Ծնողների ազդեցությունը երեխաների մասնագիտական կողմնորոշման վրա

[Norton]

Norton ջան, բայց կարծում եմ, միայն՝ խորհուրդներ չէ՞: Օրինակ բարեկամիս երեխան, ում ծնողներն այնքան էին ասել ու ասել, որ ընդունվելուց հետո այնպիսի տոնով մորն ասաց. «ըհը, ընդունվեցի, ուզածդ հիմա եղա՞վ», որ ակամա մեղքս եկավ այդ երեխան ու զգացի, որ իր համար հետագայում շատ դժվար է լինելու:
Ավելացնեմ նաև, որ մեկ-մեկ էլ ծնողները ուղղորդվում են այս սկզբունքով. <<Որ նրա երեխան ընդունվել է` պիտի իմն էլ ընդունվի, ուզում է կեսում կես լինի, կամ լինենք>>:

Իհարկե, խորհուրդներ միայն, թող երեխան որոշի:
Ծնողներ ոչ մի դեպքում չպետք է պարտադրեն մի բան, որը երեխան չի ուզում, դա կհանգեցնի նրան, որ երեխան ուղղակի չի սովորի:
Մի այդպիսի դեպք պատմեմ, մեր ֆակուլտետից: Դասախոսներից մեկը պատմում է, որ մի քանի տարի առաջ, մի աղջիկ է ընդունված լինում, բայց ահավոր չի սիրում տվյալ մասնագիտությունը, դասերից փախնում, քննություններին ոչ պատրաստված է գալիս:
Դիմում են ծնողներին, որոնք աղջկա ձեռքերից բռնած, իրա կամքին հակառակ բերում են դասի, որից հետո պատմությոնը կրկնվումա: Եվ քննության օրը կրկին անպատրաստ գնումա ու դասախոսին խնդրում է իրեն անբավարար նշանակի, որպեսզի ֆակուլտետից դուրս մնա ու պատմում է, որ դասի ժամերին գնում է թատերական դասերին ներկա գտնվելու ու իր երազանքը դերասանուհի դառանլն է: Իհարկե ընդառաջում են ու համալսարանից դուրս են թողնում: