Անտաշատ. պոեզիա 78%

[Նաիրուհի]

Սկզբից պատմվածքի ահռելի չափն ինձ մի թեթև վախեցրեց, կարծում էի ուժս չի պատի, որ այսքանը կարդամ: Բայց կարդացի հատվածաբար: Լավ պատմվածք է, գրածի մեջ համուհոտ կա: Գոնե նրան, ով տեսակի առանձնահատկությունից ելնելով, չի եղել բանակում, ահագին բան է պատմում հասարակության այդ «մոդելի» մասին: Նաև այնպիսի բաների մասին, որոնց «բացահայտ» նկարագրությունը զզվանքի ու ընդվզումի ցանկություն պիտի առաջացնեին, շնորհիվ թերասածության ու թաքնված ակնարկների, միայն թախծի ու տրտմության զգացում են առաջացնում:
Սիրելի Նաիրուհի, ԻմՀԿ պատմվածքը կարելի էր հատվածաբար տեղադրել ,ասենք, մի շաբաթվա ընթացքում: Երևի այդ դեպքում ընթերցողներն ավելի շատ կլինեին:

Շնորհակալ եմ կարծիքի համար, արևածագ ջան: Բարեբախտաբար թե դժբախտաբար Դուք դեռ գրանցված չէիք Ակումբում, երբ այս թեման մի քանի օր ամենասկանդալայինն էր
Ամբողջությամբ տեղադրեցի այդ օրերի արձագանքները հիշելով: Հատվածաբար դնելուց վախեցա

[RADIOmanyachka]

ՉՈՒՇԱՆԱՍ, ԷԼԻ՛
Եկար…
Այնպես անմեղորեն (ինչ է եղել որ)…
Գարնան առաջին ծաղկի պես բացվել
ժպտում ես,
ասես առաջինն, ինչ տեսնում ես կյանքումդ,
գարունն է…

Ու ասենք` քեզ ինչ, չէ,
որ ես մի կերպ եմ ապրել այս տիեզերական ձմեռը
ու թե չդիմանայի էլ… մեկ էր արդեն.
դու չկայիր (խմելու կար),
դու չկայիր
(մեռանք ձուկ ու ձկան մասին ենթադրություններ ուտելով),
անաստված… սովորական էր դարձել նաև քո չլինելը:

Շատ եմ սիրում հենց այս հատվածը

[Malxas]

ՉՈՒՇԱՆԱՍ, ԷԼԻ՛
Եկար…
Այնպես անմեղորեն (ինչ է եղել որ)…
Գարնան առաջին ծաղկի պես բացվել
ժպտում ես,
ասես առաջինն, ինչ տեսնում ես կյանքումդ,
գարունն է…

Ու ասենք` քեզ ինչ, չէ,
որ ես մի կերպ եմ ապրել այս տիեզերական ձմեռը
ու թե չդիմանայի էլ… մեկ էր արդեն.
դու չկայիր (խմելու կար),
դու չկայիր
(մեռանք ձուկ ու ձկան մասին ենթադրություններ ուտելով),
անաստված… սովորական էր դարձել նաև քո չլինելը:

Շատ եմ սիրում հենց այս հատվածը

Էս մեկը վատը չէր

[Նաիրուհի]

Էս երկուսը «Անտաշատի» մեջ չեն մտնում, ինչպես «Փիղը»...

Տաք բնահոտով լիքը, տա՜ք-տաք բնաստեղծություն...

ԲՈՒՅՆ

Իմ մատից փուշ կհանեմ, քո հյուսից մազ կքաշեմ
ու բույն կհյուսեմ մեզ համար,
նանիկս:

Ինքնիշխան երազապետություն –
հասցեն`
Գարնան դողդոջ անձրև, ծաղկած դեղձենիների թավուտ, կամ -
Գնացքների գերեզմանոց, նախկին Երևան-Վան վագոն, կամ -
Ծիլի-ծով, եղեգնյա փողերի ծոց, կամ -
Մեր տուն:

Ես բույն կհյուսեմ մեզ համար – այնպիսին,
որի բոլոր կռնակները, բռնակները, դռնակները
անկողինները, բազրիքներն ու հատկապես պատուհանագոգերը
սիրո հարմար կլինեն, նանիկս:

Բույնն իբրև արթնանալու ամենահրաշալի վայրը,
բույնն իր առավոտվա թարխունա-թեյա տաք բնահոտով:

Չէ որ կրկնվելու չափ դանդաղ թերթվող օրերի էվոլյուցիան
առաջ են տանում աշխարհի բոլոր բնակյալները, որ
շնչելու ժամանակ չունեն, հոգնելու ժամանակ չունեն,
ապրելու ժամամանակ չունեն և հատկապես
ժամանակ չունեն մասնակցելու
ընթացիկ բոլոր հեղափոխություններին:

Այս գարնանը,
որ ոչ մի կերպ չի ուզում բաց թողնել
իր բնաստեղծության տարիքը,
ես բույն կգրեմ մեզ համար, նանիկս
իբրև հավերժական ժամադրավայր,
ուր ամեն ինչ առաջին ու վերջին անգամ է լինում:

Ես բու պապա, դու մամա բու, մի բուն լիքը բու-բվեճ`
իր հարակից լվացքի անվերջանալի պարանով,
որից կախ կգիշերի քոռ բուերի մեր ընտանիքը`
շարված ըստ հասակի, փռչոտության աստիճանի, գույնի ու նշանակության:

Վախ, դեռ ինչքան ջրեր են հորդելու մեզանից,
Նանիկս:

Ու էս մեկը, որն առանձնահատուկ եմ սիրում

ԾԻԼԻ-ԾՈՎ

Ես Քո նշաններին հետևելով գնացի
ու գտա պտկունք լեռան կաթնաղբյուրը,
խմեցի իմ տարողության չափ քո խորքը`
ստինք երկրի համեղ օծուն,
ու պորտս բար եկավ:

Հասկացա այն, ինչ եղել էր -
մոռացումով ողողեցի դատարկությունս,
դարձա այն ինչ լինելու է,
քեզնով ներծծվելու համար`
ճաքճքեցի:

Եվ հիմա
մերկ եմ ու չեմ մրսում,
ունեմ ու չեմ վախենում,
ներում եմ ու չեմ տառապում,
ուտում եմ ու չեմ ոչնչացնում,
տալիս եմ ու չեմ պարտավորում,
հեռանում եմ ու չեմ լքում,
բարակում եմ ու չեմ կտրվում,
հոսում եմ ու մնում,
գնում եմ ու չեմ գուշակում
ջրի ճանապարհը:

Դու`
ներառյալ ես,
անմասելի
Է:

Երբ ցավում եմ` դու գիտես,
խոսում եմ հետդ` ալիքներդ հանդարտվում են,
սիրում եմ` փափուկ ես դառնում,
սուզվում եմ` խայտում ես,
քո մեջ աստղերի արտացոլքն եմ որսում`
խանդում ես, գժվում ես փոթորկած,
շնչում եմ`
ծաղկում ես իմ չտեսած ափերումդ,
գիտե՜մ:

Կեսգիշերի մթնում,
երբ միմյանցից թաքուն արթուն ենք,
դու ալիքվում ես դեպի լուսինը
ու ես երգ եմ գրում:

Ես
աստղերին հասնելու
քո տենչանքն եմ:

[Malxas]

Բույնը ոչ մի կերպ պոեզիա չէմ կարող համարել: Թերթի հոդվածի մակարդակի է և այն էլ ոչ ամենալավերից:

Ծիլի Ծովը ավելի հաջողված է, բայց հեղինակի ոճը, ներկայացնելու ձևը և օգտագործված բառերը իրենց մեջ մի վանող բան են պարունակում: Ակամայից մտածում ես` սա այն չէ, ինչ պետք է լինի պոեզիան:

[CactuSoul]

Բույնը ոչ մի կերպ պոեզիա չէմ կարող համարել: Թերթի հոդվածի մակարդակի է և այն էլ ոչ ամենալավերից:

Ծիլի Ծովը ավելի հաջողված է, բայց հեղինակի ոճը, ներկայացնելու ձևը և օգտագործված բառերը իրենց մեջ մի վանող բան են պարունակում: Ակամայից մտածում ես` սա այն չէ, ինչ պետք է լինի պոեզիան:

Ինձ դուր եկան: Չգիտեմ՝ պոեզիա են, թե ինչ, բայց գրողի ենթագիտակցությունից եկող ու իմ ենթագիտակցությանը հասնող հաղորդագրություններով լիքն էին, գրավվեցի:

[Malxas]

Ինձ դուր եկան: Չգիտեմ՝ պոեզիա են, թե ինչ, բայց գրողի ենթագիտակցությունից եկող ու իմ ենթագիտակցությանը հասնող հաղորդագրություններով լիքն էին, գրավվեցի:

Հեղինակն անշուշտ ասելիք ունի և ժամանակի ընթացքում գուցե լավ գրող դառնա: Սակայն նա առայժմ իր ասելիքը հայտնում է շատ կոպիտ ձևով և չգիտես ինչու պոեզիա է անվանում այն: