Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը

[Բիձա]

Բնականաբար ինչ միջոցներով հասնել ճանաչման: Կան նույնիսկ իրավական միջոցներ` ՄԱԿ-ի դատարան դիմելու հնարավորություն:

Վերջերս մի իրավաբանի հետ էի զրուցում ու ինքը չէր հասկանում, ոնց կլինի կոնվենցիան ընդունվելա 48-ին, ցեղասպանությունը կատարվելա 15-ին: Ասում էր հիմք չկա, որ պատասխանատվության ենթարկեն. չկա օրենք, չկա հանցագործություն: Բոլորս գիտենք, որ դարասկզբին ցեղասպանությունա իրականացվել, բայց ինչ հիմքով պետքա պատսխանատվության ենթարկվի Թուրքիան ու Մեծ Եղերնը ճանաճվի միջազգային հանցագործություն, ինձ թվումա շատերը չգիտեն ու վաղը մյուս օր օտարազգին եթե հարց տա, ինձ թվումա քչերը կկարողանան հիմնավորել:

Ցեղասպանության ճանաչման հարցը նախ և առաջ ներհայկական հարց է:
Եթե հայ պետական այրերը իրենց վախկոտության, սահմանափակության, տհասության, անգրագիտության, ոչ կոմպետենտության ու շահամոլության պատճառով ընդունակ չեն տեր կանգնելու ցեղասպանությանը որպես պետական հարցի, ապա ոչ մի երկիր էլ դրան լուրջ չի կարող վերաբերվել: Հարցը չի գնում դաշնակցական կեղծ հայրենասիրականի մասին: Խոսքը գնում է հրեաների պես լուրջ մոտեցմանը:
Մեզ մոտ ամեն ինչն է մուղամով: -Ղարաբաղը- թող ուրիշները ճանաչեն,- Ցեղասպանությունը- թող ուրիշները ճանաչեն, տեր կանգնեն: Մենք թուրքերի ու ադրբեջանի հետ սիլիբիլի կանենք դուք զբաղվեք էդ հարցով:
ԱՌԸ հա:
Հակացանք, 91 թվին սովետը քանդվելիս, վտանգավոր էր մեծ ղալմաղալի պայմաններում այդ հարցը բարձրացնելը: Բայց հիմա, այս խախանդ վիճակում, նույնը շարունակելը ամենապակասը ջայլամություն է, ուրիշներին էշի տեղ դնել է: