Այս թեմայում խոսելու ենք կինոյից, բայց մի քիչ դեսից-դենից: Եթե թեման սխալ տեղում եմ բացել, խնդրում եմ մոդերատորներին տեղափոխել այն:
Բոլորս հեշտությամբ ճանաչում ենք հնդկական ֆիլմերը հեչ չլինի երգ ու պարի տեսարաններից:
Սակայն հոլիվուդյան ֆիլմերն էլ ունեն բնորոշ տեսարաններ, որոնք ծիծաղելիության աստիճան օրինաչափորեն ֆիլմից ֆիլմ կրկնվում են: Մասնավորապես շատ տարածված են հիմնականում ֆիլմի եզրափակիչ տեսարաններից մեկում ծափահարությունները: Կարծես թե թատրոնին բնորոշ այս երևույթը հոլիվուդյան ֆիլմարտադրողները փորձել են հաղորդել նաև կինոյին, և ծափահարությունները մտցրել են ֆիլմի մեջ: Ես այդ տպավորությունն եմ ստացել դրանից: Օրինակները բազմաթիվ են, «Ավիատորում», երբ գլխավոր կերպարը հաղթում է դատը, «Ծանոթացեք Ջո Բլեքի հետ», կամ «Կնոջ բույրը»՝ կույր գնդապետի բոցաշունչ ճառից հետո, բոցաշունչ ճառերն էլ իմիջիայլոց շատ սիրված են հոլիվուդյան կինոարտադրողների կողմից…
Շատ տարածված է տեսարանը, որում հասարակական զուգարանում երկու տղամարդ իրար կողք կանգնած միզում են:
Իմ ամենասիրածը՝ բարոյական հաղթանակի տեսարանը, երբ գլխավոր կերպարը իր պայքարում պարտություն է կրում, բայց ստանում է իր համակիրների աջակցության հավաստիքը, որի ժամանակ սովորոաբար հնչում է պաբաբաբամ կարգի երաժշտություն, հետո խոշոր պլանով ցույց են տալիս հերոսի դեմքը, որի արտահայտությունը մոտավորապես նման է Մուրադի դեմքի արտահայտությանը, երբ Արուսը կով է կթում: Օրինակ, «Մեռած պոետների կազմակերպությունը», երբ ուսուցչին աշխատանքից հեռացնում են, աշակերտները հերթով բարձրանում են նստարանների վրա՝ կրկնելով՝ ով կապիտան, իմ կապիտան…
Հետաքրքիր է՝ դուք ինչ օրինաչափություններ կարող եք նշել, լավ կլինի, որ ներկայացնեք կոնկրետ օրինակներով, կարող եք նշել նաև իմ բերած օրինաչափությունների այլ օրինակներ ևս, կամ մեկս մյուսի բերած օրինաչափությունները հաստատող օրինակներ բերենք…
Մեջբերել
Էջանիշներ