Ֆիլմի գրախոսությունը`Սև-սպիտակ սիրտ
Թողարկման տարեթիվը` 2010 թ.
Ժանր`մելոդրամա, սարսափ, թրիլլեր
Դերերում`Դու…և Ես
Ժամանակը` առավոտ, ցերեկ, երեկո, գիշեր
Պատկերը չի հանգչում: Դու իմ ամենասիրած ֆիլմն ես: Որտեղ գլխավոր հերոսը անմահ է, իսկ նրա սև-սպիտակ սիրտը ամուր կպցրած է կրծքին:
Վերջին խմբագրող՝ Farfalla: 05.01.2010, 15:00:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
- Երազանքներս կորել են, էլ չկան:
- Հիմա ինչա եղել? Էլի ինչ-որ բան ա արել?
- Չէ, ինքը ստեղ կապ չունի: Ես ինքս եմ դադարել երազել և սիրահարվել... իրականությանը:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Մանկությանս տարիների հետ ոչ մի բան չեմ փոխի: Հենց էտ ցուրտ ու մութ տարիների հետ: Էն որ ձմռանը 5 հատ նասկի իրար վրա հագած էի քնում, որ սրսրթալով սպասում էի, թե երբ ա իմ հերթը հասնելու, որ 2,5 հատ հացս տան: Հետո վերցնում էի, դնում կտորի տոպրակի մեջ ու ինձանից գոհ-գոհ գնում տուն: Գիտեի, որ 4 հոգի էտ հացինա սպասում:
Կարոտում եմ երեկոները, որ հարևաններով նստում լոտո էինք խաղում, համընկած թվերի վրա էլ կառալյոկի չորացրած կորիզներ էինք դնում: Նենց ուրախ էր անցնում: Երևի օրվա ամենալավ հատվածն էր:
Բակի երեխեքով ինչ-ոչ հետաքրքիր ոտանավորներ էինք հորինում, հենց լույսերը տալիս էին սկսում էինք էտ ոտանավորները գոռալ:
Մի հատ էլ սերիալ կար «Իմ երկրորդ մայրը», ամեն երեկո նայում էի, լավ էլ հետաքրքիր սերիալ էր, հիմա էլ հաճույքով կնայեի: Նույնիսկ գլխավոր հերոսուհու անունն եմ հիշում` Մոնիկա:
Կարևորը զգում էի, որ երեխա եմ, չէի շտապում մեծանալ:
Ոչ պուլտով հեռուստոցույց ունեի, ոչ համակարգիչ, ոչ էլ բջջային հեռախոս` գոլդ համարով: Փոխարենը լիքը լավ ընկերներ ունեի, որոնց հետաքրքիր էի ես, այլ ոչ թե ունեցած-չունեցածս: Մարդիկ հոգնած էին, մտածում էին ինչ անեն, որ կարողանան վաղն էլ երեխեքին կերակրեն, բայց հազար անգամ ավելի բարի էին, քան հիմա:
Լույս, ջուր, գազ, հեռախոս, ..., ճիշտա էս ամեն ինչը հիմա կա, բայց մարդկանց դենքին անկեղծ ժպիտ չկա:
Երկիր ջան, էս ինչ ես դառել, էս ինչ օրի ես: Քեզ փրկելա պետք, փրկել...
Դու մենակ դիմացի...
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
*e}|{uka* (05.01.2010), A.r.p.i. (10.04.2010), Ariadna (15.01.2010), CactuSoul (11.01.2010), cold skin (15.01.2010), Mark Pauler (19.07.2010), Nadine (11.01.2010), Philosopher (14.04.2010), Yellow Raven (05.01.2010), Yevuk (20.03.2010), Արևհատիկ (01.02.2010), Դեկադա (21.01.2010), Երկնային (11.01.2010), Ժունդիայի (30.03.2010), Լեո (11.01.2010), Կաթիլ (05.01.2010), Հայկօ (06.01.2010), Մանուլ (01.02.2010), Նարե (05.01.2010), Ներսես_AM (16.01.2010), Նիկեա (09.11.2014), Ուլուանա (23.01.2010), Ռուֆուս (05.01.2010)
Տարօրինակա...
Հենց էն ժամանակ, երբ հանգիստ նստած թեյ ես խմում ու մտածում ես էն մասին, որ ամեն ինչ լավ է, որ կան նրանք, ում դու սիրում ես, որ դու ունես հրաշալի տրամադրություն, որ բոլոր խնդիրները լուծված են և այսօր արդեն քեզ ոչ մի բան չի անհանգստացնի...
Հենց այդ ժամանակ...
Winamp-ը գրեթե երկու հազար երգերից ընտրում է այն երգը, որը մեկ ակնթարթում փոխում է ամեն ինչ...
Արդեն ժամանակն է ազատվել երաժշտության այդքան ուժեղ ազդեցությունից տրամադրության վրա...
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Դատարկություն (21.01.2010), Երկնային (11.01.2010), Մանուլ (01.02.2010), Նիկեա (09.11.2014)
Լսող մարդուն անհնար է ազատվել երաժշտության մոգական ազդեցությունից:Այն նույնիսկ կործանարար կարող է լինել:Կարդացեք Տոլստոյի «Կրեյցերյան սոնատը»:
Էնքան շնորհակալ եմ մետրո ստեղծողից: Ամենալավ փոխադրամիջոցնա: Գժվում եմ մետոյի հոտի, ձայնի ու քամու համար: Որ հոգնած ու անտրամադիր եմ լինում մետրոն միակ փրկությունսա, նստում ու գնում եմ մինչև վերջին կայարանը: Նենց եմ հանգսատանում, ոչ մի բան չի խանգարում մտածելուն, որ լույսերն էլ անջատել լիներ մի ուրիշ ձևի հավես կլիներ: Ու որ ամեն անգամ հիշում եմ, որ մետրոյից հետո էլի ստիպված պիտի երթուղային նստեմ, սիրտս կանգնումա:
Չարլզ Պիրսոն շատ շնորհակալ եմ Ձեզանից
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Все умрут, а я останусь - Валерия Гай Германик
Երբեք ոչ մի ռուսական ֆիլմ իմ վրա էտքան տարբեր` դրական ու բացասական էմոցիաներ չէր թողել: Ֆիլմ ամեն ինչի ու միևնույն ժամանակ ոչնչի մասին:
Ամբողջ գիշեր չեմ կարողացել աչք փակել: Մտածելու առիթ տվեց շատ թեմաների մասին, որոցից առաջ չգիտես ինչու խուսափում էի: Երևի հեղինակների նպատակներից մեկն էլ դա էր:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Իսկ ուզում ես, պատմեմ քեզ խանդի մասին, որը ապրում է իմ մեջ? Այդ փոքրիկ փշոտ ու չար արարածի, որը նման է կեղտոտ ու բոլորի կողմից լքված կատվի, որն ապրում է ինքն իր համար: Նա աննկատ է շրջապատի, բայց զգալի է իմ համար: Իր փոքրիկ երկար ճանկերով թողնում է բարակ հետքեր իմ սրտի վրա, որոնք արյունահոսում են ամեն առիթով... ու առանց առիթ...
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Էս տարի կյանքումս առաջին անգան որոշել էի Նոր տարվա գիշերը, 12-ի զանգերը խփելու ժամանակ թղթի վրա երազանք գրեի, հետո վառեի, գցեի շամպայնով բաժակի մեջ ու խմեի: Էտքան էլ չեմ հավատում տենց բաների, բայց դե որոշեցի անեմ: Ժամը 11-ից սկսած փորձեր էի անում, որ տեսնեմ հասցնում եմ, թե չէ: Ամենադժվարը պարզվեց թուղթ վառելն ա, եղունգներս էլ էր վառվում: Ամենահարմար ձևը թուղթը շպիլկայով բռնելն էր, ավելի անվտանգ էր համ եղունգներիս, համ տան համար: Բերեցի բոլոր անհրաժեշտ պարագաները սիրուն շարեցի կողքս ու սկսեցի անհամբեր սպասել 12-ին: Ժամը 12-ին, երբ բոլորը իրար շնորհավորում ու բաժակ էին չխկացնում, ես երազանք գրելով ու վառելով էի զբաղված: Կարևորը` հասցրեցի:
Էսօր աշխատանքի գալուց հիշեցի երազանքիս մասին ու մարմնովս դող անցավ: Ինչ եմ անելու եթե իրկանանա:
Վախենում եմ, առաջին անգամ երազանքիցս վախենում եմ:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Հայկական հաղորդումներ ընդանրապես չեմ նայում, բացի Սուպերսթարից, էտ էլ շաբաթը մի անգամ: Բայց երեկ պատահաբար մի հաղորդում տեսա, որը ուղակի թյուրիմացություն էր: Հերթական թխած “շոուն”, а-ла Ксения Собчак: Հաղորդման անունն էր Բնակaն Juice, բայց դե դրա ինչն էր բնական պարզ չի: Էտ Juice-ը իրա կարմիր մազերով ու պահվածքով խայտառակում է Ռեսպուբլիկան: Բա դրա շարժումները, հագ ու կապը, մի խոսքով պոլնայա կատաստրոֆա: Ոնց կարելիա նման “դեմքերի” եթերային ժամանակ տալ, զարմանում եմ: Ամոթ ա էլի: Ավելի լավ կանեին դրա տեղը ինչ-որ որակյալ համերգ ցույց տային: Բայց ամենասարսափելին էնա, որ էտ հաղորդումը նայողներ կան:
Վերջին խմբագրող՝ Farfalla: 23.01.2010, 09:54:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Ձյունը գալիս է դանդաղ
Ձյունը իր երգն է երգում…
Վերջապես եկար: Եկար քո սպիտակ երգը երգելով: Ես քեզ կարոտել էր, բայց չէի սպասում: Շտապում էիր: Էնքան սիրուն էիր թափվում, սպիտակ, փոքրիկ փաթիլնելով: Ընդամենը 10 րոպեում ամբողջը սպիտակեցրիր:
Չդիմացա, դուրս եկա փողոց: Կարոտել էի սառը մաքուր օդը: Կարոտել էի մաքրության ու քո հոտը:
Նենց լավ լռություն էր: Ոչինչ չէր խանգարում, որ վայելեմ քո ներկայությունը:
Ոք ոք չկար փողոցում բացի ինձանից:
Սիրում եմ նման մենակությունը:
Կարծես հեքիաթում լինեի:
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Ընկերուհուս փոքրիկ աղջիկը լռիվ դեմքա: Երեկ եկել էլ ինձ հյուր:
Գիտեի, որ պոպոք շատա սիրում, բերեցի դրեցի դիմացը, ասեցի արի համ խաղանք, համ կեր: Մեկ էլ սենց տխուր դեմքով նայեց աչքերից մեջ ու ասեց.
- Ես էլ պոպոք չեմ ուտում, որովհետև հենց ուտում եմ պուկ եմ անում
Դրանից մի քիչ հետո չգիտես ինչի սկսեց զկռտալ ու լուրջ-լուրջ ասեց.
- Զկռտացի, հանկարծ չմտածես որ պուկ եմ արել, փիֆ հոտ չի գա
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Ձեռքներցս երեկվա հոտնա գալիս...
Կարոտում եմ...
Շատ էս փոխվել, էլ հինը չես...
Էլ իմը չես...
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Էնքան եմ սիրում մթին փողոցով քայլել:Կապ չունի մենակ թե ինչ-որ մեկի ընկերակցությամբ: Սիրում եմ նայել շենքերի պատուհաններին ու պատկերացնել, թե ինչ է կատարվում այդ պատուհաններից այն կողմ: Երևակայությանս օգնությամբ հայտնվում եմ այդ բոլոր բնակարաններում, մասնակցում նրանց ուրախություններին, տխրություններին, նրանց հետ միասին հաց եմ ուտում, գործ եմ անում: Փորձում եմ պատկերաացնել այնտեղ ապրող մարդկանց դեմքերը, տան կահավորանքը:
Եվ այդպես այնքան ժամանակ, միչև ինչ-որ բան ինձ չի արթնացնում:
Սիրում եմ մութը:
Հ.Գ. Տեսնես ինչ-որ մեկը նայում է իմ պատուհաններին…
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Ոնց եմ նյարդայնանում նվնվացող մարկանցից: Էն մարդանցից, ում մի հատ տրաքած պատճառա պետք կյանքից ու իրանց բախտից դժգոհելու համար:
Ամեն ինչ էնքան լուրջ ու սրտին մոտիկ են ընդունում, ասես աշխարհի վերջնա:
Պետքա սովորել ավելի թեթև նայել կյանքին ու ամենափոքր բանից պռոբլեմ չսարքել…
Тихо, не слышно ни часов, ни чаек...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ