Մեջբերում Astgh-ի խոսքերից Նայել գրառումը
Մեծ կապ ունի, հատկապես` իմ դեպքում: Իմ մասնագիտությունն այնպիսին է, որ ես նույն սեղանի շուրջ եմ նստելու, ինչ բոլոր ազգերի ներկայացուցիչները: Իսկ քանի որ ես ընտրել եմ հատկապես Թուրքիան, ապա թուրքերի հետ շփվելը ժամանակի հարց է: Ես չեմ կարող ինչ-որ մեկի հետ ինչ-որ հարց քննարկել, եթե ես իրենից վախենում եմ կամ ատում եմ: Եթե վախենում եմ, ստացվում է, որ ինքը ավելի լավ դիրքերում է, իմ խոսքը թույլ կլինի, երկչոտ: Իսկ եթե ատում եմ, նշանակում է` ինքը այդքան արժեք ունի, որ ես ատում եմ: Մի խոսքով, և՛ հոգեբանական պահ կա, և՛ հոգեբանականի արդյունքում պետությանը վնաս տալու մեեեծ հավանականություն:

Իսկ իմ հասցեն... կատակ ա, չնայած դժոխքից էլ չեմ վախենում :

Պարզա Աստղ ջան ( կատակն էլ բնականաբար ): Ես հենց էդ պահը չեմ կարողանում ընդունել, որ թուրքին ատել նշանակումա նրան "այդքան արժեք տալ" կամ ատելով խոցելի դառնալ: Հենց էլ չատելնա խոցելի դարձնում, քանի որ զգոնությունդ կորցնում ես: Ըստ իս յուրաքանչյուր թշնամի էլ ինչ-որ "արժեք" ունի որ կարողացելա թշնամի դառնալ: Թե՞ թուրքերն այլևս թշնամի էլ չեն շատերի համար