Հարգելի Հարցասեր, մի երկու բան եմ ուզում նշել.
Այն, որ պատմվածքի սկզբում դուք օգտագործել եք իրականում գոյություն ունեցող եկեղեցու սպասավորի անուն ազգանուն, ինչ-որ տեղ արգելք է դնում հետագա շարադրանքի գեղարվեստականության վրա, այսինքն պետք էր զգույշ լինել, որ չվիրավորել իրականում գոյություն ունեցող մարդուն կամ էլ շարունակել` միայն լավ ճանաչելու դեպքում: Ես, այնուամենայնիվ, խախտեցի այդ պայմանականությունը ու հնարեցի ինչ-որ բան: Ամեն դեպքում, եթե դուք բացառում եք, թե որևէ քահանա կամ սրբազան անհաբերության նշաններ կարող է ցույց տալ կամ ձանձրանալ, ես չեմ բացառում: Ու պատմության գեղարվեստական /ոչ փաստագրական/ բնույթն էլ տալիս է պատմողին նման ազատություն:
Ինչ վերաբերում է բուն պատմվածքի նյութին, ճիշտն ասած ազատազրկված մարդկանց երբևէ չեմ ճանաչել ու դատել նրանց հոգեբանության մասին ինձ համար չինական այբուբեն է, բայց քանի որ այդպիսին էր թեման ու փախչել չես կարող /Հայկօ`/, տվեցի այն ուղղությունը, որին քիչ թե շատ ծանոթ եմ ու կարող եմ գրել այդ մասին. մարդը շատ հետաքրքիր երևույթ է, երբեմն պահի տակ նա կարող է վարվել այնպես, որպիսին մի րոպե առաջ ոչ միայն մտքով չէր անցնի, այլև կբացառեր ամենայն անկեղծությամբ: Հակոբը եկեղեցի գողության համար չէր եկել: ՈՒ եթե նրան հինգ րոպե առաջ ասեիր, որ ինքը տենց բան կաներ, չէր հավատա: Բայց հետաքրքիր բան ա կյանքը ու մարդը, ու թե ուր են տանում շղթաները, որ հանգույցին, անտեսանելի են հաճախ: Ու նաև` կա այսպիսի ասացվածք` որտեղ երկուս, այնտեղ երեք: Այն է` բանը, որ պատահեց երկու անգամ, երրորդ անգամն էլ կլինի:
Իսկ լեզվական ոճի հետ կապված` ստեղծագործությունը կարող է պատմվել բոլորովին այլ լեզվով, քան խոսում են հերոսները: Հերոսները խոսում են այնպես, ինչպես կխոսեին իրականում, առանց արհեստական գրական շեշտի, մինչդեռ պատմվում է պատմվածքը այն լեզվով ինչով որ հարմար է գտնում պատմողը. դրանք մեկը մյուսի հետ կապ չունեն:
Մեջբերել
Էջանիշներ