ՀԱՎԱՏԱ
Ես երբեք չեմ ցանկացել նմանվել, հավատա՜,
Բայց հիմա մաշվում եմ կոշիկների պես ճամփեքի վրա,
Փլվում եմ տձև ավերակի պես,
Երբ կոպիտ խոսքն է հարվածում անտես։
Գիտե՞ս, ես մեկ-մեկ անզուսպ ծիծաղում եմ ոչինչի վրա,
Ու հայացքներից ամեն տեսակի ավելի քրտնում,
Թուլացած ծնկում ցնորվածի պես,
ու չեմ հասկանում` ինչո՞ւ է այդպես....
Գիտե՞ս, ես գիտեմ լուսնահաչ տալ շների նման,
Ինքս ինձ հետ խոսել ու կռվել,
Մյուսներին տեղ զիջելու համար
Արագիլի պես մի ոտքի կանգնել։
Ու երբ հրում են անցնելու համար,
Ընկնել ոտքի տակ,
Նույնիսկ փշվել տերևի նման,
Մինչդեռ նմանվել եբեեք չեմ ուզել....
Հավատա՜....
Մեջբերել
Էջանիշներ