Հով, այս վերջին գրածներդ նո?ր ես գրել, թե շուտվա գրածներդ ես տեղադրում??....
լավն են
Հով, այս վերջին գրածներդ նո?ր ես գրել, թե շուտվա գրածներդ ես տեղադրում??....
լավն են
***
/Ցվետաևայի մոտիվներով/
Այդ թախիծն աչքերիցդ հեռացրու,
Գիտե՞ս, ինձ համար էլ հեշտ չէ,
Եվ ոչինչ, ոչինչ մի հարցրու,
Ժամանակը կբուժի գուցե:
Ես գիտեմ այս հանդիպումից էլ
Թերևս ոչինչ չի ստացվի,
Խնդրում եմ գնա՛ քո ճանապարհով
Ու ինձ էլ, ինձ էլ մի տանջիր:
Քեզ թվում է թե հպարտությունի՞ց է,
Որ քայլում ու հետդ չեմ խոսում,
Հպարտությունից չէ, այլ վշտից է,
Որ գլուխս բարձր եմ քայլում:
Չեմ ցանկանում, որ տեսնես իմ վիշտը
Ու դու էլ վշտանաս, գուցե,
Որ մեր հանդիպման բոլոր ճամփաների
Դռնակները վաղուց գոց են.....
07.09.04թ. Երևան
Chilly (27.09.2010), E-la Via (26.09.2010), enna (03.08.2013), Malxas (04.11.2010), Nadine (30.09.2010), Nare-M (06.01.2011), rainbow (27.09.2010), Renata (09.09.2011), Sambitbaba (28.09.2010), Tig (26.09.2010), Ալիք (06.12.2010), Արևածագ (26.09.2010), Արևհատիկ (30.09.2010), Ինչուիկ (04.11.2010), Կաթիլ (26.09.2010), ՆանՍ (18.01.2011), Ուլուանա (26.09.2010)
Վոռլդ, շատ լավն է: Բանաստեղծության հատու ռիթմը Ցվետաևայի շունչը շատ կենդանի է փոխանցում : Կեցցե'ս:
Chilly (27.09.2010), E-la Via (26.09.2010), My World My Space (26.09.2010), Կաթիլ (26.09.2010), Ուլուանա (26.09.2010)
Մութ գիշերում դու կլսես
Աղմուկ մի զիլ`
Լաց ու ճիչը դեռ չծնված մեր մանկիկի,
Որը երբեք չի էլ ծնվի
Թող դժոխքով լցվի տունդ
Ու չգտնես երբեք քունդ,
Թող բալիկի ծիծաղի տեղ միշտ լաց լսես
Ու այդ արդար լացի ձայնից խելագարվես:
Գուցե այդժամ վիճակը իմ կհասկանաս,
Աղոթք կանեմ որ աստծո մոտ դու բարձրանաս
Ու օրորես մեր բալիկին,
Իսկ ես մնամ իմ բախտի հետ խավարչտին...
Գիտեմ, էղածը մի բան չի, բայց պոռթկում ա: Գրել եմ 2004-ին, աբորտների մասին հաղորդում դիտելուց հետո, խմած վիճակում....
Հ.Գ. Արխիվներս եմ քրքրում....
Վորլդ դաժան էր, սա ավելի շատ անեծքի էր նման… Աչքիս իրոք լավ խմած ես եղել, որ նամն բան ես գրել:My World My Space-ի խոսքերից
Էդ արխիվներիցդ ավելի լավ բան չե՞ս կարողանում գտնել:
Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
Zulo
Mark Pauler (19.01.2011), My World My Space (26.09.2010), rainbow (27.09.2010), Կաթիլ (26.09.2010)
Կգտնեմ, Way ջան, արխային.... գիտե՞ս ինչ մեեեեե՜ծ արխիվ ունեմ....
E-la Via (27.09.2010)
Վահան Տերյան
***
Դալուկ ու կնճռոտ, դեմքերով տխուր,
Կյանքի որբերն են անցնում համրորեն.
Աչքերն անարցունք, շրթունքները լուռ,
Մենակ, դժնադեմ...
Ա՜խ, ես սիրում եմ այդ վշտածրար
Դեմքերը դաժան՝ տառապած մարդոց,
Որ մենակ շավղով օրորում են հար
Նոր արևի բոց....
Կյանքի որբերը.... վշտերով սնված,
Փըշոտ ճամփեքից ոտքերը արնոտ,
Մարդկանցից մերժված, բախտից հալածված,
Ճակատներ կնճռոտ...
Ուրուրների պես մտքերի հետքին
Գնում են անդուլ, գնում են անվերջ —
Անլուր աշխարհի անմիտ անեծքին
Գնում են հավերժ...
Մենակ ոգիներ, մերժված խոսքի պես,
Հոգուս եղբայրներ, սև կյանքի որբեր,
Եկեք իմ գիրկը, գուրգուր եմ ես ձեզ,
Մենակ ոգիներ...
---------- Ավելացվել է՝ 09:38 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 09:28 ----------
Սա գրելուց առաջ նորից ու նորից կարդում էի Սևակի "Որդուս"-ը
ՈՐԴՈՒՍ
Ինձ հետ լինի, թե առանց ինձ, իմ բալի՛կս, կմեծանաս,
Իմ օգնությամբ, թե առանց ինձ, դու երբևէ կհասկանաս,
Թե ոնց պիտի ապրել կյանքում, թե ոնց պիտի նայել կյանքին,
Թե աշխարհում ինչն է էժան, թե աշխարհում ինչն է անգին:
Ինքս էլ խրատ կարդացողին ո՛չ հարգում եմ, ո՛չ հանդուրժում,
Տափակ թե սուր քարոզներից ինքս էլ եմ միշտ, տղա՛ս, խորշում:
Ու թե հիմա, իմ բալի՛կս, ես քո գլխին ճառ եմ կարդում,
Ապա միայն նրա համար, որ շատ հաճախ կյանքում մարդու
Եթե իր մեծ բաժինն ունի ժամանակը, ինքը դարը,
Բայց և այնպես քիչ չի ազդում նաև ընտրած ճանապարհը:
Գուցե քեզ հետ նույնը լինի, որ պատել է հաճախ ինձ է՛լ.
Հաճախ շուրջս աչք ածելով, այն մարդկանց եմ ես նախանձել,
Որոնց կյանքը հեշտ է անցնում – ասես կյա՜նք չէ, այլ խճուղի`
Անխոչընդո՜տ և անարգելք, քանոնի պես հա՜րթ ու ուղիղ.
Դպրոց, հետո ինչ-որ մի ԲՈՒՀ, մի ազդեցիկ զանգահարող,–
Եվ տաք տեղն է ապահովված…
Այդպես ապրել դու չե՜ս կարող:
Չէի ուզի, որ քո կյանքը հարթ խճուղու նման լիներ:
Դու մի՛ անցիր ասֆալտ ճամփով, գերադասի՛ր ճամփա շինել:
Դու սիրո հետ միշտ հաշտ ապրիր, բայց խույս մի՛ տա տառապանքից.
Նա սրբում է աչքը փոշուց, նա մաքրում է հոգին ժանգից:
Տառապանքից չեն մեռնում, չէ՛, այլ ավելի են պնդանում,–
Ապաքինված սիրտը հետո գալիք ցավը հեշտ է տանում:
Ա՜խ, մի՛ նվա: Հայրդ երբեք չի հանդուրժում նվացողին…
Շատ ավելի լավ է, տղա՛ս, դառն արցունքով աչքըդ ցողիր
Ու քո ճամփան շարունակիր: Թո՛ղ որ լինի նա քարքարոտ,
Բայց քո հոգում եթե լինի բարո՛ւ, լավի՛, սիրո՛ կարոտ,
Դու չե՜ս հոգնի, դու կքայլես. կբարձրանաս դու սարն ի վեր:
Դրա համար ոգի է պետք, դրա համար պետք չեն թևեր:
Դու փոքր ես դեռ, դեռ չգիտես, թե ոնց պիտի կյանքին նայել:
Դու փոքր ես դեռ: Երբ մեծանաս, դառնաս արդեն հասուն ջահել,
Խորհուրդներն իմ և՛ հնացած, և՛ ավելորդ թվան գուցե –
Կյանքում այնժամ էլ չլինեն նման բացեր, նման խոցեր:
Է՛հ, տա Աստված: Ես էլ կյանքում ուրիշ ոչինչ չեմ երազում
(Կույրը, տղա՛ս, ինչպես գիտես, երկու աչք է միայն ուզում):
Խորհուրդներն իմ թող հնանան… Ծաղիկն է լոկ այդպես մեռնում,
Երբ ամռանը ծառի վրա հասուն միրգ է արդեն դառնում:
Հանուն գալիք վառ խարույկի ես պատրաստ եմ այսօր ծխալ,
Հանուն վաղվա ճշմատության թող որ այսօր լինեմ սխալ…
Ժամանակն ու բարքերն են փոխվել փոքր ինչ, ու մի քիչ վերաձևակարպվել են արժեքները.,...
Վերջին խմբագրող՝ My World My Space: 30.09.2010, 08:42:
Ճորտությունը
Քայլեր` անզոր, գետնատարած,
Շոշափելով թիզը մետրին,
Ոլոր-մոլոր հարբած հետքեր,
Մոտենում են մեծ կանգառին....
Ներդաշնակված հողին, փոշուն,
Քայլ` լռություն, քայլ` զսպված ճիչ,
Քայլեր` չոքած հանց ճորտություն,
Գլխի վերև անգղի կռինչ....
Քայլ` անաղմուկ, քայլ` վախվորած,
Քայլ` անիմաստ, նոր թշնամի,
Ու այս ճամփին կոտորվում են
Միշտ անկաշառ ու "կաղ" մարդիկ
Այսպես անզոր, գետնատարած,
Շոշափլով թիզը մետրին,
Քայլեր դիտմամբ, քայլ` պատահմամբ
Մոտենում են վերջաբանին....
Chilly (30.09.2010), davidus (06.10.2010), E-la Via (30.09.2010), enna (03.08.2013), Lusinamara (05.04.2011), Nadine (30.09.2010), Ohanyan (06.10.2010), Tig (30.09.2010), Արևածագ (30.09.2010), Դեկադա (30.09.2010), Ինչուիկ (04.11.2010), Կաթիլ (30.09.2010), ԿԳԴ (25.12.2010), Նաիրուհի (30.09.2010), ՆանՍ (18.01.2011), Ուլուանա (01.10.2010)
Վորլդ խոսքդ հզոր ուժ ունի , քանի որ հետևում իմաստն է թաքնված:
Միայն մի բան եմ ուզում ասել, վերջաբանին տանող քայլերը, հենց միայն այդ վերջաբանի անխոսափելիության պատճառով, պետք է ու կարող են ուրախ գցվել: Հենց միայն այն, որ կարող ես այդ քայլը գցել, արդեն իսկ ուրախության պատճառ է… Թե չէ ինչքան մարդիկ կան, որ դոփում են տեղում ու այդ տեղում կանգնած սպասում վերջաբանին:
Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
Zulo
Sambitbaba (08.10.2010), Tig (30.09.2010), Արևածագ (30.09.2010)
Way ջան սա նվիրված էր հարգարժան ճորտություններին, որոնք միայն սողալով են առաջ գնում....
Sambitbaba (08.10.2010), Արևածագ (30.09.2010)
Վորլդ ջան ես մի փոքր այլ կերպ էի գրածդ ինձ համար վերծանել, դրա համար էլ գրել էի այդ տողերըWay ջան սա նվիրված էր հարգարժան ճորտություններին, որոնք միայն սողալով են առաջ գնում....:
Համաձայն եմ, որ սողալու մեջ ուրախություն չի կարող լինել, բայց ուրախություն կարող է լինել այն քայլից, որը չի "կաղում", էլ ավելի մեծ ուրախություն կլինի, երբ տեսնես, որ հաստատուն քայլից, սողունները հետ են քաշվում, այլ ոչ թե վրայովդ անցնում… Բայց սա արդեն այլ պատմություն է
Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
Zulo
My World My Space (30.09.2010), Tig (30.09.2010), Արևածագ (30.09.2010)
Համառոտ բայց և շատ դիպուկ է ասված… պատկերները տեսանելի են, միաժամանակ բողոք արտահայտող պատկերներ ու սեփական բարոյականությունից զզվանք առաջացնող տագնապ կա… ու չնայած շատ կարճ է, այնուամենայնվ, մանավանդ վերջին երկու տողերը կես պատմականին, կես հենց մեր ժամանակներին անդրադարձող իսկական քննադատություն է… ինձ դուր եկավ, շնորհավորում եմ, իսկապես իմաստալից գործ է…
E-la Via (08.10.2010), My World My Space (06.10.2010), Tig (06.10.2010), Շինարար (06.10.2010)
Այս խոսքդ միշտ արդիական կլինի, ցավալի փաստ է, այնուամենայնիվ, քո այս գործի խորագիրը մեր սերնդակիցներից յուրաքանչյուրի հոգեբանության մեջ նստած սեպ է, Մենք տեսել ենք պատերազմը այնպես, ասես կյանքը հենց այդպիսին էլ պետք է լիներ… Վանաձորում կա Արցախ պուրակ, այդտեղից վանաձորցիները վերջին հրաժեշտն էին տալիս Արցախում ընկածներին… եթե այսօր տեսնեք այդ պուրակ կոչվածը, առնվազն կզարմանաք, թե այդ պատերազմի սերունդը ո՛ր աստիճանի իր իրավունքները չպաշտպանող և շրջապատի հանդեպ անտարբեր մեծացավ… Ձեր այս գործը ինձ շատ հոգեհարազատ թվաց, կներեք եթե թեմայից մի փոքր շեղվեցի
Անտառում կա մի արահետ,
Մի արահետ մենավոր,
Ուր ոչ մեկ, ոչ մի անգամ,
Ոտք չի դրել մինչ այսօր...
Այնտեղ քեզ եմ ես սպասում
Տեսքիդ սիրավառ,
Ուր ես արի իմ քնքուշ,
Բե՛ր կանթեղդ վառ
Բեր ու մոխրում անթեղած
Մեր սերը վառենք
Մեր սերը գարնան նման
Անտառում փռենք...
Տերև հագնի կեչին,
Ու բույն շինի կկուն,
Մեր սերը երփնավառ
Թող հուրհուրա հեռվում...
Ու թող ժպտան բոլորը
Նախամարդու նման
Մեր սերն անվանելով
Հրաշք... կամ ծիածան....
1997թ.
առաջին սիրային տաղիկս.....
Լավ ա վերջում տարեթիվը կարդացիԹե չէ հիասթափվելու էի պոետ ՄՎՄՍ-ից
Էդ տարիքի համար նորմալ տվայտանք ա
I may be paranoid but no android!
My World My Space (14.10.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ