Շնորհակալություն բոլոր արձագանքների և դիտողությունների համար:Ինչպես միշտ, դրանք արժեքավոր էին:
Փորձեմ մի քանի մանրամասներ ավելացնել պատմվածքի վերաբերյալ:
Գաղափարը վերցված է Ֆ. Դոստոևսկու "Униженные и оскорбленные" վեպից, որոշ մասեր պարզապես տվյալ վեպի համապատասխան մասերի փոքր-ինչ ձևափոխված վերարտադրություն են: Կարճ՝ Դոստոևսկու վեպի մասին: Երկու հարգելի տարեց ծնողների միակ դուստրը, որի համար հոր ուշքը գնում է, սիրահարվում է մի հարուստ երիտասարդի և հեռանում տանից՝ նրա մոտ: Հայրը չի ներում աղջկա այդ արարքը, որով նա ընտանիքի պատիվը տալիս է գետնով: Վերջիվերջո, աղջիկը մնում է խաբված, երիտասարդը լքում է նրան: Հայրը, տեսնելով աղջկա խայտառակությունը հանրության առջև, վերջիվերջո ներում է նրան և ետ ընդունում, «ստորացված» և «վիրավորված» ընտանիքը ապրում է՝ միասին կրելով հասարակության դատապարտությունը:
Տվյալ ստեղծագործության մեջ ես փորձել եմ ավելի խտացնել գույները. մեկ երեխայի փոխարեն ծնողն ունի երեքը, որոնցից մեկի արարքը բացասաբար է անդրադառնում և վնասում մյուս երկուսին, որոնց մասին, բնականաբար, ծնողը հոգում է: Բացի դրանից, հանցավորը դժբախտացնում է ոչ միայն իր ընտանիքը, այլև զոհինը: Հանցանքն այստեղ առավել ծանր է (իմ կարծիքով), քան Դոստոևսկու վեպում՝ սպանություն:
Հիմնական հարցը, որն արծարծել եմ այստեղ, հետևյալն է՝ մինչև ինչպիսի՞ սահմաններ կարող է (պետք է) տարածվի ծնողի ներողամտությունը: Նույնիսկ այսպիսի բարդ դեպքերում: Շնորհակալ կլինեի, եթե արտահայտեիք ձեր կարծիքները տվյալ հարցի շուրջ:
Մեջբերել
Էջանիշներ