրամաբանություն ունի:
Նախ այս դեպքում չպետք է ասել <առաջինը հակասում է երկրորդին>, քանի որ հակառակն ավելի տրամաբանական կլիներ` <երկրորդը հակասում է առաջինին>*, քանի որ ժամանակային հերթականությունը հետևյալն է` առաջին, երկրորդ, երրորդ: Մի բան գրում են, հետո մի ուրիշը, ապա այդ ուրիշը կամ համընկնում է առաջինի հետ կամ հակասում նրան: Լավ, այստեղ չեն ընդարձակում ասելիքս:
Երկրորդ` < բարոյական պատնեշ ես դնում>-ը չհասկացա. երևի ուզում ես ասել` <ստեղծագործական մտքի սահմանափակում> կամ <թեմատիկայի սահմանափակում> ևն:
Երրորդ` ես չեմ բռնացել` փաստելով, որ սրբազանը դատապարտած չի եղել երբեք: Ուրեմն քո կարծիքով` սրբազանի դատապարտված լինելը նույնքան ճշմարիտ է, որքան չդատապարտվա՞ծ լինելը: Ինչ-որ տարօրինակ տրամաբանություն է: Եվ հետո` նորից եմ ասում` սրբազանի կերպարը սպասարկու իրողություն է` ֆոն:
Մի բան էլ ասեմ. սա բոլորին է վերաբերում:
Երբ հերթականությունը որոշվում է` հեղինակ 1, հեղինակ 2, հեղինակ 3, - հեղինակ 1-ի հետ <համագործակցել> ցանկացողները լիովին համաձայն են լինում, ըստ իս, շարունակելու առաջին հեղինակի գրածը ցանկացած թեմայով, ցանկացած ծավալով:
Ուրեմն բոլորովին ավելորդ է աղաղակել, թե <իմպրովիզների տեղ չկա>, <կաշկանդված են(ք)> և այլն, այլ սուսուփուս հարկավոր է .... պարզապես գրել: Ինչ ուզում է` թող ստացվի:
Եթե ես լինեի երկրորդ կամ երրորդ հեղինակը, ապա ուղղակի կգրեի` առանց դժգոհելու. չէ՞ որ ես ինքս եմ ընդունել ընդհանուր պայմանները:
* խիստ եմ կասկածում այս դրույթին:
Մաս երկրորդ
Ճիշտն ասած` Բարեկամի հետևյալ ասածը շատ էր դուրս եկել, բայց չէի բարձրաձայնում, իսկ այսօր այդ մասին համարձակ ուզում եմ ասել. խոսքը սրա մասին է. <Միայն մի բան այդպես էլ չիմացավ. որտեղ է վերջանում կիրքը ու սկսվում մարդը, ու ով է մարդը կրքից անջատ>:
Այո, իմ հատվածի գաղափարական խտացումը հենց այդ հարցումն էր և գաղափարը, որը Բարեկամն զգաց իսկական արհեստավարժի պես: Ուզում եմ շնորհակալությունս հայտնել քեզ, Բարեկամ:
Կուկի գրածի մասին էլ մոռացել եմ ասել, որ գեղեցիկ ու մի փոքր խորհրդավոր ավարտի ֆոնին նկատելի է երկու ընկերների սակավ-ինչ սառնության հստակ գաղափարը: Այո, ես էլ եմ այս երկու ընկերների միջև սառնություն տեսել: Եվ մեր երեքի ընդհանուր մտածողության դրսևորումներից է ընկերոջ անունը չհիշատակելը, քանի որ այդ մի տեսակ հեռավորությունը թույլ չի տալիս ընկերներին հարազատի պես լինել: Ահա ասածիս հաստատումը. <բաժանվեցին վաղեմի ընկերները՝ երկուսն էլ համոզված լինելով, որ հաջորդ անգամ եթե հանդիպեն, կրկին պատահական են հանդիպելու>
Մեջբերել
Էջանիշներ