Ալիսիա Կիրակոսյան

[snow]

Եվ ինչու ես դու բացատրել ուզում
Գեղեցկությունը տարօրինակի...
Տարօրինակը եթե ըմբոշխնես
Ինչպես առօրյան
Ու ինչպես կյանքը,
Շատ կնմանվի սովորականին:
Եվ այն ժամանակ
Ինքդ էլ կդառնաս
Դու տարօրինակ մի գեղեցկություն:
Դատողությունը չի կարող ծնել
Ոչ արև,
ոչ սեր,
Ու ոչ երեխա:
Եվ դու մի փորձիր բացատրել իզուր
Խենթությունն ահեղ
Ու հավատամքը:
Միթե երբևէբացատրվել են
Արևը,
Սերը
Եվ կամ երեխան:
Ուզում ես արդյոք , կյանքում ունենալ
Ավելի վերին ,
Անբացատրելի
Մի գեղեցկություն,
Ուրեմն երբեք
Մի ջանա պեղել անիմանալին,
Մի ջանա սեղմել
Քո ձեռքերի մեջ ճշմարտությունը...
Ճշմարտությունը գոյություն ունի,
Որ մենք նրանով
Նվաճենք ուրիշ,
Միշտ ուրիշ ու նոր
Մի ճշմարտություն...
Ապրիր...
Կարող ես կատարել կյանքում
Միակ խնդրանքս:

[snow]

*** Սպասում եմ քեզ,
Որ կիսեմ քեզ հետ
Մեր հանդիպումի արտասուքերը:
Եվ ծովախորշում խոնար կուչ եկած,
Լսում եմ ջրի շաչյունն ուշացած,
որ բերում է ինձ
Խոստովանելու գաղտնի ցանկություն:
Ես հավատում եմ,
Որ լուսաբացի քո ալիքները
Պիտի սեփական ծովս արարեն:

[Գեա]

Մի լուռ խորհուրդ է կատարվում իմ մեջ.
Ուզում եմ հիմա,
Երկիր Հայաստան,
Ճանաչել հեռվից
Քարերը քո հին,Ճանաչել լեզուդ,
Որին հաղորդ են խորհուրդ ու գաղտնիք,
Դարերդ անցյալ,
Որոնք տեսել են
Քո կոթողների
քարե շքերթը,
Քո խաչքարերը,
Աստվածայինը քո գեղեցկության,
Որի ծնկները
ջարդել են, ավաղ...
Մի լուռ խորհուրդ է կատարվում իմ մեջ.
Կարոտում եմ քեզ,
Թեկուզ քեզանից ես հուշեր չունեմ:
Սակայն թվում է,
Թե այդ հուշերը եղել են ու կան
Եղունգներիս տակ
Եվ,աներեվույթ,
Արտաբուրել են
Ծագման,
Գահերի
Եվ արյան շունչը:
Երկիր Հայաստան,
Քեզ ունեմ առանց քեզ ունենալու...
Քո քայլքն եմ լսում,
Քո հառաչանքը,
Շառաչը ծովի,
Որ արտասվել է սև դագաղներով:
Եվ քո խիտ հուզման
Ծիծաղն եմ լսում:
Մի լուռ խորհուրդ է կատարվում իմ մեջ.
Ու ես փռում եմ
Իմ հուզումների մագաղաթը մեծ,
Որ նրա վրա երգդ սկսեմ,
Ճանաչելով քո
քարերը վայրի:

---------- Ավելացվել է՝ 23:32 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 23:26 ----------

Թե մեռածները
Մեռնեին իմ մեջ,
Ես չէի զգա ինձ այսքան մենակ:

Թե ապրողները
Ապրեին իմ մեջ,
Ես չէի զգա ինձ այսքան մենակ:

Ես նկարել եմ
Իմ մենությունը:

Ու նա ինձ արդեն չի թունավորում:

Ես արդեն նույնիսկ սիրում եմ նրան:

[Այբ]

Սպասումներիս քնած քաղաքում
Դու լռություն ես,
Որը պատրաստ է, սակայն, շաչելու:

Արքայություններ իր մեջ ամփոփած
Պարագիծ ես դու,
Որը պատրաստ է արդեն փակելու
Իր մագիլները:

Քնած քաղաք եմ՝
Իր ճիշտ ու ճշգրիտ,
Իր սովորական, ճշգրիտ ու անշարժ
Հանգերգության մեջ,
Որն անց է կենում
Ամենախորին ու տաք ծալքերով,
Ուր լույսը գանձ է,
Եվ ուր պայթյունի սպասումը կա:

Լռություն ես դու,
Որը ժպտում է
Իմ լռության մեջ,
Քո լռության մեջ,
Խոսքերի բոլոր լռություններում:
***

Սիրելիս քեզանից հեռանում եմ ես,
Եվ հեռանում եմ առանց տանջանքի, անանեծք, անխոս
Եվ մաղթում եմ քեզ լինել երջանիկ,
Առավել սիրված, քան ես եմ սիրել գաղտնորեն:
Եվ երջանիկ է անշուշտ աղջիկն այն,
Որի ափերում գլուխդ հպարտ հանգիստ կփնտրի,
ՈՒմ աչքերի մեջ աչքերդ հանդարտ պիտի խոնարվեն
ՈՒ շրթունքներդ շշնջան բառեր,
Որ միայն սիրո բառարանում են.
Եվ այդ բառերը չեմ լսել քեզնից ու չեմ լսելու...
Ես հեռանում եմ, և այս վայրկյանին
Ավելի խորն եմ զգում կարոտն այն,
Որ ծնվելու է տարիներ հետո
Չխոստովանված սիրո փոխարեն...
Դե' մնաս բաևով..