Մութ գիշերում դու կլսես
Աղմուկ մի զիլ`
Լաց ու ճիչը դեռ չծնված մեր մանկիկի,
Որը երբեք չի էլ ծնվի
Թող դժոխքով լցվի տունդ
Ու չգտնես երբեք քունդ,
Թող բալիկի ծիծաղի տեղ միշտ լաց լսես
Ու այդ արդար լացի ձայնից խելագարվես:
Գուցե այդժամ վիճակը իմ կհասկանաս,
Աղոթք կանեմ որ աստծո մոտ դու բարձրանաս
Ու օրորես մեր բալիկին,
Իսկ ես մնամ իմ բախտի հետ խավարչտին...
Գիտեմ, էղածը մի բան չի, բայց պոռթկում ա: Գրել եմ 2004-ին, աբորտների մասին հաղորդում դիտելուց հետո, խմած վիճակում....
Հ.Գ. Արխիվներս եմ քրքրում....
Մեջբերել
Էջանիշներ