Հայ ժամանակակից գրողներ…

[Rhayader]

Ինձ ով կհուշի? հեղինակ ով է???




ԼՌԻՐ


____Ուղղակի լռիր...
____Երբ կոկորդդ խանձում են չհնչելուն դատապարտված բառեր, ու բերանիցդ ակամա դուրս են պրծնում քեզ հակասող բառեր, պետք չէ, հավատա՛, պետք չէ այդ անմարդկային ծամածռությունը. Ուղղակի լռիր...
Լռության խորհուրդ, որ դարձել է մեր մշտական զրուցակիցն ու գուցե և մտքերը ճիշտ ներկայացնելու միակ ձևը...
Բայց ինչու՞, ինչու՞ ունենք միտք ու լեզու, եթե լռելն ավելի գերադասելի է այն պահերին, երբ ամենաշատն ես ուզում խորհել ու խոսել...
____Ու դու, Աստվա՛ծ, այն բառերը, որոնց պետք է պարուրեիր քո լինելիության ներշնչանքով, դեռ չծնված մանկան նման սպանում ես հենց մարդու մեջ. Չէ՞ որ այդ մտքերի մեջ նույն մանկան անմեղությունը կա...
____Ես կլռեմ, հա՛, չեմ խոսի, բայց իմ այդ լռությունը ինքնին զրույց է քեզ հետ, Աստվա՛ծ, բայց դա աղոթք չէ, այլ լռության դատապարտվածի ապստամբ կեսհավատամք...
____...Գիտե՞ս, դեռ լուռ եմ...

Չգիտեմ, բայց վառել:

[GinAni]

ինչի՞:

[Rhayader]

ինչի՞:

Որովհետև շատ վատ է գրած: Ասենք, ինչ-որ մեկին այդպիսի սենտիմենտալ-ռոմանտիկ նամակ գրելը ներելի է, բայց նման գրական գործի համար մի գնահատական կա՝ վառել:

[Malxas]

ինչի՞:

Ինքը մեր «Մեծ Ինկվիզատորն» է, որ ասեց վառել, ուրեմն վերջ

[Rhayader]

Ինքը մեր «Մեծ Ինկվիզատորն» է, որ ասեց վառել, ուրեմն վերջ

Անկախ նրանից, ես Մեծն Ինկվիզիտոր եմ, թե ոչ, տեքստը սարսափելի է:

- կլիշե, լիքը կլիշե
- դեռահասային պաթոս
- հուշատետրային/14-18 տարեկան աղջկա «սպիտակ բանաստեղծություններին» վայել ժանրավորում
- ոճային հասունության բացակայություն
- հեղինակի խոսքի խիստ սուբյեկտիվ բնույթ
- ընդհանուր առմամբ, առաջին իսկ նախադասությունից սկսած այնքան զիբիլ էր, որ կարիք չկար նման կարգի անալիզ անել

[StrangeLittleGirl]

«Կտորե տոպրակ» վեպս լույս կտեսնի նոյեմբերին, շնորհանդեսը՝ նոյեմբերի 7-ին, ժամը 7-ին «Զանգակ» գրատանը։

book_cover_small.jpg

Նկարագիրը. «Սիրանուշը Դանիայի Օրհուսի համալսարանից աշխատանքի առաջարկ է ստանում։ Տարիներ առաջ Սիրանուշը Երևանից տեղափոխվել է Բեռլին՝ կրթություն ստանալու, գիտությամբ զբաղվելու, փնտրելով ընկերություն, սեր և, ամենից շատ, պատկանելություն, սակայն այդպես էլ դա նրան չի հաջողվել։ Դանիայում կյանքը նորից ու ավելի լավ սկսելու հնարավորություն է բացվում։ Բայց Սիրանուշն Օրհուսում ոչ ոքի չի ճանաչում իր մանկության ընկեր Արամից բացի։ Բախվելով դանիական կլիմայական ու մշակութային առանձնահատկություններին ու լինելով քառասունին մոտ՝ Սիրանուշը դժվարանում է մտերիմ կապեր ստեղծել տեղացիների հետ։ Սակայն շուտով մի խնջույքի ժամանակ ծանոթանում է Դանիայում ծնված-մեծացած Զեհրայի հետ։ Զեհրան խորհրդավոր է, անդրդվելի և ձգող։ Բայց նաև թուրք է։ Երբ նրանք միասին են, ավելի պակաս օտար են զգում Օրհուսում։ Սակայն գալիս է կորոնավիրուսի համավարակը, հետո՝ 44-օրյա պատերազմը։ Հնարավո՞ր է արդյոք օտար երկրում գտնվող հայ և թուրք կանանց միջև ընկերություն»։

Առաջին պարբերությունը.
«Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ կտորե տոպրակով կին կդառնամ։
Կտորե տոպրակը քաղաքական է։ Եվրոպայում դրանք կրում են ինձնից մոտ տասնհինգ-քսան տարով ջահել կանայք, երբեմն՝ ավելի տարիքովներն էլ, նաև որոշ տղամարդիկ, որ ամենաբարի միտումներով ուզում են մոլորակը փրկել գլոբալ տաքացումից, կարծես իրենց կտորե տոպրակներն ինչ-որ բան պիտի փոխեն։
Կտորե տոպրակը խոշոր բիզնեսներին ազատում է պատասխանատվությունից, ու նրանք շարունակում են անխնա բզկտել ու թալանել մոլորակը։ Կտորե տոպրակը պլաստիկ տոպրակի ու կաշվե պայուսակի արանքում է կամ փոխարինում է երկուսին։ Այն կրողը ցույց է տալիս, որ արտաքին տեսքը կարևոր չէ, կարևորը՝ ինչ է գրված տոպրակի վրա, ինչ առաջին տպավորություն ես ուզում թողնել։
Կարող է տեքստը քաղաքական լինել կամ պարզապես քո սիրելի երաժշտի կամ գրողի նկարն ունենալ կամ ինչ-որ գաղտնիք բացահայտել քո մասին։ Բայց այն ներկայանում է քեզնից առաջ՝ քո անունից, քո հագուստից, քո ձայնից առաջ․ մարդիկ առաջինը գրությունն են կարդում, հետո քեզ նայում»։