«Ուրախ ավտոբուս» և «Տխուր փողոցի լուսաբացը»:
երկու կինոն էլ շատ լավն են, շատ խորը, շատ սիրուն: Բայց տպավորությունս նենց ա, որ միշտ Մեր մանկության տանգոն եմ նայում:
Ռեժիսորը ժամանակին մի հոյակապ կերպար էր ստեղծել Նովենցի միջոցով ու իր հետագա ֆիլմերում գլխավոր դերսանուհիներին ստիպում է Նովենց խաղալ... իսկ գլխավոր դերասանին՝ Ֆրունզիկ...Ամեն դեպքում ինձ անընդհատ թվում էր, թե էսա հաջորդ կադրում Ֆրունզն ու Գալյան են երևալու...
այ դա դուրս չեկավ, որ դերասանները խաղում էի ոչ թե կերպարներ, այլ դերասանների...
«Մեր մանկության տանգոն» իսկապես մեր կինոյի պատմության ամենահարազատ, ամենահուզիչ պատումներից մեկն ա, բայց էդ կարոտախտից դուրս գալ ա պետք...
էրկու օր առաջ որ նայում էի, ես էլ էի էդ կարոտախտի մեջ, հիմի սթափ եմ նայում... էլի լավ կինոներ են, բայց ....
Մեջբերել
Էջանիշներ