Ընդհանուր առմամբ միգուցե ճիշտ ես, բայց երբեմն ատելությունը հեչ էլ թույլի ու պարտվածի զգացողություն չի: Չնայած եթե խորը վերլուծենք, ապա ատելությունն ավելի շատ հետևանք է մեծ վիրավորանքի և/կամ հասցված վնասի, որոնց տեղի ունենալու պահին չես կարողացել հակազդել, արժանի պատասպխանել կամ էլ կանխել: Մի խոսքով` ատում ենք մեր խելքից, մեր կյանքից, մեր անցյալից ու մտքերից ելնելով:dvgray-ի խոսքերից
Բայց եթե ատելությունը հենց մենակ քո ասածով հինավորվեր, ապա ատելությունը ուժ չէր տա:
Իսկ վրեժի ծարավը ատելություն է, թե չէ? Կամ ատելության հիմքերի վրա է, թե չէ?
Իմ կարծիքով` այո: Ոնց կարելի է ինչ-որ մեկից ուզենաս վրեժ լուծել և չատես նրան?
Լոխ մունք ենք, մնացածը` լոխ են...
Մեջբերել
Էջանիշներ