Մարդկանց մեջ կա տարբեր պատկերացումներ այս մարդկային խմբավորումենրց որևէ մեկի առավերության կամ առաջնայնույթան մասին:
Կան մարդիկ որոնք հայտարարում են, որ ամենավատ իր ազգակիցը /ասենք ամենավատ հայը/ հազար անգամ իրեն ավելի գերադասելի է, քան ով ուզում է լինի օտար ազգից:
Կան մարդիկ էլ, որ հայտարարում են /ճիշտ է, հիմնականում ծածուկ, չցանկանալով ընդարվել ագրեսիվ հակազդեցությանը/ , որ իրանք ունեցել են կամ ունեն ասենք ազերի ընկեր, որին չեն փոխի հազար հատ իրեն կողմից զզվելի ու անընկալելի ներքինով հայի հետ /ասենք մարտի մեկին կոտորածին մասնակից 1000 մլիցու/:
Կարևոր գործոն է մարդկանց հաղորդակցման ու հարաբերվելու ժամանակ սոցիալական միևնույն խմբին պատկանելիությունը: Ուրիշ խնդիր , որ հայերս ապրելով մոնոտարր ազգային երկրում, զրկված ենք եղել ուրիշ ազգիերի համապատասխան սոցիալական խմբիերի հետ շփվելու, և հետևաբար նրանց հեշտության իդենտիֆիկացնելու ու նրաց հետ ավելի մոտ հարաբերվելու հնարավորությունից:
Սակայն, միևնույնն է, մի օր մենք դուրս ենք գալիս մեր նեղ, փոքրիկ, ու ամենակարևորն է փակ համակարգից ու ստիպված ենք լինում, փնտրել "մեզ նմաններ" ուրիշ կուլտուրաներ-մշակույթների կրողների մեջ: իսկ դա հաճած լինում է բավականին բարդ, քանի որ չկա արտաքին, մեր համար սովորական ազդակներ, որոնց միջոցով օրինակ Երևանում հեշտությամբ /հագուստոից, արտասանած նախադասությունների ոճից ու կառուցվածքից / մեծամասամբ ճշտորեն հասկանում էինք թե դիմացինը սոցաիլական որ խմբին է պատկանում:
Մտածում եմ, որ մեզ շատ է պակասում մուլտիկուլտուրալ- multicultural մշակույթը:
իսկ վերջին հաշվով որն՞ է մեր համար գերադասելի ու առաջնային՝ Ազգայինը՞ թե նույն Սոցիումին պատկանելը:
Մեջբերել
Էջանիշներ