ՊԱՐԸՁեզ հետ եմ ես, ովքեր ցավից պարում են:
Ա. Մեսչյան
Պարը ծնվեց, երբ մարդն առաջին անգամ չկարողացավ իր ոգևորությունը խոսքի և նույնսիկ երգի միջոցով արտահայտել:
Պարը աճեց, զորեղացավ և դարձավ արվեստների թագը, որովհետև միակն էր, որ միաձուլեց մարդկային հոգին ու մարմինը:
Պարը մարմնի երգն է և նկարչություն է մարմնի միջոցով: Պարը մտքի սլացքն է, ոգու կռիվն ու հերոսացումը: Պարը կնոջ հեզ նազանքն է և տղամարդու զորեղ զարկը:
Եթե “չար մարդիկ երգ չունեն”, ապա տկարները պար չունեն:
Բայց պարն ապրում է, երբ ապրում ես պարով և մահանում է այն, երբ պարում ես ոչ թե քո, այլ այլոց համար:
…Եվ պարն սկսեց մահանալ, մեր պարը` այսքան իշխանական ու վեհ, այսքան հպարտ ու մարտական:
Եվ փոխանակ պարն ապրեցնեն, ապրելով նրանով` փորձեցին դիմային վերահատություններով իբր թարմացնել, “երիտասարդացնել” պարը:
Փորձեցին աչքերը պարի ավելի ժպտուն դարձնել, քան հայի թախծոտ աչքերն են: Փորձեցին` նրբացնելով նրա թավ հոնքերը և նույնիսկ անբռնազբոս ծիծաղ դարձնել հայ հարսիկի ամոթխած ժպիտը:
Ծամածռվեց մեր պարի դեմքը:
Պարն այնքան օտարածին տարրեր կրեց իր մեջ, որ նմանվեց ժարգոնով գրված նախադասության, որի համարյա բոլոր բառերն օտար են, բայց հարմարեցված ազգային երանգներին, իմա` ազգային տարազ հագած:
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում, որ վաղը պարը գրաբար դառնա:
Հանապազօրյա խնդիր է հայ պարի Կոմիտասի հայտնությունը:
“Դե եկ, վարդապետ, ու մի խենթանա”:
Գագիկ Գինոսյան
Մեջբերել
Էջանիշներ