Հեռուստաընկերություններ: Ուղեղի լվացման լավագույն միջոցներից:Ինչպես պայքարել դրա դեմ:

[Tig]

Բաց նամակ Հ1-ին, Արմենիային և Շանթին

Հարգելի′ հեռուստաընկերություններ,

մենք` Երիտասարդ Կոնֆլիկտաբանների Ակումբի անդամներս, հայտնում ենք մեր մտահոգությունը ներկայումս հեռարձակվող սերիալների բովանդակության վերաբերյալ:

Տպավորություն է ստեղծվում, որ հայկական նորահայտ սերիալների հեղինակների առանցքային նպատակը հերոսների համար հնարավորինս շատ դժբախտություններ ու տառապանքի պատճառներ հորինելն է: Իսկ հերոսները կա՛մ քրեական աշխարհի ներկայացուցիչներ են, կա՛մ շատ դաժան ճակատագրեր ունեցող մարդիկ, ինչի արդյունքում հեռուստադիտողների մոտ ձևավորվում է թյուր պատկերացում կյանքի նմուշների վերաբերյալ: Հերոսներն անընդհատ հիասթափություն են ապրում, հայտնվում անհուսալի իրավիճակներում հարազատների դավաճանության, ստի, ինչ-որ անհայտ չարագործների պատճառով: Այս ֆիլմերում ուրախության պահերն ուղղակի շռայլություն են, որոնք հերոսները ստանում են միայն վերջին սերիայում:

Այդ սերիալները ստաբիլ կերպով դիտող հեռուստադիտողները սկսում են ապրումակցել հերոսներին. հատկապես խիստ զգացմունքային են արձագանքում հերոսին պատուհասած հերթական դժբախտությանը: Ապրումակցումը հեռուստադիտողների մոտ ուղեկցվում է սթրեսով, ինչը, բնականաբար, խորը բացասական ազդեցություն է թողնում նրանց առողջության ու աշխարհայացքի վրա: Սերիալներն ուղղակի լեցուն են սեռական, ֆիզիկական և հոգեբանական բռնության զազրելի տեսարաններով: Ընդ որում` դրանց զգալի մասը հեռուստադիտողի աչքում «արդարացվում» է սցենարային զանազան լուծումների միջոցով:

Նմանատիպ սցենարները, հեռուստադիտողների մոտ ստեղծելով սերիալային անցանկալի ինքնություն, նրանց դրդում են ներկայացվող վարքը պրոյեկտել իրական կյանքում: Այդ միջոցով հասարակության տևական «մշակումը» մարդկանց մոտ ձևավորում է խեղված հոգեբանություն:

Նշյալ սերիալները բացասաբար են անդրադառնում հատկապես անչափահասների վրա, ովքեր տեսածն իբրև իրականություն ընկալելու առումով ավելի խոցելի են: Նրանց մոտ ձևավորվում է պատկերացում, որ անընդմեջ դեպրեսիվ ապրումները նորմալ են, որ դժբախտություններն ամենուր են, ու դրանցից խուսափել հնարավոր չէ, որ ուզածին հասնելու համար կարելի է դիմել ցանկացած միջոցի, այդ թվում` բռնության: Ավելին, անչափահասները, սերիալների հերոսներին ընդունելով որպես չափանիշ, «հաջողությամբ» նմանակում են նրանց վարքը, խոսելաոճը և բառապաշարը, որոնք մեծապես աղավաղում են մեր մայրենին:

Մտահոգիչ է նաև այն հանգամանքը, որ սերիալները գովազդելու և հեռուստալսարան գերելու նպատակով գովազդային հոլովակները «խոստանում են» հերոսի կյանքում նորանոր խոչընդոտներ ու դժբախտություններ: Սա իրագործվում է այն հիմնավորմամբ, որ հեռուստադիտողները նախընտրում են հենց վերը նշված բովանդակությամբ սցենարները: Մինչդեռ հենց սերիալներն են իրենց՝ ամեն գնով կախվածություն առաջացնող բովանդակությամբ թելադրում լսարանին նմանատիպ «ճաշակը»:

Հաշվի առնելով վերոնշյալ լրջագույն վտանգները՝ կոչ ենք անում բոլոր հեռուստաընկերություններին խորքային ուշադրություն դարձնել նկարահանվող սերիալների սցենարների վրա՝ գիտակցելով, որ բարձր վարկանիշն ու շահույթը, անկասկած, կարելի է ապահովել` անգամ զերծ մնալով վերոհիշյալ բացասական միտումներից:

Այս նամակը հանձնվելու է նաև ՀՌԱՀ-ին:

Երիտասարդ Կոնֆլիկտաբանների Ակումբ (ԵԿԱ)

Ազնաուրյան Զարուհի
Ամիրյան Նարե
Բեգլարյան Արտակ
Գևորգյան Պարույր
Դալլաքյան Անի
Խաչատրյան Աստղիկ
Կարապետյան Տաթևիկ
Ղաբանյան Լիլիթ
Մաժինյան Արփինե
Պապիկյան Լիլիթ
Վարագյան Մանե

Կոնտակտային տվյալներ`
www.facebook.com/eka.cyc
www.eka_cyc.livejournal.com
էլ. հասցե՝ [email protected]
Հեռ.՝ 055 266 663 (Ա. Բեգլարյան)

[Tig]

Նամակ նախագահին. «Խնդրում ենք հետամուտ լինել հայկական հեռուստաեթերի կարգավորման գործին»
Հունիս 22, 2012 10:27

Հասարակության վրա հեռուստատեսության բովանդակային սխալ քաղաքականության կործանիչ հետևանքներն ապացուցված են գիտականորեն: Վերջին տարիներին հայկական գրեթե բոլոր հեռուստաընկերությունները, հետևելով բացառապես իրենց նեղ կոմերցիոն շահերին, եթերը լցրել են հայկական արտադրության ագրեսիվ, քրեական և պոտենցիալ քրեածին, հակասոցիալական սերիալներով և այսպես ասած` «հումորային» ծրագրերով: Ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս հայկական արտադրության հեռուստասերիալների բացասական ազդեցության հնարավորությունները:

Հայաստանի հասարակության տարբեր շերտերի կողմից պարբերաբար բողոքներ են հնչում սերիալների դեմ, ցավոք, հասարակությունը հեռուստաընկերությունների այդ հակահասարակական գործունեության վրա ազդելու լծակներ չունի: Հեռուստաընկերությունների հակասոցիալական եթերային քաղաքականության վրա գործնականորեն չազդեց նույնիսկ մոտ երեք տարի առաջ Ձեր հանձնարարությունը, համաձայն որի` Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովի նախագահը պետք է առաջարկեր ձևաչափ, որը քաղաքացիական և հասարակական կառույցներին հնարավորություն կտար ներազդելու հեռուստառադիոընկերությունների գործունեության բովանդակության վրա:

ՀՀ «Հեռուստատեսության և ռադիոյի մասին» օրենքի 22 հոդվածով («Հեռուստառադիոհաղորդումների չարաշահման անթույլատրելիությունը») արգելվում է բռնության և դաժանության քարոզ կամ պաշտամունք պարունակող հաղորդումների, էրոտիկ բնույթի հեռուստառադիոհաղորդումների, սարսափ ու ակնհայտ բռնություն պարունակող ֆիլմերի և անչափահասների առողջության, մտավոր ու ֆիզիկական զարգացման, դաստիարակության վրա հնարավոր բացասական ազդեցություն ունեցող հաղորդումների հեռարձակումը:

Սակայն իրականում տեսականորեն անսխալ այս օրենքը չի ապահովում ոլորտի կարգավորումը, քանի որ մի կողմից` օրենքը չի կիրառվում, մյուս կողից` գործնականում չկան այն գիտավերլուծական մեխանիզմները, որոնք կտան արգելվող բովանդակության սահմանման, որոշման չափանիշները (օրինակ` անչափահասների առողջության, մտավոր և ֆիզիկական զարգացման վրա բացասական ազդեցություն) և որոնց համաձայն կիրականացվեն հեռուստատեսային բովանդակության, հատկապես` հեռուստասերիալների բովանդակության բարեփոխումները: Բացի այդ, վարչական օրենսգրքում բացակայում են հեռուստատեսության կողմից խախտումների կատարման դեպքում պատժամիջոցների կիրառման վերաբերյալ դրույթները (վարչական օրենսգրքում առկա են միայն գովազդին վերաբերող խախտումների մասին դրույթներ): Ստացվում է, որ հեռուստաընկերությունները կարող են խախտել «Հեռուստատեսության և ռադիոյի մասին» օրենքը, և շատ դեպքերում նրանց պատասխանատվության ենթարկել հնարավոր չէ:

Իրավիճակից դուրս գալու ելքերից են.

1. Օրենքով սահմանել հստակ չափորոշիչներ, ինչպես նաև վարչական օրենսգրքում ավելացնել օրենքի խախտման դեպքում պատժամիջոցների մասին դրույթը:

2. «Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովի» շրջանակներում ստեղծել գիտահետազոտական կենտրոն, որն էմպիրիկ մակարդակով կզբաղվի հայկական հեռուստաեթերի բովանդակային հետազոտություններով և կանխատեսումներով: Աշխատանքային խմբում անհրաժեշտ է ներգրավվել ակտիվ գիտական գործունեությամբ զբաղվող սոցիոլոգների, հոգեբանների, ազգագրագետների և ոլորտի հետ կապ ունեցող այլ մասնագետների, ովքեր հեռուստաեթերի ամենօրյա գիտական ուսումնասիրություններ կանեն ու «անվնաս հեռուստաարտադրանք» ստեղծելու վերաբերյալ լուծումներ կառաջարկեն «Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովին»:

3. «Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովին» պարտավորեցնել, որպիսի ամեն ամիս կազմակերպի հանրային քննարկումներ, որոնց շրջանակներում վերջինս հանդես կգա նախորդ ամսվա վերաբերյալ հաշվետվությամբ:

4. Քանի որ օրենքի խախտումների վերահսկողությունը դրված է «Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովի» վրա, համապատասխան պայմաններ ստեղծել և աջակցել, որ այն պատշաճ կերպով կատարի իր պարտականությունները:

Պարոն նախագահ, խնդրում ենք հետամուտ լինել հայկական հեռուստաեթերի կարգավորման գործին, քանի որ ներկա հեռուստատեսության հակասոցիալական քաղաքականությունը հանգեցնում է հայ հասարակության սոցիալ-բարոյական առավել դեգրադացմանը, խեղմանը և վերջնական քայքայմանն իր բոլոր` սոցիալ-մշակութային, քաղաքական և տնտեսական հետևանքներով:

ՀԳ. Կից ուղարկում ենք ՀՀ գիտական ամսագրերից մեկում հրապարակված հեռուստասերիալների բացասական ազդեցության վերաբերյալ ուսումնասիրություն («21-րդ ԴԱՐ», N 5, 2011 թ.) և մեկ գիտական մենագրություն այդ թեմայով.

http://noravank.am/upload/pdf/05.Vah...ar_05_2011.pdf


Երիտասարդական կազմակերպություններ և կառույցներ

ՀՀ նախագահին կից հանրային խորհրդի Երիտասարդության հանձնաժողով
«Հայ առաջադեմ երիտասարդություն» (APY) հ/կ
«Անկախության սերունդ» հ/կ
‎«Պարենք Հայերեն» երիտասարդական նախաձեռնություն
«Բնապահպան տնտեսագետների երիտասարդական կազմակերպություն»
Մասնագիտական կրթության որակի ապահովման ազգային կենտրոնի «Ուսանողական ձայն» ծրագիր
‎«Ալավերդու Երիտասարդների Միասնություն» ՀԿ


Հայ մշակույթի և գիտության ներկայացուցիչներ

Սոս Սարգսյան, դերասան
Արևշատ Ավագյան, ակադեմիկոս
Ռուբեն Սաֆրաստյան, ՀՀ ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի տնօրեն, պատմական գիտությունների դոկտոր, ԳԱԱ թղթակից անդամ
Աշոտ Մելքոնյան, ՀՀ ԳԱԱ Պատմության ինստիտուտի տնօրեն, պատմական գիտությունների դոկտոր, ԳԱԱ թղթակից անդամ
Լևոն Շիրինյան, քաղաքական գիտությունների դոկտոր, փիլիսոփայական գիտությունների թեկնածու
Արտակ Մովսիսյան, պատմական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ
Սամվել Շահինյան, ճարտարապետական գիտությունների դոկտոր
Վահան Ստեփանյան, ռեժիսոր («Վանա ծովուն արշալույսը» ֆիլմի ռեժիսոր)
Արմեն Վաթյան, սցենարիստ («Վանա ծովուն արշալույսը» ֆիլմի ռեժիսոր)
Խաչատուր Գասպարյան, Երևանի Պետական Բժշկական Հալամսարանի հոգեբանության ամբիոնի վարիչ
Արթուր Շահնազարյան, կոմիտասագետ
Հովհաննես Գրիգորյան, ԵՊՀ սոցիոլոգիայի ֆակուլտետի դասախոս, IPSC քաղաքական և սոցիոլոգիական խորհրդատվությունների ինստիտուտի տնօրեն
Վաչագան Վահրադյան, կենսաբանական գիտ. թեկնածու
Կոմիտաս Վարդապետ Հովնանյան
Արտավազդ Եղոյան, լրագրող
Ցոլակ Գալստյան, «Միհր» թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար
Գագիկ Գինոսյան, մշակույթի վաստակավոր գործիչ
Մենուա Սողոմոնյան, պատմական գիտությունների թեկնածու
Գասպար Կարապետյան, Եվրոպայի Հայոց դատի փոխատենապետ
Արծրուն Պեպանյան, լրագրող
Արթուր Էբար, ռեժիսոր
Վահան Տեր-Ղազարյան, գրողների միության անդամ
Դավիթ Ամալյան, երգիչ
Արամ Թերզյան, ԵՊՀ Հայագիտական հետազոտությունների ինստիտուտի գիտաշխատող
Տիգրան Քոչարյան, տեղեկատվական անվտանգության փորձագետ
Մկրտիչ Մկրտչյան, երգիչ
Նարեկ Գալստյան, քաղաքական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ
Արսեն Գրիգորյան (Մրո), երգիչ
Քրիստինե Կոստիկյան, ՀՀ ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի ավագ գիտաշխատող, պատմական գիտությունների թեկնածու
Հովհաննես Խորիկյան, Գյումրու պետական մանկավարժական ինստիտուտի դասախոս, պատմական գիտությունների թեկնածու
Անուշ Թամրազյան, ՀՀ ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի գիտաշխատող
Արամ Գասպարյան, ՀՀ ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի գիտաշխատող, պատմական գիտությունների թեկնածու
Հովհաննես Գալաջյան, «Իրավունք» թերթի գլխավոր խմբագիր
Վահե Սարգսյան, պատմական գիտութունների թեկնածու
Դավիթ Ջամալյան, հոգեբանության գիտությունների թեկնածու, դոցենտ
Էդվարդ Զորիկյան, երգահան
Վախթանգ Հարությունյան, երգահան
Լիլիթ Հարությունյան, ՀՀ ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի գիտաշխատող, պատմական գիտությունների թեկնածու
Մհեր Բաղդասարյան, ՀՀ ԳԱԱ Արևելագիտության ինստիտուտի գիտաշխատող
Տարոն Տոնոյան, «Երևան» բժշկական կենտրոնի տնօրեն
Նարինե Թուխիկյան, Հ. Թումանյանի Երևանի թանգարանի տնօրեն
Սահակ Սահակյան, երգիչ
Ստեփան Ոսկանյան, դեկան «Հայբուսակ» համալսարանում
Ալվինա Աղաբաբյան, ԵՊՀ Հայագիտական հետազոտությունների ինստիտուտի Ռազմավարական հետազոտությունների բաժնի վարիչ
Կարեն Բալայան, “Կիլիկիա” նավի նավապետ, “Այաս” ծովային հետազոտությունների կենտրոնի ղեկավար
Ժասմեն Ասրյան, ՀՀ նախագահին կից հանրային խորհրդի պատմական-ազգային արժեքների պահպանության, պատկանելիության և օգտագործման խնդիրների ենթահանձնաժողովի նախագահ
Սամվել Նադարյան, ՀՀ նախագահին կից հանրային խորհրդի կրոնի ենթահանձնաժողովի նախագահ
Ալեքսանդր Ամարյան, «Քայքայիչ պաշտամունքից տուժածների վերականգնողական» հ/կ ղեկավար


ՀԿ-ներ և կազմակերպություններ

«Մենք» ազգային արժեքների պահպանման հիմնադրամ
«Մշակույթի հայկական ֆոնդ»
«Ծիրանի» հ/կ
«Մեկնություն» հոգեբանական հետազոտությունների կենտրոն
«Հեռուստաեթերի մաքրման պահանջ» հասարակական նախաձեռնություն
«Հայազն» միություն
«Ժայռ» հ/կ
«Մխիթարիչ» հասարակական բարեգործական կազմակերպություն
«Հայֆոն» շարժում
«Արգիսդի» հ/կ
«Հույսի Մեծամոր» հ/կ
«Կարին» ազգագրական համույթ
«Հայրենապաշտ» հ/կ
«Միտք» վերլուծական կենտրոն
Երևանի Պետական Բժշկական Հալամսարանի հոգեբանության ամբիոն
«Ոսկե միջին» հ/կ
Կողբի գեղարվեստի դպրոց
«Հայ միասնության խաչ» հ/կ
«Հույսի կամուրջ» ՀԿ (Նոյեմբերանի մասնաճյուղ)
Տավուշի մարզ, Բարդավանի միջնակարգ դպրոց
«Հայկական Ազգային Խոհանոց» հ/կ
«Հայկական տեղեկատվական կենտրոն»
«Արատտա» ազգագրական երգ ու պարի խումբ
«Թաթուլ Կրպեյան» հ/կ
«Ազգային հնչյուն» ստուդիա
«Քայքայիչ պաշտամունքից տուժածների վերականգնողական» հ/կ
«Երիտասարդ Տավուշ» հ/կ
«Հայ խոհարարական ավանդույթների զարգացման և պահպանման հ/կ»
Հ. Թումանյանի Երևանի տուն-թանգարան
«Ցեղակրոն ուխտեր» հ/կ
ԵՊՀ «Վարդանանք» ակումբ
«Հայաստանի անձավագիտական կենտրոն» հ/կ
«Հերոսների պանթեոն» բարեգործական հիմնադրամ
«Ակոս» մշակութային հ/կ
«Stage 7» արտիստների և գրողների համագործակցության կենտրոն
«Նախնյաց հետքերով» հ/կ
«Հայրունի» պահանջատերների համախմբում հասարակական նախաձեռնություն

Նախաձեռնող խումբ
«Մենք» ազգային արժեքների պահպանման հիմնադրամ
«Հեռուստաեթերի մաքրման պահանջ» հասարակական նախաձեռնություն

Վահրամ Միրաքյան

[Varzor]

Տիգ ջան, լավ նամակ է: Բայց օրինակ ես լինեյի, այս նամակին էդքան էլ մեծ կշիռ չէի վերագրի:
Բանը նրանումն է, որ նամակի տակ ստորագրածների գերակշիռ մասը ազգային-մշակությանի-պատմական ուղղվածություն ունեցողներ են որոնք ոչ մի առնչություն չունեն թե սերիալների արտադրության, թե դրանց դիտման հետ: Բնական է` հեռուստատեսությունը չի բավարարում այս կատեգորիայի մարդկանց պահանջմունքներին: Բայց չէ որ հեռուստադիտողների մեծամասնությունը այս ուղղվածությունը չունեն?
Վատ կլիներ, որ էդ նամակի տակ ստորագրեր նաև ասենք ռոք երաժշտության որևէ ներկայացուցիչ, սպորտային որևէ կազմակերպոթւյան ներկայացուցիչ, տնտեսագետ և այլ? Այսինքն` հասրակության միայն մեկ շերտի պահանջը չի կարող հիմք հանդիսանալ մյուս շերտերի շահերը ոտնահարելու համար: Ու կապ չունի, որ էդ քիչ հատվածը, մյուսի շահերին դեմ գնալով ոչ թե վնաս է տալիս, այլ օգուտ: Ստեղ հարցը մոտավորապես սենց է "նույնիսկ եթե ես գիտեմ, որ ինձ արգելում են ծխելը, որովհետև դա վնաս է առողջությանը, ապա միևնույն է ես իրավունք ունեմ ծխելու` դա իմ ընտրությունն է:" Այսինքն հասարակության մի հատվածը հստակ գիտակցում է հեռուստատեսային ներկայիս աղբանոց վիճակը և բարձրաձայնում դրա դեմ, մի մասը գիտակցելով էլ դեռ շարունակում է նայել, քանի որ ուրիշ բան չկա նայելու, մի մասն էլ ոչ գիտակցում է ոչ էլ ուզում է ընդունել մյուսների դիտողությունն ու բարի խորհուրդը` իրեն դուր է գալիս, նայել է, նայում է ու պիտի նայի: Շատ պարզ և հասկանալի` շահերի բախում: Բայց այստեղ մի բայց կա.
Քանի որ հեռուստատեսույթունը բիզնես է, ապա աշխատում է բիզնեսի կոպիտ կանոններով` քիչ ծախս, շատ եկամուտ: Ինչպես ճիշտ է նկատել Աղասի Թադևոսյանը, ՀՀ-ում տնտեսության զարգացումը դիտվում է հասարակության զարգացումից առանձին և չի դիտարկվում կոմպլեքս ձևով: Հեռուստատեսությունն այս բացթողման վառ արտացոլումն է: Ու բնականաբար այս կոնտեքստից ելնելով միայն պետությունը չի կարող խոչըդոտ հանդիսանալ մի բիզնեսի, որը ոչ միայն իրեն ծառայում է որպես եկամտի, այլև նպաստում է իշխանական ջրաղացին ջուր լցնելու գործընթացին, ինչպես նաև հասարակոթւյան դեգրադացիային, որը նունպես ձեռնտու է իշխող վարչակարգին: Ստեղ արդեն չկան պետական և հասարակական շահեր սա մաքուր ֆինանսական և իշխանության անհատների շահերն են, որոնք բնականաբար բնավ էլ չեն բխում զուտ ազգային, պետական և հասարակական շահերից:
Կոպիտ ասած` թքած ունեն, մինչև փող չկորցնեն, տեղներից չեն շարժվի: Իսկ գրպանին խփելու միակ միջոցը ոչ թե բողոքելը կամ գիտականորեն ապացուցված արգումենտների ներկայացումն է այլ միայն և միայն բոյկոը և հակաքարոզչությունը:
Ուզում եմ հատուկ շեշտած լինել, որ արբանյակային, կաբելային և ինտերնետային հեռուստատեսույթունը այդքան էլ այլընտրանք չի և չի կարող դիտարկվել որպես գրպաններին խփելու հիմնական ու որոշիչ մեթոդ, քանի որ նշված ծառայություններ մատուցող ընկերությունների մեջքին էլ կանգնած են նույն մարդիկ և իրենց եկամուտ կստանան դրանից:

[Tig]

Վարզոր ջան, քո նշած տրամաբանությամբ որ շարժվես.... այսինքն էդ տրամաբանությամբ անհնար է ու անիմաստ շարժվելը: Պիտի նստենք տեղներս ու ոչինչ չանենք:

Նման նախաձեռնությունները ուղղված են քո նշած կատեգոիաների գիտակցության բարձրացմանը այս թեմայի վերաբերյալ, մնացածը անիմաստ ջուրծեծոցի է:

Ով էլ ցանկանում է կարող է հայտարարել, որ միանում է նամակին, հենց քո նշած կատեգորիաի մարդիկ նույնպես:

[Varzor]

Վարզոր ջան, քո նշած տրամաբանությամբ որ շարժվես.... այսինքն էդ տրամաբանությամբ անհնար է ու անիմաստ շարժվելը: Պիտի նստենք տեղներս ու ոչինչ չանենք:
Նման նախաձեռնությունները ուղղված են քո նշած կատեգոիաների գիտակցության բարձրացմանը այս թեմայի վերաբերյալ, մնացածը անիմաստ ջուրծեծոցի է:
Ով էլ ցանկանում է կարող է հայտարարել, որ միանում է նամակին, հենց քո նշած կատեգորիաի մարդիկ նույնպես:

Ես միանշանակ միանում եմ , հարցը դա չի
Բայց էդ ինչից վերցրիր, որ իտի տեղներս նստենք? Իմ ասածից ոնց տենց բան ենթադրեցի եղբայր?
Ես ընդամենը ասում եմ, որ.
1. նամակները հարցին լուծում չեն, պետք են, պիտի գրվեն, որ հետո չասեն թե "մենք խաբար չէինք", բայց հույսը դրանց վրա պիտի լինի: Իմ նշած կատեգորիայի մարդկանց մոտ իմ կարծիքով նամակներով գիտակցություն չես բարձրացնի:
2. Պետք են հասարակական պրիվինտիվ հարվածներ Քարոզը, բոյկոտը, հրապարակային պարսավանքը, ԶԼՄ-ներում չլռելը` սրանք իրոք որ անհրաժեշտ ու օգտակար քայլեր են:
3. Պետք է գրպաններին խփել, որ գլխներին հասնի:

Վերջնական հարվածը մեր իրականությունում միանշանակ գրպանին խփելն է` զանգվածային բոյկոտը և ամեն ինչ պետք է անել դրան հասնելու համար:
Համ էլ դու պիտի որ իմանաս, որ ես երբեք չեմ առաջարկել տեղում նստել, իմ առաջարկը` խոտորնակին խոտորնակ, ապացուցել, որ բացի զիբիլ եթերից, որիշ եթերով էլ կարելի է փող աշխատել, բոյկոտելով հեռուստատեսային աղբը: Ու դրա համար ամենալավ միջոցը մեր ուզած հեռուստաալիքը ստեղծելն է և այդ ալիքի կոմերցիոն կենսունակության ապացուցելը:

Մոսկվան մի օրում չի կառուցվել, հասարակական միջոցներով հասարակական գիտակցության բարձրացումն էլ երկարատև ու աշխատատար գործընթաց է:
Այնպես որ զինվեք համբերությամբ

[Tig]

Ես միանշանակ միանում եմ , հարցը դա չի
Բայց էդ ինչից վերցրիր, որ իտի տեղներս նստենք? Իմ ասածից ոնց տենց բան ենթադրեցի եղբայր?
Ես ընդամենը ասում եմ, որ.
1. նամակները հարցին լուծում չեն, պետք են, պիտի գրվեն, որ հետո չասեն թե "մենք խաբար չէինք", բայց հույսը դրանց վրա պիտի լինի: Իմ նշած կատեգորիայի մարդկանց մոտ իմ կարծիքով նամակներով գիտակցություն չես բարձրացնի:
2. Պետք են հասարակական պրիվինտիվ հարվածներ Քարոզը, բոյկոտը, հրապարակային պարսավանքը, ԶԼՄ-ներում չլռելը` սրանք իրոք որ անհրաժեշտ ու օգտակար քայլեր են:
3. Պետք է գրպաններին խփել, որ գլխներին հասնի:

Վերջնական հարվածը մեր իրականությունում միանշանակ գրպանին խփելն է` զանգվածային բոյկոտը և ամեն ինչ պետք է անել դրան հասնելու համար:
Համ էլ դու պիտի որ իմանաս, որ ես երբեք չեմ առաջարկել տեղում նստել, իմ առաջարկը` խոտորնակին խոտորնակ, ապացուցել, որ բացի զիբիլ եթերից, որիշ եթերով էլ կարելի է փող աշխատել, բոյկոտելով հեռուստատեսային աղբը: Ու դրա համար ամենալավ միջոցը մեր ուզած հեռուստաալիքը ստեղծելն է և այդ ալիքի կոմերցիոն կենսունակության ապացուցելը:

Մոսկվան մի օրում չի կառուցվել, հասարակական միջոցներով հասարակական գիտակցության բարձրացումն էլ երկարատև ու աշխատատար գործընթաց է:
Այնպես որ զինվեք համբերությամբ

Վարզոր ջան, էդ պետք է, պետք է-ներն իրականացնելու համար համապատասխան ռեսուրսներ են պետք, եթե դու գիտես ինչպես և որտեղից, առաջարկի, տեսնենք ինչ ենք անում:

[Varzor]

Վարզոր ջան, էդ պետք է, պետք է-ներն իրականացնելու համար համապատասխան ռեսուրսներ են պետք, եթե դու գիտես ինչպես և որտեղից, առաջարկի, տեսնենք ինչ ենք անում:

Առաջարկս հակիրճ հետևյալն է.
Մի օր հավաքվենք ու մի հատ փորձենք գրանցել, թե մեզանից ով ինչ կարողություներ ունի` մասնագիտական և ազատ ֆինանսական: Հետո ըստ դրա կազմենք գործողություհնների նախնական պլան` ինչ է պետք հեռուստաալիք բացելու և շահագործելու համար: Հետո էդ նախնական պլանի կետերը հերթով մաղենք` տեսնենք տակը ինչա մնում, որ մեր ուժերից վեր է: Ու տեցն շարունակ:

Ու իմ կարծիքով բոյկոտելով ու ինչ-որ այլընտրանք առաջարկելով ավելի մեծ արդյունքի կհասնենք, քան առանձին-առանձին էդ գործողությունները կատարելով:

[Tig]

Հիմա արդեն հեռուստաեթերում է ծնվում փողացային ժարգոնը. Հանրային խորհուրդ անդամ
16:57 • 26.06.12

Հայաստանյան հեռուստաեթերում ներկայումս ավելի վատ վիճակ է, քան «Հեռարձակողների գործունեության էթիկական սկզբունքների խարտիա» անվանումն ունեցող Հռչակագրի ստորագրումը, Tert.am –ի հետ զրույցում իրավիճակն այսպես գնահատեց Հանրային խորհիդի անդամ Հովիկ Մուսայելյանը։

«Այս գործընթացին հետևած ամիսներին դրական տեղաշարժերը ակնառու էին, սակայն, ցավոք սրտի, ինքնակարգավորումը երկար չտևեց, քանի որ ռեյտինգների հետևից ընկնելու անառողջ գործելակերպը, հեռուստաեթերի գովազդային շուկայում տիրող անբարեխիղճ իրավիճակը հանգեցրին այսօրվա եթերին»,– ասաց նա:

«Ցավով եմ արձանագրում, քանզի մեր սպասելիքներն այլ էին: Եվ ամենասարսափելին այն է, որ եթե նախկինում փողոցային ժարգոնն էր բերվում հեռուստաեթեր, ապա այսօր հեռուստաեթերում է ստեղծվում գռեհիկ ժարգոն, որն անմիջապես կրկօրինակվում է փողոցում»,– ավելացրեց նա:

Հիշեցնենք, որ մոտ 3 տարի առաջ Հայաստանի 12 հեռուստաընկերություն ստորագրեցին 20 կետից բաղկացած հեռուստաեթերում ընդհանուր խաղի կանոնների պահպանման, ընդհանուր նորմեր և վարքականոններ (չքարոզել բռնություն, արյուն, էրոտիկ տեսարաններ, զերծ մնալ փողոցային բառապաշարից և այլն – Tert.am ) սահմանող հռչակագիր:

Ըստ մեր զրուցակցի՝ հեռուստաընկերությունների եթերային քաղաքականության ընդհանուր վարքականոնի ստորագրման արդյունքում բոլոր հեռուստաընկերությունները միաժամանակ դադարեցրել էին «գաղութային արժեհամակարգ քարոզող սերիալների ցուցադրությունը» և ըստ պայմանավորվածությունների, դրանք պետք է հաջորդեին ազգային համերաշխության և հանդուրժողականություն քարոզող ֆիլմեր և հաղորդումներ:

Հովիկ Մուսայելյանը հավելեց, որ ոչ միայն մտավորականներն են մտահոգված հեռուստաեթերի վիճակով, այլ բազմաթիվ քաղաքացիներ, որոնք ամեն օր զանգահարում են Հանրային խորհուրդ և պահանջում են լինել ավելի հետևողական:
Հասկանալով, որ զուտ էթիկական նորմերով հեռուստաընկերությունները ինքնակարգավորվողը չեն, Հանրային պալատը պատրաստվում է նախաձեռնել օրենսդրական նախաձեռնություն։

Իսկ մոտ մեկուկես ամիս առաջ Հանրային խորհրդի անդամները Սերժ Սարգսյանին են ներկայացրել իրավիճակը: Առաջարկվել է բարեփոխումներն սկսել Հանրային հեռուստաընկերությունից և որպես առաջին քայլ՝ առաջարկվել է , որպեսզի Հանրային հեռուստաընկերությունը դադարեցնի կոմերցիոն գովազդների հեռարձակումը՝ դրանք փոխարինելով սոցիալական, դաստիարակչական և ուսուցողական բովանդակություն ունեցող գովազդներով:

Առաջարկվել է նաև, որպեսզի ստեղծվի Հանրային խորհուրդ-Հանրային հեռուստաընկերություն աշխատանքային խումբ, որն էլ պետք է զբաղվի Հ1-ի «բովանդակային կերպարանափոխման համատեղ ծրագրի մշակմամբ»:

«Վերջապես կրթական նշանակություն պե՞տք է ունենա «Հանրայինը», թե ոչ: Ոչ թե ընկնեն ռեյտինգների հետևից: Հանրային հեռուստատեսությունը պետք է ռեյտինգների հետևից քիչ ընկնի»,- ասաց Հովիկ Մուսայելյանը՝ հավելելով, որ Սերժ Սարգսյանն ասել է, որ կիսում է գաղափարը, որ այս երկու կառույցները պետք է ավելի սերտ համագործակցեն:

Իսկ հենց «Հանրայինն է» ընտրվել բարեփոխումների օբյեկտ, որպեսզի հարկատուների միջոցներից սնվող լրատվամիջոցը ինքը բարեփոխվելուց հետո մյուսների համար օրինակ ծառայի:

Թերթ.am

[Շինարար]

Նորից՝ սերիալների մասին

Ժամանակ առ ժամանակ մեր մտավորականները, ըստ երեւույթին, պարապ մնալով եւ որեւէ անվտանգ հարցով իրենց քաղաքացիական դիրքորոշումը հայտնելու ձգտումով որոշում են զբաղվել սերիալներով: Հեռուստասերիալների դեմ բողոքելն իսկապես «անշառ» գործ է՝ քննադատության թիրախը անորոշ է, լղոզված. ոչ պաշտոնյա է, ոչ օլիգարխ է, ոչ էլ՝ թիկնապահ ու չի կարող քեզ ֆիզիկական վնասվածքներ պատճառել:

Որքան գիտեմ՝ ընտրությունների վերաբերյալ կամ, ենթադրենք, «Հարսնաքարում» մարդկանց դաժանորեն ծեծելու մասին մտավորականները նախագահին բաց նամակներով չեն դիմում, իսկ սերիալների հարցով դա արվել է բազմիցս: Հավանաբար ակնկալվում է, որ նախագահը բռունցքը կխփի սեղանին եւ կպահանջի արգելել բոլոր սերիալները, եւ այդ դեպքում հասարակական բարոյականությունը եւ մատաղ սերունդը կփրկվեն բոլոր գայթակղություններից: Իրականում շատ անցանկալի կլիներ, եթե երկրի ղեկավարն այս ձեւով խառնվեր տվյալ խնդրին՝ դա կնշանակեր, որ մենք ապրում ենք տոտալիտար պետությունում: Հենց որ պետությունը կամ նրա ներկայացուցիչները ստանձնում են հասարակական բարոյականության պաշտպանի դերը, դրա հաջորդ քայլը Ճշմարտության նախարարության ստեղծումն է, որը պաշտպանում է ցանկացած արժեք այնպես, ինչպես իշխանությունն ու նրա չինովնիկներն են դա հասկանում:

Սերիալների մասին պարբերաբար անհանգստացող մտավորականները պնդում են, որ դրանք սխալ ուղղությամբ են տանում երիտասարդությանը, իսկ մեր հասարակության բարոյական դեգրադացիան մեծ չափով պայմանավորված է հեռուստատեսային այդ ժանրի բովանդակությամբ: Նախ՝ ինձ չի թվում, որ այսօրվա երիտասարդությունն ավելի վատն է, քան մենք. դա հասուն տարիքի մարդկանց սովորական փնթփնթոց է: Երկրորդ՝ չեմ կարծում, որ մենք հենց այս շրջանում ենք ապրում բարոյական դեգրադացիա: Հայաստանյան հասարակությունն այսօր նույնքան դեգրադացված է, որքան, ասենք, 70-ական թվականներին, երբ փոքրամասնությունն ապրում էր հոգեւոր արժեքներով, իսկ մեծամասնությունը երազում էր «24»-ի, ամառանոցի, պաշտոնի եւ «փող շինելու» մասին: Ո՞ր սերիալն էր 40 տարի առաջ մարդկանց ստիպում պահեստամասեր գողանալ գործարաններից՝ անգլիական «Ասքը՝ Ֆորսայթների մասի՞ն», թե՞ խորհրդային «Գարնան 17 ակնթարթները»:

Ասվածն ամենեւին չի նշանակում, որ ես սերիալային ժանրի երկրպագու եմ: Ճիշտ հակառակը՝ սերիալը լայն սպառման ապրանք է, որպես կանոն՝ անհամ մի ծամոն, որը գցում են մարդկանց բերանը, քանի որ որակյալ սնունդ պատրաստելը ավելի թանկ է եւ ավելի մեծ ջանքեր է պահանջում: Բայց արդյո՞ք որեւէ մեկը լրջորեն կարծում է, որ եթե հեռուստաընկերությունները հանկարծ մի օր որոշեն ցույց տալ բացառապես Ֆելինիի կամ Տարկովսկու գլուխգործոցները, դրանից մեր երիտասարդների զգալի մասը չի ձգտի իրենց վարքով, մտահորիզոնով ու բառապաշարով նմանվել օլիգարխներին, իսկ տնային տնտեսուհիներն իրենց ավելի երջանիկ կզգան: Գռեհկության եւ անճաշակության դեմ, անշուշտ, պետք է պայքարել: Բայց՝ «սեփական ուժերով», առանց նախագահին դիմելու:

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ

[Tig]

Մնում ա ասեն՝ էդ որ խնձոր ես ուտում, բա խի՞ լայաղ չես անում տանձ ուտես, թե՞ տանձը որդնած ա, խնձոր ուտելը անշառ ա...

Լավ էլի: մեկը մյուսի հետ կապելը չեմ հասկանում: Նախ էս ամեն ինչը մտավորականները չեն կազմակերպել, այլ մի խումբ երիտասարդներ նամակ են կազմել ու մտավորականների ու կազմակերպությունների ստորագրություններ հավաքագրել: Երկրորդ էս 20 տարվա մեջ չկարողացանք հասկանալ, որ մեր մտավորականությունը իներտ երևույթ է ու մինչև չբզես չի ակտիվանա...
Հերիք ա էլի հույսներս մտավորականության վրա դնենք...

հ.գ. մի հարցը մյուսից կարևոր դասելն ու ասել, եթե ակտիվ ես ինչոր հարցով, բա էս հարցով ինչո՞ւ չես ակտիվ... իմ արև թե տեղավորվում է ուղեղիս մեջ: Ակտիվություն ես ուզո՞ւմ, դու ստեղծի էդ ակտիվությունը: Ուրիշներին մեղադրելը հեշտ ա չէ՞: Ուրիշներին չակտիվության մեջ մեղադրելը ԱՆՇԱՌ Ա...

[Tig]

Հեռուստատեսային թունավորում
2012-06-27 12:30:21

«Ինձ չի հրապուրում այն փաստը, որ ժամանակակից մարդը գնալով ապրում է ավելի ժամանակակից ինֆորմացիոն հոսքում, որը այնպիսի արագությամբ է իր վրա գալիս, որ նա նույնիսկ չի հասցնում ինչ-որ վերաբերմունք ձեւավորել դրա նկատմամբ»:

Հայաստանյան մեդիաների գլխավոր խնդիրը ծայրահեղ պրովինցիալիզմն է, որը ամեն ալիքով եւ ամեն հաղորդման մեջ շատ վառ արտահայտված է, ճաշակի բացակայությունը, այն, թե ինչ տեսք ունեն սերիալները եւ հաղորդավարները, թե ինչպես են հաղորդավարները սեփական ոճը փնտրելու փոխարեն վերցնում ուրիշ երկրների հաղորդումների կլիշեները, այն, որ գրեթե չկան ստեղծագործական հաղորդումները, շատ քիչ են իսկապես պրոֆեսիոնալ հաղորդավարները, լրագրողները:

Սրա պատճառն այն է, որ մենք շատ հեռու ենք եվրոպական մշակույթի կենտրոններից, իրական փառատոնային, ցուցահանդեսային, երաժշտական կյանքից: Այս ամենը կարելի է հաղթահարել կրթության օգնությամբ. ընդ որում՝ կրթություն ասելով ամենեւին նկատի չունեմ նույնպես ոճից զրկված պատկերը, որն ունի ժամանակակից դպրոցը, այլ այլընտրանքային կրթական հոսքը, որոշակի ստեղծագործական էլէմենտի մուտքը դպրոց: Կրթական ճանապարհը գուցե դանդաղ, բայց արմատական տարբերակ է:

Սակայն պետք է ասել, որ ամբողջ աշխարհում հեռուստատեսության վիճակը լավ չէ ճաշակի տեսանկյունից: Ես չեմ կարող ասել, որ որեւէ երկրում հեռուստատեսությունը զբաղվում է բարձր ճաշակ զարգացնելով կամ տարածելով: Բայց գոնե այս կամ այն երկրում գոյություն ունեն ալիքներ, որոնք ճաշակի առումով որոշակի այլընտրանք են տալիս, այդ թվում՝ նաեւ սեփական արտադրության: Եվ այդ բարձրորակ գոնե մեկ ալիքի պակասը շատ է զգացվում:

Բովանդակությունն էլ մեծ մասամբ խղճուկ է: Բայց պետք է նշեմ, որ վերջերս, օրինակ, «Արմնյուզ»-ի մոտ պրոֆեսիոնալիզմի աճ է նկատվում: Գիտեք՝ հաճելի է, երբ հաղորդավարը մտածող մարդ է, նույնիսկ եթե նկատում ես, որ նա որոշակի խնդիր է լուծում, որը նախապես իր առջեւ դրել է, որոշակի քաղաքականություն է վարում եւ այլն, երբ նա մտածող է եւ արժանի զրուցակից ցանկացած մակարդակի հյուրի հետ, դա մեծ բան է: Այդ առումով «Արմնյուզ»-ն ինձ համար վերջին երեք ամսվա ընթացքում ավելի հետաքրքիր է դարձել: «Շողակաթ»-ը մի հաղորդում ունի, որը գեղեցիկ եւ կենդանի հայերենով է, ինչն այսօր շատ դժվար է համատեղել:

Ես չեմ ուզում խոսել հեռուստատեսության դաստիարակչական դերի եւ այլնի մասին, որովհետեւ, ի վերջո, մարդը, երբ գալիս է հեռուստատեսություն աշխատելու, երեւի, մանկավարժի դիպլոմ չի ներկայացնում, որ դաստաիարակությամբ զբաղվի: Բայց էլեմենտար կրթվածության մակարդակ պահանջվում է, երբ մարդը, օրինակ, ֆիլմ է նկարում կամ ցուցադրում ուրիշի նկարած ֆիլմը:

Ինձ համար նույնիսկ էական չէ՝ այսօր մոդայիկ թեմա դարձած սերիալներում սլենգ օգտագործվում է, թե ոչ: Շատերը սերիալները քննադատում են սլենգի օգտագործման համար: Ֆեդերիկո Ֆելինին իր ֆիլմերում սլենգ է օգտագործել, նա իր ֆիլմերը չի նկարել ռենեսանսի դարաշրջանի լեզվով: Ցանկացած գեղարվեստական միջոց կարելի է օգտագործել, եթե այն օգտագործում ես ստեղծագործաբար: Մեր սերիալները ողորմելի են. ողորմելի է դերասանական խաղը, ողորմելի են սյուժեները, ողորմելի տպավորություն են թողնում մեր ռեժիսորները, օպերատորական ապշեցուցիչ հայտնագործությունները նույնպես ողորմելի են:

Այստեղ վտանգն այն չէ, որ բարոյականություն չի քարոզվում եւ այլն, չպիտի ֆիլմը քարոզիչ ֆունկցիա կատարի, դա արվեստի խնդիրը չէ: Այդ սերիալները հիմնված են մարդկանց շատ պարզ, սովորական, ամեն քայլափոխի հանդիպող եւ շատ զզվելի հատկության վրա՝ բամբասանքի: Ո՞րն է նրանց ձգողության ուժը: Պատկերացրեք, որ տանը ժամը 5:30-6:30 կախարդական մի պատուհան է բացվում ամեն օր, դուք նստում եք պատուհանի դիմաց եւ նայում եք, թե ինչ է կատարվում հարեւանի ընտանիքում, մի ժամ անցնում է, այդ պատուհանը փակվում է: Հաջորդ օրը դուք վազում եք նույն տեղը, որ տեսնեք հարեւանի տանը դեպքերն ինչպես են զարգանում: Այնտեղ ցածր մակարդակի կենցաղային խոսակցություններ, կեցնաղային կրքեր են, ոչ մի գեղարվեստական բան չկա, դա է սարսափելի: Այստեղ դու ոչինչ չես գտնում, բայց ինքդ դառնում ես ավելի ողորմելի, քան ֆիլմերն են:

Ինչ վերաբերում է լրատվական հաղորդումներին. չասեմ, որ նրանք ուշանում են, դա էլ հասկանալի է, որովհետեւ հնարավորություններ ու մեծ փող է պետք, դա չէ հարցը: Ես շատ վատ կարծիքի եմ լրատվական հաղորդումների մասին ամբողջ աշխարհում, որովհետեւ հաղորդումները, որոնցում նույն մակարդակի վրա են դրվում աղետները, սպանությունները, լուրջ քաղաքական իրադարձությունները, «աստղերի» ամուսնությունը կամ սիրավեպը, երկրաշարժը, իմ կարծիքով՝ բավական մեծ չարիք են ամբողջ աշխարհում:

Ինձ չի հրապուրում այն փաստը, որ ժամանակակից մարդը գնալով ապրում է ավելի ժամանակակից ինֆորմացիոն հոսքում, որը այնպիսի արագությամբ է իր վրա գալիս, որ նա նույնիսկ չի հասցնում ինչ-որ վերաբերմունք ձեւավորել դրա նկատմամբ: Այդ առումով ես կասեի՝ ինչքան դանդաղ, այնքան լավ. ինչքան մեր լրատվական հաղորդումները հետ են մնում արագությունից, այնքան մեր ժողովուրդը դրանից շահում է:

Շատ կարեւոր է նաեւ, որ հեռուստատեսությունը խնայի երեխաներին: Երբեմն ինձ թվում է, որ այն մարդիկ, ովքեր կազմել են հեռուստատեսային ծրագիրը, կա՛մ երեխա չունեն, կա՛մ իրենք երբեք երեխա չեն եղել, որովհետեւ այն, ինչ իրենք անում են, սարսափելի է երեխաների համար՝ հատկապես հաշվի առնելով այն, որ մեր ժողովուրդը չունի հեռուստացույց անջատելու կուլտուրա: Եվրոպական որեւէ երկրում դուք չեք տեսնի, որ հեռուստացույցը ընտանիքի անդամի պես անընդհատ միացրած լինի: Հայաստանում որ տունը մտնես, հեռուստացույցը անընդհատ միացրած է: Ինչպես կարելի է ունենալ հեռուստացույց նայելու, այնպես էլ կարելի է ունենալ այն անջատելու կուլտուրա:

Անընդհատ հեռուստացույցը միացրած թողնելը նույնն է, թե սեղանի վրա անընդհատ քյաբաբ, վինեգրետ, խաշ, խմորեղեն, թթու, ղափամա, մուրաբա լինի, եւ մարդիկ անընդհատ, նույնիսկ չնկատելով, վերցնեն եւ ուտեն: Արդյունքը հասկանալի է՝ թունավորում: Նույն տիպի թունավորում տեղի է ունենում մեզ հետ:

Արա Աթայան, արվեստի եւ մշակույթի պատմաբան

Աղբյուր՝ zham.am

[Տրիբուն]

Համ մտավորականությունն ա զիբիլ, համ էլ հեռուստատեսությունը: Մտավորականությունը զիբիլ ա, քանի որ հեռուստատեսությանն ա զիբիլ: Հեռուստատեսությունը զիբիլ ա, քանի որ մտավորականությունն ա զիբիլ: Հեռուստատեսությունը ցույց տալու բան չունի, մտավորականությունն էլ ասելու բան չունի: Դրա համար էլ հեռուստասեսությունը զիբիլ մտավորականենրին ա ցույց տալիս, իսկ զիբիլ մտավորականությունը խոսում ա հեռուստատեսությամբ ցուցադրվող զիբիլի մասին: Այ սենց իրար պաս տալով հեռուստատեսության զիբիլը ապահովում ա իրա գոյության իրավունքը, զիբիլ մտավորականությունն էլ՝ իրա գոյության իրավունքը:

[Աննամառիա]

ժող մեր հայերը մինչր այսօր սերիալ նկարել չսովորեցին… կամ սերիալը սկզբից է անկապւթյուն կամ էլ կեսից է դառնում անկապություն, կարամ լիքը էդպիսի օրինակ բերեմ՝ «Աննա», «Հանուն սիրո» «Բանակում» «Որբերը»…

[keyboard]

Նոր ռադիոյով լսեցի, որ նախագահը հանդիպելու է Վազգեն Մանուկյանի հետ , քննարկելու բաց նամակ ուղղողների անհանգստությունները:
Հ.Գ. Երևի ասելույա "Վազգեն ջան, աչք չի շոյում սերալները, ջնջե'ք:

[Շինարար]

Համ մտավորականությունն ա զիբիլ

Քանի որ էդ մտավորականների մեջ Սոս Սարգսյանը կա, որը իմ սիրած դերասանը չի, բայց իրա խոսքը միշտ հաճույքով եմ լսում, շնորհակալություն չեմ դնում գրածիդ տակ: Առանց իմ շնորհակալության էլ մի կերպ, գուցե մեծ դժվարությամբ, բայց յոլա կգնաս
Չեմ հիշում ում, չեմ հիշում երբ հարցրել են, թե Դուք մտավորակա՞ն եք, ասել ա` Աստված չանի, ես մասնագիտություն ունեմ Երբեք չեմ սիրել էդ բառը, էդ խավին պատկանող չգիտես ինչով զբաղվող ու լավ, բա ո՞նց ապրող, ինչո՞վ ապրող մարդկանց, որոնց չգիտես ինչու աշխատող, մասնագիտություն ունեցող մարդիկ պետք ա մեծ հարգանքով, ակնածանքով ու պատկառանքով վերաբերվեն:
Լավ դերասան Սոս Սարգսյանին ես հարգում եմ, եթերից հնչող իր յուրաքանչյուր խոսքը պայքար ա վատ եթերի դեմ, իրենց ներկայությամբ պետք ա պայքարեն, ու ինքն էլ էդ առումով չնայած տարիքին, վատ առողջությանը կարողացածի չափով ներկա է լինում, շփվում է երիտասարդների, մարդկանց հետ: Իսկ էս տիպի նամակները անլուրջ եմ համարում: