Վերջերս գրադարանում հանդիպեցի գերմանացի գրող Ռոբերտ Կլեմենտի «Լենինականի Երեխաները» գրքի հոլանդալեզու թարգմանությանը:
Ճիշտն ասած՝ այնտեղ, ինձ համար, բացահայտեցի մի դրվագ, որի մասին առաջ չէի լսել..
Նկարագրվում էր, թե Երկրաշարժից հետո տարբեր կազմակերպություններ՝ հիմնականում ռուսական, անօթևան չմնալու պատրվակով շատ Հայ ընտանիքների հորդորում էին իրենց երեխաներին «ժամանակավոր» ուղարկել Սովետական Միության տարբեր շրջաններ՝ հոգատար ընտանիքներում ապաստան գտնելու, մինչև սեփական ընտանիքի վիճակը փոքր-ինչ կարգավորվի..
ու, քանի որ, չէին հստակեցվել այդ «ժամանակավոր»-ի կոնկրետ ժամկետները.. ամիսներ ու տարիներ հետո դեռ գլխիկոր ընտանիքները անհույս փնտրում էին իրենց երեխաներին..
իսկ մի երեխայի էլ, որին էվակուացիայի էին ենթարկել Սպիտակից՝ բավականին երկար ժամանակ հետո հայտնաբերեցին Վիետնամում..
ընդհանուր հաշվով, ըստ գրքի, 22.000 երեխաների էին ենթարկել էվակուացիայի..
որոնցից հազարավորի հետագա որոնումները անհույս արդյունքների էին բերել..
Հարցեր.
- ծանո՞թ է արդյոք որևէ մեկը այս ստեղծագործությանը (ինձ հանդիպել է հոլանդալեզու թարգմանությունը գերմաներենից, բայց չգիտեմ, թե քանի այլ լեզուներով է այն թարգմանված)
- արդյո՞ք որևէ մեկը լսել էր սրա մասին նախկինում.. համապատասխանո՞ւմ է արդյոք նկարագրվածը իրողությանը..
- եթե այո՝ կա՞ն դեռ ընտանիքներ, որոնց այդպես էլ չհաջողվեց գտնել երեխաներին.. նրանց հարցով զբաղվե՞ց երբևէ պաշտոնական Երևանը..
Էջանիշներ