Այս հարցը, իսկ գուցե խնդիրը, կարծում եմ ոմանց տխուր հուշերի մեջ կնետի: Իհարկե ծնողները կարող են հուշել իրենց զավակներին, թե ի՞նչ մասնագիտություն ընտրեն, բայց ես նկատել եմ, որ շատ ծնողներ պարզապես բռնանում են երեխաների կամքի վրա: Նրանց փոխարեն որոշում են կայացնում ու ուղղորդում իրենց զավակներին ուղիղ դեպի անկատարություն, թերարժեքություն…
Հետագայում այդպիսի երեխաները, որոնք զբաղվում են չսիրած մասնագիտությամբ, միշտ էլ իրենց դժբախտ են զգում, չկայացած, անընդհատ որոնումների մեջ են լինում ու չեն գտնում իրենց տեղը: Անգամ եթե նրանք հասնում են որոշակի աշխատանքային հաջողությունների՝ միշտ մեղադրում են իրենց ծնողներին, որ չթույլատրեցին գնալ իրենց ընտրած ճանապարհով:
Ի՞նչ կասեք այս մասին: Որքանո՞վ պետք է ծնողը մասնակցություն ունենա իր երեխայի մասնագիտական ընտրությանը, որը հաճախ ճակատագրական է լինում:
Մեջբերել
Էջանիշներ