Սենց ասեմ. եթե մարդուն ընկերս եմ համարում, իր ոչ լավ, ոչ էլ վատ վիճակում լինելն ինձ չի ստիպի հեռանալ էդ մարդուց։ Հա, որոշ իրավիճակներում ավելի հաճելի կլինի շփումը, որոշ իրավիճակներում՝ պակաս հաճելի կամ գուցե նույնիսկ տհաճ։ Բայց, էլի եմ ասում, եթե էդ մարդն ինձ համար իսկապես մտերիմ ու հարազատ ա, դա պատճառ չի կարող լինել, որ մեր ընկերությունը դադարի։
Օրինակ, եթե ընկերս կամ ընկերուհիս հոգեպես վատ վիճակում ա ու ամբողջ օրն իր դարդերից ա խոսում, կյանքից բողոքում, լացում, նվնվում և այլն, ու ուրիշ բանից հետը խոսել չի լինում, անձամբ ինձ համար էդ շրջանում ամենայն հավանականությամբ շփումն էնքան էլ հաճելի չի լինի, բայց քանի որ ընկերս ա, մտերիմս ա, կդիմանամ, կփորձեմ մխիթարել կամ զրուցել, ինչ–որ բանով օգնել և այլն, բայց չեմ հեռանա, ինչքան էլ որ էդ պահին հաճելի չլինի իրեն լսելը կամ էդ վիճակում տեսնելը։ Բա ընկերությունը հո մենակ լավ ժամանակների համար չի։ Իսկ ընդհանրապես ինձ թվում ա՝ ոչ ոքի համար էլ հաճելի չի անընդհատ բացասական բաների մասին լսելը՝ անկախ նրանից, թե ով ա խոսողը։ Ուղղակի ընկերը հենց նրանով ա ընկեր, որ թե լավ, թե վատ վիճակում կողքիդ լինի։
Իսկ որ լավ լինելը վանի, էդ երևի նախանձի դեպքում ա հնարավոր։ Չեմ ժխտում, որ բոլորի կամ գրեթե բոլորի մեջ էլ գոնե չնչին չափով էդ նախանձի պահը կա, բայց էլի կարծում եմ, որ իսկական ընկերության դեպքում դա առնվազն վճռորոշ դեր չի խաղա, համենայնդեպս, ոչ էն աստիճանի, որ ընկերոջդ լավ լինելը քեզ ստիպի հետը չշվել, հեռու մնալ։ Չգիտեմ, ես տենց եմ ընկալում։ Իհարկե, էս հարցում մեծ նշանակություն ունի նաև էն, թե դու ինքդ տվյալ պահին ինչ վիճակում ես։ Եթե, օրինակ, անձնական հարցերում անհաջողության շրջան ես ապրում, ընկերոջդ վիճակն էլ էդ առումով շատ լավ ա էդ պահին, գուցե ինչ–որ չափով խուսափես, բայց շատ դեպքերում՝ ավելի շատ քեզ իրենից հեռու պահելու համար, ոչ թե իրեն՝ քեզնից, որովհետև գուցե մտածես, որ քո վատ վիճակը կարող ա ինչ–որ առումով ընկերոջդ երջանկությունը մթագնի, կամ գուցե չուզենաս, որ քեզ խղճա։ Բայց, էլի եմ ասում, էս էն դեպքում, եթե նախանձությունը քո ամենացայտուն գծերից չի, մեղմ ասած։
), դպրոցական, բարեկամ-ընկերներ, կոլեգաներ, արշավական ... ու էտպես շարունակ: Իրանք բոլորն էլ իմ մի մասնիկն են կազմում: Հետաքրքիր բան եմ նկատել իմ մեջ. եթե մեկի հետ շփվում եմ, ու ինքն անտարբեր է ինձ շրջապատող առարկաների ու որ կարևորն է ընտանիքիս հանդեպ, իրան երբեք ընկեր չեմ կոչում, ուղղակի ծանոթ: Ամեն մեկի հետ ուրիշ շփում է, տարբեր է:
Մեջբերել
Էլիզե-ի խոսքերից
Էջանիշներ