ն Օրեգոն, Օլբանի
02.36
- Ցավում եմ, որ ստիպված եղա ձեզ օդակայանից հետ բերել, - Չեփելի տեսքը շփոթված էր:
- Ո՞րտեղ են գտել դիակը, - հարցրեց Մալդերը՝ նստելով նրա մեքենան, դիմացը:
- Կենտրոնական Այգու անկյունում:
- Ինքնությու՞նը:
-Մի փողոց վերև մանրավաճառների կայանատեղին է: Նրանց մոտ մեր մարդն է գնացել, մի հոգի չի վերադարձել գործից հետո: Հիմա մեկնումեկին կբերեն դիակը ճանաչելու:
- Ձեռագիրը նո՞ւյնն է, - հոգնած ձայնով հարցրեց մեքենայի հետևի նստարանին տեղավորված Սքալլին:
- Այո...միայն խոշտանգումներն ավելի դաժան են, - մեղավոր տոնով ասաց Չեփելը:
Կապույտ սրբիչով ծածկված աղջկա դիակը շպրտած էր աղբակույտի մեջ: Սրբիչի գույնը հազիվ էր զգացվում: Այն գրեթե ամբողջությամբ արյան մեջ էր կորած:
Մալդերը նայեց արմատից անհավասար կտրտած մազերին, սուր-կտրող գործիքով այլանդակած դեմքին ու ձեռքերին: Աղջկա մատներից մի քանիսը նույնպես կտրած էին:
Մալդերը հետևում լսեց ընդհատ շնչառություն և շրջվեց: Սքալլին սարսափով լցված հայացքը հառել էր զոհին:
- Սքա՞լլի, - մեղմ ձայն տվեց Մալդերը:
- Ես հիմա կգամ,- Սքալլին շուռ եկավ և արագ քայլերով գնաց դեպի մեքենան:
Մալդերը քայլ արեց նրան հետևելու, բայց Չեփելը կանգնեցրեց:
- Ես տեղի հեռուստացությամբ հայտարարություն եմ տալու կես ժամից, ինչ-որ բան կավելացնե՞ք ասվելիքին:
- Պարզապես զգուշացրեք հնարավոր վտանգի մասին: Սպիտակամորթ տղամարդ, միջինից երիտասարդ տարիքի, մտավոր զարգացման աստիճանը միջինից բարձր: Վարվելաձևը՝ նորմալ:
Նրանց մոտեցավ մի ոստիկան՝ լացակումած մի աղջկա ձեռքից բռնած, որ իր բարձրակրունկների վրա դժվարությամբ էր ոտքերը փոխում՝ հետևելով ոստիկանի լայն քայլերին:
Աղջկան մոտեցրին դիակին: Նա մի հայացք նետեց զոհի դեմքին և թուլացած կախվեց ոստիկանի ուսից:
- Բոննի...Բոննի...աստված իմ...Բոննի..
Մոտեցավ ոստիկանության ևվս մի աշխատակից և նրան օգնեցին քայլել:
- Ես ուզում եմ խոսել նրա հետ: Գուցե հիշի մեր տղային. - Չեփելին դարձավ Մալդերը:
- Լավ, - պատրաստակամ գլխով արեց նա, - կարող եք խոսել նրա հետ իմ աշխատասենյակում: Կասեմ ուղեկցեն այնտեղ:
- Ես ձեզ կզանգեմ, եթե որևէ բան ասի մարդասպանից: Թեև դրա վրա հույս չէի դնի, - ասաց Մալդերն ու մոտեցավ մեքենայի մոտ կանգնած Սքալլին:
- Ինչ է հետդ կատարվում: Լավ չե՞ս զգում:
- Լավ եմ, - սառը ասաց Սքալլին:
Գույնն իսկապես տեղն էր եկել, բայց Մալդերը միևնույն է, անհանգիստ էր:
- Սքալլի, եթե ինչ-որ բան այն չէ, գուցե հետ գնաս Վաշինգտոն: Ես յոլա կտանեմ:
- Ես գալիս եմ հետդ:
Մալդերը հասկացավ, որ նրա հետ վիճելն անիմաստ է:
Ինչպես միշտ:
- Նա ամենասովորական դեմք ուներ, - Ջինա Մայլզի ձայնը դողում էր, դեմքի վրա լղոզված տուշի հետքեր էին, - ոչ մի հիշվող բան չկար:
- Մեքենայի մակնիշը կամ գոնե գունյը հիշո՞ւմ եք, - հարցրեց Մալդերը:
- Կարծես սպիտակ էր...բայց համոզված չեմ...այդ ո՞վ էր, - նորից լցված աչքերով հարցրեց նա, - ինչ էր արել Բոննիի հետ...
- Գնացեք տուն...և ձեր կոլեգաներին էլ ասեք, թող մի շաբաթ արձակուրդ վերցնեն, - ասաց Սքալլին՝ անձեռոցիկը Ջինային մեկնելով:
- Ես պայմանավորվել եմ դիահերձման համար, - ասաց Սքալլին երբ մնացին մենակ, - առավոտյան 8;30:
- Լավ...այստեղի լաբորատորիան կբավարարի՞ մատնահետքերի և ա մնացած հետքերի ուսումնասիրության համար:
- Եթե չբավարարի, դիակը կուղարկեմ Վաշինգտոն և այնտեղ կշարունակեմ զննումը:
Ներս մտավ Չեփելը:
- Հայտարարությունը կարդացի: Տեսնենք ինչ է լինելու:
- Լավ կլինի, որ հարցում ուղարկեք Օրեգոնի և սահմանակից նահանգների, որտեղ գերեզմանապղծություն էր կատարվել, բոլոր հոգեբուժարաններում և հետաքրքրվեք նման դեպքով տառապողներից: Սա այնպիսի շեղում չէ, որ մի գիշերում զարգանար, - ասաց Մալդերը:
- Լավ... ֆետիշիզմը հասկացանք...բայց ինչո՞ւ է այդքան դաժանորեն այլանդակում այդ խեղճերին..այս մեկի մատներն էլ էր կտրել հրեշը:
- Ատելություն կանանց հանդեպ...միայն սպանելը հերիք չէ...դետք է նաև այլանդակել, կորցնել մարդկային տեսքը... նման դեպքերում ատելության պատճառը գալիս է մոր հետ հարաբերություններից:
- Ինչ էլ կատաղացնել է կատաղացրել տղային...մայրիկը...
- Գնանք Մալդեր, - Սքալլին կանգնեց, - ահավոր հոգնած եմ:
- Հյուրանոցի ձեր համարները պատրաստ են, - Չեփելը նույնպես վեր կացավ, - ես ձեզ կտանեմ:
Մալդերը բացեց աշխատասենյակի դուռը՝ թույլ տալով անցնել նախ Սքալլին, հետո Չեփելին:
շարունակելի
Մեջբերել
Էջանիշներ