Համբերության բաժակը լցված է:

**Marine-24** · 17.12.2009, 21:44

Եր՞բ է մարդու համբերության բաժակը լցվում:
Ինձ թվում է սա մի թեմա է, որը բոլորս էլ հաճախակի է այցելում:
Երբ ուշադրություն չէս դարձնում դիմացինիտ ասաց անկապ խոսքերին, երբ արհամարում ես քեզ վիրավորողին, ոչինչ չէս ասում, թողնում հեռանում էս, ասում են << հիմար է, մեկ է ոչինչ չի հասկանում, մեկ էլ ասենք>>: Երբ բարկանում էս , ափերից դուրս գալիս, վերջապես համբերությանդ բաժակը լցվում է ու ամենքին իրենց տեղն էս ցույց տալիս, նոր են հասկանում, թե ո՞վ էս դու իրականում: Իսկ արդյո՞ք պարտադիր է ադ վիճակին հասնել, որ նոր քեզ հասկանան:

**VisTolog** · 17.12.2009, 21:58

Հանգիստ կանգնում ես տվյալ մարդու դիմաց ու մի երկու խոսքով շատ հանգիստ ու կոնկրետ ասում էն, ինչ որ ափերից դուրս եկած ժամանակ կասեիր, ուղղակի պետքա ավելի դիպուկ լինի, որ ամոթից գետինը մտնի :

**lili-4** · 18.12.2009, 08:55

Marine-24-ի խոսքերից

Եր՞բ է մարդու համբերության բաժակը լցվում:
Ինձ թվում է սա մի թեմա է, որը բոլորս էլ հաճախակի է այցելում:
Երբ ուշադրություն չէս դարձնում դիմացինիտ ասաց անկապ խոսքերին, երբ արհամարում ես քեզ վիրավորողին, ոչինչ չէս ասում, թողնում հեռանում էս, ասում են << հիմար է, մեկ է ոչինչ չի հասկանում, մեկ էլ ասենք>>: Երբ բարկանում էս , ափերից դուրս գալիս, վերջապես համբերությանդ բաժակը լցվում է ու ամենքին իրենց տեղն էս ցույց տալիս, նոր են հասկանում, թե ո՞վ էս դու իրականում: Իսկ արդյո՞ք պարտադիր է ադ վիճակին հասնել, որ նոր քեզ հասկանան:

Ամեն մարդ իր <համբերության բաժակի> չափն ու ծավալն ունի, մարդ կա, մի երկու խոսքից բռնկվում, մտքի եկածն արտահայտում է, մարդ կա ամեն խոսքին է ասում, բայց շատ տակտով, որ կարելի է ասել դա մարսելու, ընկալելու համար ժամակա է պետք, մարդ էլ կա միշտ լռում է, թողնում հետոիրն, իր մեջ ծանր ու թեթև անում, սմտածում, որ վերջ, պահն արդեն հասունացել է, երբ հանդիպեն, անպայման կասի, բայց..., բայց գալիս է այդ հանդիպումը, նորիս չի ստացվում, նորից ծանր ու թեթևի տարբերակ, նորից հետոին թողնել... երևի այս կարքի մարդկանց <համբերության բաժակն> անհատակ է...

**Մենուա** · 18.12.2009, 09:17

Իմ կարծիքով համբերում ենք, երբ հույս ունենք որ ավելի լավ կլինի կամ էլ անզոր ենք։ Առաջին դեպքում պետք է մեզ սովորեցնենք ավելի օբյեկտիվ նայել իրականությանը, երկրորդ դեպքում պետք է հարմարվենք, այսինքն՝ պարզապես փոխենք մեր պահանջը կամ ակնկալիքը, կամ էլ մնում է տրվել ենթագիտակցության թելադրանքին՝ հետո չափսոսալու վճջականությամբ։ Այս վերջինը ծայրահեղ դեպքն է։ Ինձ թվում է՝ բանաձևեր չկան։ Ամեն ինչ ըստ ժամանակի, հանգամանքի, մեր հոգեվիճակի և դիմացինի կարգավիճակի։

**ministr** · 18.12.2009, 09:27

Մարդկանց դեմքին հաճախակի թռնելը բերում է հաճախակի զղջումների (եթե իհարկե մարդը պադոշ չի), քանի որ տվյալ պահին թվում է թե իրավացի ենք, բայց հետագա վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ ոչ, ու իզուր մարդուն վիրավորել ենք:

Ըստ իս համբերության բաժակը լցվում է, երբ դիմացինը նույն նյարդայնացնող գործողությունը սկսում է անել պարբերաբար

**Anulik.Sh** · 21.12.2009, 23:13

Յուրաքանչուր ոք ունի իր համբերության չափը:Բայց երբ համբերության բաժակը լցվումա ինչ որ մեկի հանդեպ ուզում ես նրան գրողի ծոցը ուղարկել(կոպիտ ասած) բայց կան մարդիկ որ չեն ուզում հավասարվեն դիմացինի մակարդակին: Ու ընդհանրապես իմ կարծիքով էտ դեպքում ամենալավ միջոցը արհամարանքն է այն վեր է բոլոր բառերից ու գործողություններից:

**Աինի** · 22.12.2009, 02:41

ՀԱմբերության բաժակի լցվելը կախված է նրանից, թե որքան ենք մենք հանդուժող, եթե մենք շատ հանդուրժող ենք մեզ կարող են ըմկալել որպես թույլ անձանվորթւոյան, իսկ եթե ընդհանրապես հանդուրժող չենք կարող ենք նեռվային մարդու համբավ ձեռք բերել,