Ողջույն բոլորին, ես վերադարձա, ինձ սպասում էի՞ք, թե՞ արդեն մոռացել եք
կարոտել եմ ձեր քննադատություններին, դե անցեք գործի
Մինչ դուռը կփակվեր` հասցրեց լսել իր ետևից գոռացող պետի ձայնը. « Մեկ անգամ էլ Ձեզ հայելու մեջ նայեք, նոր եկեք էլի: Էս ծերանոց է, ի՞նչ է»: Բայց իրեն ի՞նչ է եղել, որ հայելում նայեր: Ախր տեսքը վատը չէր, իրենով շատերն են հիանում, նույնիսկ մի քանիսն էլ չեն հավատում, որ այս տարիքին է: Ա՜, տարիքը, ախր ինքը որոշել էր ուշադրություն չդարձնել, որ հայտարարության մեջ նշված էր մինչև 25 տարեկան:
Խելքը տվել էր այդ ցնդած պետի ասածներին ու մոռացել էր անձրևանոցը բացել, ահագին թրջվել էր: Լավ, հիմա կբացի: Էս անտեր ջրափոսը հենց այստեղ պիտի լիներ ու այս մեքենան հենց հիմա պիտի անցներ… Ամբողջ ջրացեխը շրպպացրեց վրան ու անտարբեր անցավ: Հիմա կանգնել էր ապուշ կտրած ու չգիտեր, թե ինչ անի:
Ոտց գլուխ ցեխ է դառել, միայն զարմանքից չռված աչքերն էին դեմքին մաքուր մնացել: Թաշկինակը հանել ու փորձում էր մի քիչ տեսքի բերել իրեն, իսկ կողքից անցնողների քմծիծաղն ավելի էր բարկացնում : Նայում էր սրա նրա ետևից ու չգիտեր գոռալ, լալ թե շարունակել լռին մաքրել ցեխը… Սպասիր, սպասիր, ախր սա իր ավտոբուսն էր: Կանգնի’ր, կանգնի’ր… Անցավ` իրեն թողնելով մենակ, ցեխոտ, անճար… Ախր իրենց թաղամաս հասնող միակ ավտոբուսն էր: Լավ, երթուղայինով կգնա, տաքսու փող չունի, մնացածն էլ ոտքով կգնա: Ահա, այս համարը հարմար է, ինչ էլ լիքն է: Մոտեցավ, որ նստի, չթողեցին, տեղ չկա, չե՞ս տսնում: Վարորդ էլ իր հերթին գոռաց. Էդպես ցեխոտ ու թաց ո՞ւր ես մտնում: Լավ, հաջորդով կգնա: Բայց այս ի՞նչ են իմացել, նույն պատմությունը երկրոդի, երրորդի հետ: Դե հերն էլ անիծած, ինքն էլ ոտքով կգնա: Աստված իմ, այտեղից տուն ոտքո՞վ, երբ է հասնելու: Մեկ է, կգնամ, լավ, հիմա գոնե անձրևանոցս բացեմ, եթե ոչ ջրից, ապա գոնե քամուց կպաշտպանվեմ: Իզուր չեն ասում, ձմռան շունչ էր փչում: Քայլում էր ու քամու հետ կռիվ տալիս, որ ուզում էր անձրևանոցը ձեռքից խլել: Ինքը երկու ձեռքով ամուր բռնել էր, թույլ չէր տա, որ քամին իրեն հաղթի, գոնե մի հաղթանակ էլ ինքն ունենար… սա ինչ էր, ամբողջ անձրևանոցը «շորահան» եղավ, ու դատարկ երկաթե ձողն էր ձեռքին մնացել, հերթական ծաղր: Դեն նետեց ձողը, փաթաթվեց թաց վերնազգեստի մեջ ու շարունակեց ճանապարհը:
Արդեն մթնում էր, մթի հետ էլ քաղաքը ծածկվում էր մառախուղի մեջ: Ի՞նչ անել, մնա՞լ այստեղ, մոտ բարեկամներից մեկի տանը, թե տուն հասնի..Չէ, որոշել է, պիտի գնա: Քայլերը կարծես ավելի հաստատակամ էին դառնում: Գնում էր ու մտքում ինքն իր հետ խոսում, կռվում, հաշտվում: Նկատեց ոտքերի տակ ընկնող պայծառ լույսն ու կողքին ուժեղ հարված զգաց…
… Աչքերը բացեց իր տնքոցի ձայնից, խուլ ու ցավոտ տնքոց… Որտե՞ղ էր,: Մեջքն այնպես էր ցավում, ասես մսաղացով աղացած լինեին: Դեմքից արյունը հոսել ու լերդացել էր, հիմա մաշկը ձգվել էր, ցավում էր, ցավում էր նաև ճակատը, երևի պատռվել էր: Ցանկացավ ձեռքը տանել, շոշափել, թե ինչ է եղել, ձեռքը տեղից շպոկվեց: Չէր ցավում, բայց կարծես 100 փութ լիներ: Որտե?ղ էր ինքը, համտարած խավար էր ու… ոչ, ոչ, լռություն չէր, ջրի ձայն էր գալիս, բայց հիմա անձրև չկա, իսկ ի՞նչ է դա… Գետը, ուրեմն ինքը կամուրջից է ցած ընկել, ինչպե՞ս… Կողքից մի զույգ փայլող աչքեր անցան ու հիշեց լույսը: Պարզ է, մեքենան է հարվածել, բայց ինչքա՞ն ժամանկ է անցել, մե՞կ, երկու՞, քանի՞ ժամ.. Իսկ այդ ինչ փայլող աչքեր էին: Նայեց այդ կողմն ու արդեն խավարին սովորած աչքերով տեսավ կողքին կանգնած շանը: Ո՞վ էս, բարեկա՞մ, թե պարզապես զոհին սպասող սոված կենդանի: Փորձեց կանգնել, բայց ոտքը բոլորովին չէր զգում: Գլուխը մի կերպ թեքեց ու տեսավ. ոտքերը գետի մեջ էին: Տեսնես սառն է ջուրը, դե իհարկե, բայց ինքը դա չէր զգում: Գոնե ամբողջովին գետն ընկած լիներ, հիմա արդեն կամ խեղդված կլներ, կամ էլ ցրտից սիրտը դադարած կլիներ բաբխելուց: Մահվան հարցում էլ մարդ բախտ չունի: Ինչ աներ: Արդեն գիտեր, թե ինչ է կատարվել իր հետ. Մեքենայի հարվածից ընկել էր կամուրջից ու ողնաշարը ջարդվել է: Մինչև լույս իրեն ոչ- ոք չի գտնի, իսկ մինչ այդ լույսը դժվար թե ինքը դիմանար: Բայց ինչպես երևում է, այդ մահն էլ չի շտապում տեղ հասնի: Ամբողջ մարմնի փոխարեն մղկտացնող ցավ էր զգում: Գոնե կարողանար գետն ընկնել: Լարվեց, շրթունքները սեղմեց ու փորձեց գոռալ: Մի սարսափելի ցավ զգաց ուղեղում, գոռաց ու… Ամպերի տակից երկու զույգ աչքեր էին փայլփլում: Մի զույգն անհնդհատ փոխում էր իր դիրքը, իսկ մյուս զույգն անշարժ էր: Գոնե անշարժ լույսը շուտ մարեր, լուսաբացի հույս կլիներ:
… Դիակը գտան կեսօրին` այն էլ շատ պատահական: Ախր այստեղով ո?վ է անցնում: Միլիցիայի աշխատակիցները դժկամությամբ հասան դեպքի վայրի: Էս ցրտին ո?վ էր հավես ունեցել, որ որոշել է մեռնել : Հասան տեղ ու մի պահ ամաչեցին իրենց մտքից: Դիակին նայելիս ահավոր տպավորություն էին ստանում: Դեմքն ամբողջովին հոշոտված էր, և չէին էլ կարողանում տարիքը որոշել: Գրպաներում ու պայուսակում անձը հաստատող ոչ մի փաստաթուղթ չկար: ՉԷին կարողանում հասկանալ, թե ով կլին, քանի տարեկան: Հաստատ թափառաշրջիկ չէր: Մեկը հաստատում էր, որ 60 տարեկան է, մյուսը 50:
-Նայեք ձեռքերին, հազիվ երեսուն տարեկան լինի, երիտասարդի ձեռքեր են, միլիցիայի աշխատակիցներից մեկն էր:
Հա, բոլորն էլ համոզվեցին, որ մեռնողը իսկապես երիտասարդ էր, բայց ու?մ համար, մահվա՞ն, հաստատ ոչ աշխատատեղ տրամադրող պետի համար…
Մեջբերել
Dayana-ի խոսքերից
Էջանիշներ