Ինչպե՞ս ճանաչել մարդուն

[VisTolog]

Չէ Վիստօ ջան, եթե խոսքը վերաբերում է արդեն կայացած ընկերությանը, ապա սխալ է, երբ այդ նույն լավ ընկերը, որ քո համար ամեն ինչ կանի, քո սխալը քո երեսին չի ասում, պահումա որպես ի՞նչ: Լավ ընկերը սխալդ քեզ պետք է ասի, որ ուղղես, ոչ թե կռվելուց հետո ասի, որ ընկերության վերջը գա:

Ցավոք սրտի շատ քչերն են այդպես անում, դեռ մի բան էլ ավելի են բորբոքում

[Հարդ]

Եթե պետքա վերջն այդպիսին լինի, էլ կռվելն ի՞նչ մի բեմականացումա

Բեմականացման շնորհիվ հետագայում ավելի վստահ ես լինում նրա հարցում:

[VisTolog]

Բեմականացման շնորհիվ հետագայում ավելի վստահ ես լինում նրա հարցում:

ԵՎ այդ բեմականացումը կարող է ընդմիշտ վերջ դնել սցենարին

[ministr]

Կամ ճանապարհ գնալ, կամ ընդհանուր գործ անել հետը:
Ինչա նշանակում կռվել ճանաչելու համար?? Ոնց որ մեկն ասի զարկերակը փրթում եմ արյան կարգն իմանալու համար:

Մնացած դեպքերում ըստ մի քանի հատկանիշերի մարդուն դասում ենք խմբերից մեկին, որոնք ինքներս ենք ստեղծել մեզ համար:

Երրորդ տարբերակը մոռացել էի`
Պետք է պարտք տալ...

[Մանոն]

Երրորդ տարբերակը մոռացել էի`
Պետք է պարտք տալ...

Լավ ասացիք, այդպես էլ են ասում. «ուզում ես մարդուն ճանաչել՝ հետը փողի գործ ունեցիր»: Իսկ ընդհանրապես համամիտ ե՞ք, որ մարդիկ իրենց ավելի շատ բացահայտում են ինչ-որ էքստրեմալ հանգամանքներում:

[ministr]

Մարդիկ իրենց բացահայտում են, երբ որ շահերի բախում է տեղի ունենում:

[Enigmatic]

Համաձայն եմ մեր նախարարի հետ:
Երբ մարդը հարուստ է լինում, էնքան են հավաքվում էդ մարդու կողքերը, քծնում են, լավ ընկեր են ձևանում, բայց դրանք լավ օրվա ընկերներ են ընդամենը: Հենց էդ մարդը սնանկանում է, վերջ, էլ մարդ չի լինում, մնում են, եթե մնում են, իսկական ընկերները:
Ասում են՝ ընկորոջը նեղ օրով են ճանաչում:

[Դեկադա]

ministr-ի[/B] խոսքերից;1893037]Մարդիկ իրենց բացահայտում են, երբ որ շահերի բախում է տեղի ունենում:

Համաձայն եմ
... և ոչ միայն էս դեպքում:Ընդհանրապես ցանկացած բախում, որի հիմքում հիմնականում ընկած ա լինում ինքնապաշտպանությունը բերում ա բացահայտման: Բայց մարդուն ներքաշել էքստրեմի մեջ միայն նրա համար, որ բացահայտվի կարծում եմ էժանագին շատնաժ է:

Իսկ դիստանցիան միշտ և ամենուրեք օգտակարա, ուղղակի դրա չափի կառավարման մեջա գաղտնիքը, ում հետ շատ պահես ում հետ քիչ: Իսկ 0 ականին մոտ դիստանցիա կարող ես ունենալ երևի միայն ինքդ քո հետ:

Սրա հետ էլ եմ համաձայն:Քիչ չափաբաժնով ամեն ինչն ա օգտակար`նաև դիստանցիան:Պաշտպանում ա ավելորդ ցնցումներից:Դիստանցիա չեմ պահում մենակ այն մարդկանց հետ ովքեր իմն են`որտեղ ես չեմ մտածում իմ քայլերի ճիշտ ու սխալի համար, որտեղ ինձ չեն դնում և որտեղ ես չեմ//ն// դնում իրենց//ինձ// սանդղակի վրա ու չեմ//ն// նայում աստիճանի տակ:

Իսկ մարդկանց ճանաչելու հատուկ ինչ որ փորձեր չեմ անում`իմաստը չեմ տեսնում:Տարբեր իրավիճակներում մարդը իրեն կարա դրսևորի էնքան ինչքանով որ դա իրեն ա պետք:Սա չի վերաբերվում միայն ծայրահեղություններին, քանի որ էտ ժամանակ խոսում և գործում են էմոցիաները, իսկ միայն էմոցիայով բնորոշել մարդուն ու փորձել ճանաչել շատ դժվար է, կասեի անհանր:

[dvgray]

Լավ ասացիք, այդպես էլ են ասում. «ուզում ես մարդուն ճանաչել՝ հետը փողի գործ ունեցիր»: Իսկ ընդհանրապես համամիտ ե՞ք, որ մարդիկ իրենց ավելի շատ բացահայտում են ինչ-որ էքստրեմալ հանգամանքներում:

կախված է նրարից, թե ինչ ասել կուզենք բացահայտել ասելով:
Եթե ինկատի ունենք էքստրեմումի ժամանակ մարդու պահվածքի ուսումնասիրությունը, ապա կարելի է ասել, որ բոլոր մարդիկ էլ նույնն են, այսինքն կարող են հանդես բերել և ծայրահեղ վատ, և ծայրահեղ լավ, դրական հատկանիշներ:
Հարցը ուրիշ է: Հարցը այն է, որ տարբեր մարդկանց համար էքստերմը տարբեր է: Տարբեր իրավիճակներ է: ու եթե մի իրավիճակում մեկի ներվերը դիմանում են, կամ ներքին էներգիան բավարար է չլարվելու ու նորմալ վիճակում իրեն ոչ հատու պահվածք դրսևորելու համար, ապա մյուսի համար այդքան "դոզան" կարող է լինել "մահացու":

[Հոգեվարք]

Վերջերս մի շատ հետաքրքիր մարդ ասաց. «Ես որ ուզում եմ մարդուն ճանաչել, հետն սկսում եմ կռվել…»:

Ես հատուկ չեմ կռվում մարդուն ճանաչելու համար,իսկ երբ առիթ է լինում, ու անկախ քեզանից իրավիճակի դրդումով կռիվ է ստեղծվում,ապա իրոք կռվելիս սկսում ես ճանաչել մարդու էությանը բնորոշ որոշ գծեր, որից հետո կամ շատ լավ է լինում կամ ահավոր վատ...

ճանաչե՞լ մարդուն՝ հետը ճամփա գնա»

Այո, լրիվ համամիտ եմ...

Իսկ ինչպե՞ս եք դու՛ք ճանաչում մարդկանց

Շփվելով...բայց հաճախ հասկանում եմ, որ ճանաչում եմ իսկականից տվյալ մարդուն,այնինչ հետո հասկանում եմ,որ իրականում բոլորովին էլ չեմ ճանաչել իսկականից...Բայց գտնում եմ,որ պետք է երկարատև շփվել ճանաչելու համար,բայց կարող է,որ միանգամից էլ ճանաչես մարդուն ընդհանրապես,երբ առիթ լինի կռվելու կամ թեժ ինչ որ բան կատարվի կամ էլ զուտ բարի մի բան...բայց շատ հաճախ մարդիկ դիմակավորված են ման գալիս...

[Լուսաբեր]

Մամաս ասումա, եթե մարդուն ուզում ես ճանաչես, պետքա հարբած վիճակում տեսնես /այդ վիճակում առնչվես հետը

[Chuk]

Մամաս ասումա, եթե մարդուն ուզում ես ճանաչես, պետքա հարբած վիճակում տեսնես /այդ վիճակում առնչվես հետը

Փաստորեն ինձ էդքան հե՞շտ ա ճանաչելը

[Արիացի]

Մամաս ասումա, եթե մարդուն ուզում ես ճանաչես, պետքա հարբած վիճակում տեսնես /այդ վիճակում առնչվես հետը

Դրա համար ե՞ն համաձայնվել ինձ նման փեսա ունենալ:

[dvgray]

Նշանակում է մենք այս հարցը յուրովի ենք լուծում, եթե իհարկե դա լուծում է: Մենք մշակում ենք մարդկանց ճանաչելու մեր ալգորիթմը:
Իսկ ինչպե՞ս եք դու՛ք ճանաչում մարդկանց

ես սովորաբար "մարդկանց ճանաչելու" խնդիր չեմ հետապնդում: ու աշխատում եմ ըստ այդմ դիմացինիս էքստեմի մեջ չգցեմ: Էքստրեմը՝ դա աննորմալ վիճակ է, որի ժամանակ ցանկացած մարդ էլ նախ ունենում է անվերականգնելի կորուստներ, և երկրորդ, էքստրեմում պահմացքի համար վստահ եմ, որ տվյալ մարդը "պատասխանատու" չէ, այսիքն ինքը պատասխան չպետք է տա:

[Ուլուանա]

....Այնուամենայնիվ, ամենքս էլ փորձում ենք այս կամ այն ձևով, ինչ-որ միջոցներով ճանաչել մեզ շրջապատող անձանց: Այս մասին կան ժողովրդական ասացվածքներ, օրինակ. «Ուզում ես ճանաչե՞լ մարդուն՝ հետը ճամփա գնա», «Ասա ո՞վ է ընկերդ, ասեմ՝ ով ես դու», որի հետ ես այնքան էլ համամիտ չեմ և այլն:

Ճամփա գնալու «մեթոդը», կարծում եմ, իսկապես լավն է, իսկ «Ասա՝ ով է ընկերդ, ասեմ՝ ով ես դու» պնդումն ընդհանրապես անհեթեթ եմ համարում։ Մարդը կարող է ամենատարբեր տեսակի մարդկանց ընկերը լինել, ու դա դեռ չի նշանակում, որ անպայման պիտի ամեն ինչով նմանվի նրանց։

Վերջերս մի շատ հետաքրքիր մարդ ասաց. «Ես որ ուզում եմ մարդուն ճանաչել, հետն սկսում եմ կռվել…»:

Կռվից հետո? Եթե գործն ընդեղա հասել որ պետքա կռվեմ, ապա հաստատ էդ մարդու հետ հարաբերությունները դեպի լավը չի գնա ու չի էլ կարող գնալ:

Կարծում եմ՝ կռվել ասելով՝ չարժե հասկանալ իրար մազ փիտել, կարելի է պարզապես վիճելը նկատի ունենալ, իսկ էդ առումով լրիվ համաձայն եմ, որ մարդուն ճանաչելու շատ լավ ձև է։ Երբ մարդու ոտքը տրորում ես, կարծում եմ՝ նա շատ առումներով է «մերկանում»։ Իհարկե, խոսքը դիտավորյալ կռիվներ ու վեճեր հրահրելու մասին չէ։ Կյանքն էնքան պրոբլեմատիկ է, որ վաղ թե ուշ առիթ կլինի վիճելու, թեկուզ ամենամտերիմ, ամենահամերաշխ մարդկանց դեպքում։

Ամեն դեպքում ես համարում եմ, որ ընդհանուր առմամբ չարժե մարդու մասին կատեգորիկ դատողություններ անել նշված թեկուզև հաջող եղանակներից որևէ մեկի հիման վրա։ Համենայնդեպս, ես դրանցից ոչ մեկն էլ որպես վերջնական ախտորոշման գործիք չեմ դիտարկում։ Մարդն իր էությամբ չափազանց բարդ ու բազմազան է դրա համար։