Պահանջատերեր ջան, կասե՞ք՝ կոնկրետ ինչի եք հավակնում
Պահանջատերեր ջան, կասե՞ք՝ կոնկրետ ինչի եք հավակնում
Հայերիս էլ խորհուրդ կտամ Ուկրաինայի հարցին նայել Հայաստանի պետականության տեսանկյունից, ոչ թե պրո- կամ հակառուսական տեսանկյունից… (c) Mephistopheles
1. Ճանաչում և սատիսֆակցիայի տրամադրում` բարոյական պատասխանատվություն:
2. Պատճառված նյութական վնասի հատուցում` ռեպարացիաների վճարման միջոցով:
3. Տարածքային պատասխանտվությունը, ինչը թերևս ամենադժվարնա հիմնավորելը:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Norton ջան, լավ ա որ դու ունես այն մտավախությունը, որ հնարավոր է պարզապես ՄԱԿ-ի դատարանին թույլ չտան կատարել ճիշտ որոշում, և նույնսիկ այնպիսի մի փաստի մասին, որի եղելության մեջ բոլորն էլ համոզված են:
Այդ պարագայում աշխարհի դիմակը կպատռվի, և բոլորն էլ լավ կհասկանան, որ ՄԱԿը զուտ ձևական կառույց է: Դա կարող է շատ մեծ աղմուկ բարձրացնել և դժվար թե օբամաները կարողանան դուրս գալ դրա դեմ:
Այսինքն նրանք պետք է տեղի տան: Իսկ արդեն այս դեպքում կխաթարվեն նրանց բոլոր ծրագրերը մեր տարածաշրջանի հետ կապված, իսկ դրանք որքանով ցույց են տալիս փաստերը, անհայանպաստ են:
Հ.Գ. Շատ ուրախ եմ, որ քեզնից լսեցի այդպիսի տեսակետ, քանզի դա ենթադրում է, որ դու էլ համարում ես, որ հայերս, աշխարհի վրա մենակ ենք, և ոչ քաղբանտարկյալների, ոչ չգիտեմ ինչերի հարցը, ոչ ոք մեզ համար չի լուծի ի շահ մեզ. այլ պարզապես կօգտագործեն որպես մեխ. մեր գլխին մեխելու համար: Մենք այլևս պետք է հասկանանք, որ մեր հարցերը միմիայն մենք կարող ենք լուծել, և քանի անգամ հույսներս դրել ենք ուրիշի վրա, քաշվել ենք:
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Հարգելիս նահանգն ու պետոթությունը տարբեր բաներ են, դա նույն է, որ ասես Շիրակի ու Լոռու մարզերը ընդունել են ցեղասպանությունը: Դա էլ հայերին հանգստացնելու մի ձև է:
Ինչ վերաբերվում է փոխահատուցմանը, մոռաբում էս, որ դատի էր տրվել ոչ թե Թուրքիա պետությունը, այլ Օսմանյան Թուրքիայում գործող ֆրանսիական և կարծեմ ամերիկայն ապահովագրական կազմակերպությունները, որը սար ու ձորի տարբերություն է:
Լեռնցի ջան կարող էս ասել դիմակ պատռելը ի՞նչ կտա: Դատարանի որոշումը պարտադիր է, անդամ երկրների համար: Ու եթե ասենք դատարանը որոշի, որ ասենք ցեղասպանություն չի եղել, դու ուզած-ճուզած ընդունելու էս ու ձայն դ կտրես, այլապես կարողա սանկցիա գա հենց քեզ վրա, պահանջը չկատարելու համար:
Իմ համար դատարանը, կամ առավել ևս այլ երկրների կողմից ճանաչելը լուծում չի: Աշխարհում մի պետություն կա, որ պետքա ընդունի ու ճանաչի դա Թուրքիան ա ու վերջ:
Ինչ վերաբերվումա մեխին, դու էլի տանում էս մութ ուժերի ուղղությամբ, ես մի ուրիշ բան կասեմ իրենց շահերից ինչ բխի դա էլ կանեն ու ճիշտ կանեն, որովհետև գլխավորը պետական շահնա ու ես էդ հարցում ոչ մի պետության չեմ մեղադրում, առավել ևս ԱՄՆ-ին:
Դու նշեցիր այն կետերը, որի պատճառով և արդար որոշում տեղի չի ունենա: Թուրքիան այնպիսի ստրատեգիական դիրք ու նշանակություն ունի, որ իր շահերը ամեն տեղ ապահոված կլինի: Պահանջելը հեշտ բանա, բայց էլի եմ կրկնում եթե դա ռեալ լիներ, արդեն վաղուց արված կլիներ Ռեալիստ ջան:
Ես միայն ուրախ կլինեմ, եթե այդպես հեշտ ու հանգիստ հարցերը լուծվեն:
Հ.Գ. Հայաստանը հիմա ավելի գերակա խնդիրներ ունի, իսկ ցեղասպանության ճանաչումը արտաքին քաղաքականության գերակայություն ուղղակի չի կարա լինի:
Ambrosine (27.12.2009)
ՄԱԿ-ի ձևական կառույց լինելն արդեն մի քանի անգամ ապացուցվել է, ու լրացուցիչ ապացույցների կարիք չկա.
1. Ռուանդայում տղի ունեցած ցեղասպանությունը 90-ականներին, ու ՄԱԿ-ի անգործությունը:
2. ԱՄՆ փաթեթավորումը ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդին ու Իրաքի վրա հարձակվելը 2003-ին:
3. Սուդանում շարունակվող սովը, կոտորածը ու դարֆուրի փաստացի ցեղասպանությունը:
4. Բիրմայում ռազմական դիկտատուրան, մարդու իրավունքները վերջնականապես ոտի տակ տալը ու ՄԱԿ-ի ախմախ ու աննպատակ հայտարարությունները:
5. Իրանի հարցի շուրջ համաձայնության չգալը անվտանգության խորհրդում:
6. Պաղեստինի արաբների ջարդերը Իսրայելի կողմից ու ԱՄԿ-ի անգործությունն ու համաձայնության չգալը անվտանգության խորհրդում:
Հիմա էս ախմախ կազմակերպությունը իրա դատարանով, որից մենակ բարեգործական ֆունկցիաներն են մնացել, մեկ էլ ամեն տարի UNESCO-ի կողմից սրա-նրա տարի հայտարարելը, 100 տարի առաջ տեղի ունեցած ցեղասպանության հարցում ի՞նչ որոշում պիտի կայացնի, որ Թուրքիան էլ բանի տեղ դնի:
Կարացանք թուրքերին իրենց արածների համար մեր ձեռով պիտի պատժենք, ոնց որ Ղարաբաղի հարցում արդեն մի անգամ արել ենք: Չկարողացանք, սսկվում ենք նստում ենք տեղներս, ու աշխատում ենք ոտատակ չգնալ երկրորդ անգամ, երբ աշխարհը էլի կխառնվի իրար՝ ԱՄՆ-ի Իրանին հարվածելուց հետո:
1. Վան ջան, իսկ բարոյական պատասխանատվության տակ ի՞նչ ես հասկանում: Օրինակ, եթե պիտի միայն ներողություն խնդրելով լինի, շուտվանից արած կլինեին:
2. Ռեպարացիան վճարում է ագրեսիվ պատերազմ սանձազերծողը, իսկ Թուրքիան ուղղակի բնաջնջել է իր տարածքում բնակվող հային
3. Ըհը, ինձ ամենաշատ հետաքրքրող կետը. պատասխանատվության ի՞նչ մակարդակ ես դու/դուք նախատեսում, այսինքն՝ հատկապես ո՞ր տարածքների հետ եք:
ՄԱԿ-ի հաշվով միանշանակ ասելը, որ անիմաստ խաղացող է կամ դեր չունի... մի քիչ սխալ է: ՄԱԿ-ը գլխավորապես ֆինանսավորվում է ԱՄՆ-ի կողմից, իր տարածքում է շտաբ-բնակարանը... բայց ՄԱԿ-ը երբեմն բախվում է ԱՄՆ-ի հետ: Եթե հաշվի առնենք, որ 2-րդ համաշխարհայինից հետո համաշխարհային պատերազմ չի սանձազերծվել, ուրեմն պիտի ընդունենք, որ ՄԱԿ-ը լավ է աշխատել, ինչը չկարողացավ անել Ազգերի լիգան: Իսկ Ցեղասպանության, Ղարաբաղի ու մնացած հարցերում միայն ԱՄՆ-ը չէ, որ թելադրում է իր կամքը, մի մոռացեք, որ Անվտանգության խորհրդում միայն ԱՄՆ-ը չէ Ես կասեի՝ Ղարաբաղի հարցում գլխավոր խոչընդոտը Ռուսաստանն է:
Ինձ շատ բան դուր չի գալիս, Մարդուկ ջան, բայց ես ռեալ եմ գնահատում: Ես Պողոս Նուբար փաշա չեմ ու շատ կցանկանամ, որ հայերից ոչ մեկն էլ այդպես չլինի: Ես հստակ եմ պատկերացնում, որ հիմա իմ ազգի ուժերից վեր է <<Ծովից ծով Հայաստանը>>: Հետո էլ ավելի լավ է կամաց-կամաց առաջ գնանք, բայց հաստատուն քայլերով, քան թե սին երազներով տեղներումս դոփենք ու դաշնակների նման իրենց հիմնադրման տարելիցին հայտարարենք, թե մեր պայքարը շարունակվում է՝ հանուն անկախ ու միացյալ Հայաստանի: Բա խելքը գլխին մեկը էդ պահին էնտեղ չլինե՞ր, որ ասեր՝ ձեր էդ բարբաջանքի պատճառով ենք հիմա 29743 քառ. կմ-ով
Վերջին խմբագրող՝ Ambrosine: 27.12.2009, 21:08:
Հայերիս էլ խորհուրդ կտամ Ուկրաինայի հարցին նայել Հայաստանի պետականության տեսանկյունից, ոչ թե պրո- կամ հակառուսական տեսանկյունից… (c) Mephistopheles
Միայն պաշտոնական ներողություն խնդրելը ու ցեղասպանության փաստը պաշտոնապես ընդունելը առաջացնումա լուրջ իրավական հետևանքներ Աստղ ջան: Դրանից հետո նյութական վնասի հատուցումը անխուսափելիա դառնում: Ինչից ես ենթադրում, որ ռեպարացիան պարտադիր ագրեսիվ պատերազմ սանձազերծելու հետա կապված? Ռեպարացիան նյութական պատասխանատվության տեսակա, երբ հատուցվումա միջազգային հանցագործությամբ պատճառված վնասը` այդ թվում ցեղասպանության հանցագործության կատարման հետևանքով առաջացածը: Հիշի Գերմանիայի և Իսրաելի միջև ռեպարացիաների մասին պայմանագիրը, որով հրեա ժողովրդին պատճառված նյութական վնասը հատուցելու պարտավորություն ստանձնեց Գերմանիան:
Ինչ մնումա տարածքային հարցին, որևէ կոնկրետ բան ինքս էլ չեմ պատկերացնում, քանի որ արդեն նշեցի շատ բարդա հստակ բան ասելը, քանի որ տարածքային պատասխանատվության ինստիտուտ որպես այդպիսին չկա միջազգային իրավունքում: Բայց հրաժարվելը տարածքային պահանջներից աբսուրդա. հիմնավորման ուղղիներ փնտրելուց հրաժարվելը ոչ այլ ինչա, եթե ոչ Թուրքիային և ցեղասպանության իրագործողների պաշտպանություն:
Վերջին հաշվով պատասխանատվության հարցերը լուծվելու են կամ պայմանագրով, կամ միջազգային դատարանի վճռով, որն էլ պետքա հստակ չափերը և ձևերը սահմանի; Վաղ թե ուշ հասնելու ենք դրան, ԱՄՆ-ի ճանաչումից հետո այդ պահը չափազանց մոտա լինելու:
Pacta sunt servanda
Մենք ամենքըս հյուր ենք կյանքում
Մեր ծնընդյան փուչ օրից,
Հերթով գալիս, անց ենք կենում
Էս անցավոր աշխարհից։
Ambrosine (27.12.2009)
Հայերիս էլ խորհուրդ կտամ Ուկրաինայի հարցին նայել Հայաստանի պետականության տեսանկյունից, ոչ թե պրո- կամ հակառուսական տեսանկյունից… (c) Mephistopheles
Ինչպես Աստղ ասեց, տրիբուն ջան, ՄԱԿ-ը ըստ էության արդեն սառը պատերազմից հետո սպառել է իրեն ու կորցրել իր ֆունկցիաները: Միակ էֆֆեկտիվ բանը, որ կարող է անել դա հումանիտար, առողջապահական, մշակույթային միջոցառումներն են: Ամեն կազմակերպություն ստեղծվում է մի գործողության համար, որի կատարելուց հետո այն ուղղակի դառնում է ոչ էֆֆեկտիվ: Այնքան որ ՄԱԿ-ին դիմելը իմ համար լուրջ չի: Քո նշած օրինակները բխում էն սրանից:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ