Ծո՛վ, ի՞նչ կլինի, որ դու անես էդ հեղափոխությունը: Ես հավատում եմ
Ծո՛վ, ի՞նչ կլինի, որ դու անես էդ հեղափոխությունը: Ես հավատում եմ
Չի լինի Բյուր ջանԲյուրակն-ի խոսքերից
Ծո՛վ, ի՞նչ կլինի, որ դու անես էդ հեղափոխությունը: Ես հավատում եմ,…
Համել ես այդ հեղափոխությունը ուրիշից եմ սպասում…
Գրեթե գիտեմ,թե ումից
Ումի՞ցԳրեթե գիտեմ,թե ումից
Այ դա չեմ կարող ասել…բայց ինձ շատ հարազատ մի մարդ է, ում նոր եմ հայտնաբերել որպես ստեղծագործող…
Հա ու մեկ էլ Սիմոնից…
Էս լու՞րջ էրՀա ու մեկ էլ Սիմոնից…
չԷ…Էս լու՞րջ էր
Որպեսզի առանձին թեմա չբացեմ, հենց այստեղ էլ կգրեմ: Երեկ պարապությունից «Ինքնագրի» երկրորդ համարն էի թերթում: Մի անգամ նույն պատճառով նույն ամսագրի նույն համարում կարդացել եմ Լուսինե Վայաչյանի «Բալագոյե» վիպակը, և այն ինձ բավական դուր է եկել: Ինչևէ, չխորանամ դրա մեջ: Ուզում եմ գրել Մարինե Պետրոսյանի գործի (անունը չեմ հիշում) և Վիոլետ Գրիգորյանի «Ինչպես վերացնել ոստիկանին» պատմվածքի մասին:
Սկսեմ երկրորդից: Այստեղ չնայած գլխավոր հերոսը ոստիկանն է, և հեղինակը հաճախ է շեղվում բուն սյուժեից, բայց կարծես ասելիքը հենց այդ շեղման մեջ է: Այնտեղ կա զայրույթ, կա ծաղր քննադատների նկատմամբ: Ասես այդ պատմվածքը շպրտվում է նրանց երեսին: Մյուս կողմից էլ, իմ ընկալմամբ, ժողովրդին խլնքոտող ոստիկանը հենց քննադատն էր: Ինչ խոսք, ուժեղ մասեր կային, բայց ընդհանուր առմամբ պատմվածքը կարդալուց հետո ահավոր ներվայնացած էի. ասես քննադատների նկատմամբ զայրույթն ընթերցողի վրա թափված լիներ: Մեկ էլ խլինքի նկարագրության մասը… Քիչ էր մնում փսխեի:
Հետո Մարինե Պետրոսյանի կտորը կարդացի, որը հատված էր ինչ-որ վիպակից: Մի տեսակ ընդհանրություն տեսա նրա ու Վիոլետի գործերի մեջ: Ոնց որ սա էլ էր քննադատի նկատմամբ զայրույթի արտահայտություն:
Չգիտեմ, գուցե սխալ եմ հասկացել: Այլ կարծիքներ կա՞ն:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ