Ամոթ՝ հարազատի վարքի պատճառով

[Սելավի]

Ամեն տարիք ունի իր «ամաչելու առիթ» ունեցող երևույթները:
Օրինակ՝ երբ փոքրիկ երեխան է մարդաշատ այգում չիշիկ անում մի ծառի մոտ, դա չի դիտվում ամոթալի երևույթ, դա ամոթալի է միայն իր տարեկիցների մեջ, այսինքը կողքից իր տարիքի ենթադրենք երեք տարեկան երխան կտեսնի կասի ամոթ Սարգիսին չիշիկա անում:
Բայց մեծահասակները ըմբռնումով կմոտենան:
Տարիքի մեծանալու հետ մեկտեղ գալիս են ուրիշ արարքներ որ դա արդեն ամոթալի է դիտվում երիտասարդ տարիքի մարդկանց համար, սակայն նույն բանը կրկին ամոթալի չէ, մեծահասակ հիսունն անց մարդկանց համար:
Երբ երիտասարդը դառնում է մեծահասակ, արդեն իր համար այն ժամանակվա ամոթալի երևույթը կարծես թե հոդս է ցնդում, և նա նույն այդ երևույթին ուրիշ տեսանկյունից է նայում:
Մեծահասակաները ունեն հսկայական տարիների փորձ և նրանք գրեթե չեն ամաչում ոչ մեկի արարքի համար, քանզի իրենց ապրած տարիները սովորացրել են իրենց որ կյանքը գեղեցիկ է իր բազմատեսակ լինելով, դա էլ իրենց իմաստությունից է գալիս որ կյանքը ընդունում են այնպես ինչպես որ կա:

[Սելավի]

Կուզեք ինձ քարկոծեք, կուզեք մեղադրեք՝ սա իմ անձնական կարծիքն է, հարազատի համար ամաչելը հպարտությունից է գալիս:
Մի գուցե մարդիկ տարբեր ձև են հասկանում ամաչել բառը, սակայն ես այդպես եմ հասկանում, և չեմ պնդում որ ես 100% ճիշտ եմ, մի գուցե սխալ եմ:

[Գևոր]

իհարկե... չէ որ ծայրահեղությունները իրականում նույն էության 2 կողմերն են:
Հնարավոր չի վճարել մետաղադրամի միայն մեկ կողմով

[Chuk]

Ամեն տարիք ունի իր «ամաչելու առիթ» ունեցող երևույթները:
Օրինակ՝ երբ փոքրիկ երեխան է մարդաշատ այգում չիշիկ անում մի ծառի մոտ, դա չի դիտվում ամոթալի երևույթ, դա ամոթալի է միայն իր տարեկիցների մեջ, այսինքը կողքից իր տարիքի ենթադրենք երեք տարեկան երխան կտեսնի կասի ամոթ Սարգիսին չիշիկա անում:
Բայց մեծահասակները ըմբռնումով կմոտենան:
Տարիքի մեծանալու հետ մեկտեղ գալիս են ուրիշ արարքներ որ դա արդեն ամոթալի է դիտվում երիտասարդ տարիքի մարդկանց համար, սակայն նույն բանը կրկին ամոթալի չէ, մեծահասակ հիսունն անց մարդկանց համար:
Երբ երիտասարդը դառնում է մեծահասակ, արդեն իր համար այն ժամանակվա ամոթալի երևույթը կարծես թե հոդս է ցնդում, և նա նույն այդ երևույթին ուրիշ տեսանկյունից է նայում:
Մեծահասակաները ունեն հսկայական տարիների փորձ և նրանք գրեթե չեն ամաչում ոչ մեկի արարքի համար, քանզի իրենց ապրած տարիները սովորացրել են իրենց որ կյանքը գեղեցիկ է իր բազմատեսակ լինելով, դա էլ իրենց իմաստությունից է գալիս որ կյանքը ընդունում են այնպես ինչպես որ կա:

Հետո՞

[Գևոր]

էլ ինչ հետո ?-" մրջյունները մինչև հիմա սարքում են էդ փղի բուտերբրոդը" )))

[Chuk]

էլ ինչ հետո ?-" մրջյունները մինչև հիմա սարքում են էդ փղի բուտերբրոդը" )))

Դե ասում էի էլի կարելի է ամոթի մասին վերացական բաներ գրել, ինչի՞ էդքան քիչ: Եթե թեմայի մասին չենք խոսում, հարց չկա, բայց գոնե շատ խոսենք

[Չամիչ]

Ասելիքս պատկերավոր դարձնելու համար բերեմ մի պարզ օրինակ:
Քրոջս հետ գնացել ենք ընկերուհուս տուն, ում երեխան ընդամնեը 5 տարեկան է: Տանը ներկա էին, նայեւ ընկերուհուս մայրը եւ տատը: Երեխան վազվզում է, փորձում է ուշադրություն գրավել, աղմկում է, թռվռում է, մի խոսքով, դրսեւորում է այդ տարիքի երեխայի համար նորմալ վարք:
Էս ընկերուհուս մայրը այդ երեխային անընդհատ բռնացում՝ հետույքին հասցնում ու սաստում է, թե տանը հյուրեր կան քեզ կարգին պահի:
Սա բազում օրինակներից ընդամենը մեկն է, տիպիկ այն դեպքերից է, երբ մարդը ընկնում է ներշնչանքի գիրկը, սկսում է հարազատի վարքի համար ամոթ զգալ:
Ոչ ոք իդեալական չէ, ցանկացած մարդ ունի սխալվելու իրավունք: Պետք չէ լարվել եւ ահ ու դողով սպասել, որ հարազատդ հանկարծ մի սխալ թույլ կտա ու դու «կխայտառակվես»:
Ընդհանուր առմամբ մենք բավականին բարդույթավորված ազգ ենք եւ չափից դուրս շատ ենք մտահոգվում թե դիմացինը ինչ կմտածի մեր մասին:
Պետք չէ մարդկաց իդեալականացնել. այն մարդը, ում առաջ մենք ուզում ենք այդքան կատարյալ երեւալ, կատարյալ չէ, ունի նույն չափ թերություններ եւ սխալվալու իրավունք: Երբ մեզ թույլ չենք տալիս լինել այնպիսին, ինչպիսին կանք, դիմացինին նու՛յնպես զրկում ենք այդ իրավունքից:

[Chuk]

Չամիչ ջան, օրինակդ ի՞նչ կցուցանե:

Ամեն մի բան որ գրվում է, հստակ պատճառ պետք է ունենա: Այսպես, դու ասում ես, որ տվյալ ծնողը զավակին չափից ավելի շատ էր սաստում: Ընդունում եմ: Բայց դա չի նշանակում որ ծնողները զավակներին ընդհանրապես չպետք է սաստեն: Հետևաբար, օրինակդ ի՞նչ կցուցանե:

[Շինարար]

Եթե ասող կլինի, թող ասի, ես իմ վճարածի տերն եմ: Ինձ այդ պիցան պետք է, կես ժամ անց ուտելու համար

Չուկ, ի միջի այլոց, եվրոպական զարգացած երկրներում հասարակության մեջ քիթը աղմուկով մաքրելն էլ ամոթ չի համարվում, տեսնես, թե իտալացի և ֆրանսիացի ջահել աղջիկները ոնց են ախորժակով դասի ժամանակ քիթները մաքրում, սա զի քո է համենայն դեպս, ու իրանց ընկերներն էլ չեն ամաչում դրա համար, սա էլ, որ չասես՝ գրառումդ թեմայից դուրս ա

[Chuk]

Չուկ, ի միջի այլոց, եվրոպական զարգացած երկրներում հասարակության մեջ քիթը աղմուկով մաքրելն էլ ամոթ չի համարվում, տեսնես, թե իտալացի և ֆրանսիացի ջահել աղջիկները ոնց են ախորժակով դասի ժամանակ քիթները մաքրում, սա զի քո է համենայն դեպս, ու իրանց ընկերներն էլ չեն ամաչում դրա համար, սա էլ, որ չասես՝ գրառումդ թեմայից դուրս ա

Ուրեմն ոչ մի եվրոպացի իրեն թույլ չի տա փողոցում քիթը մաքրել՝ արտաթորանքը գետնին թափելով: Իսկ մնացածը, հա, տարբեր սովորություններ, տարբեր բարքեր, ես էլ էդ քո ասած սովորության մասին հրաշալի գիտեմ:

Ասածդ ի՞նչ կցուցանե:
Օրինակդ ինչի՞ համար ա բերվել:

Ուրեմն ֆիքսում ենք. յուրաքանչյուր հասարակությունում կան ամոթալի համարվող բաներ (ու ի դեպ դա հպարտության հետ որևէ եզր չունի): Ու թեմայում խոսում ենք ընդամենը այդ երևույթների հարազատի մոտ քո ներկայությամբ առկայության դեպքում ամաչել-չամաչելու մասին:

Թե չէ մարդա մի հատ օրինակ վերցնում եք ու բերում... պիցա.. եվրոպայում քիթ մաքրել... երեխայի տուտուզին խփել... հըբը հետո՞

[Chuk]

Չամիչ ջան, օրինակդ ի՞նչ կցուցանե:

Ամեն մի բան որ գրվում է, հստակ պատճառ պետք է ունենա: Այսպես, դու ասում ես, որ տվյալ ծնողը զավակին չափից ավելի շատ էր սաստում: Ընդունում եմ: Բայց դա չի նշանակում որ ծնողները զավակներին ընդհանրապես չպետք է սաստեն: Հետևաբար, օրինակդ ի՞նչ կցուցանե:

Չամիչ ջան, ես հույս ունենա՞մ, որ կպատասխանես:
Որովհետև հասկանում ես, գրառումդ քննարկվող նյութի հետ բոլորովին աղերս չունի: Որովհետև ինչքան էլ որ բարդույթավորված ազգ լինենք, ուրիշի կարծիքին չափից ավելի լայն տեղ տանք և այլն, կամ էլ չտանք, էդ ամեն ինչն էական չի, որովհետև կա շատ հասարակ մի բան. լիքը բաներ կան, որոնք ամոթալի են, որոնք անելը անհարմար է: Այ դու օրինակ, վստահ եմ, որ չես մերկանա ու փողոցում քայլես մորեմերկ, որովհետև մեր հասարակությունում էդ ընդունված չի ու դա ամոթ ա: Ու ասենք քո եղբայրն էլ, չգիտեմ եղբայր ունես թե չէ, ամոթից գետինը կմտնի, եթե իրա հետ փողոց դուրս գաս ու հագիդ նույնիսկ ներքնազգեստ չլինի: Կներես, որ էսպես տգեղ օրինակ եմ բերում, ուղղակի առանց օրինակի սարեր ձորեր ենք ընկնում ու գեղեցիկ մտքեր գրում այն մասին, թե ինչու պետք չի այլոց կարծիքը հաշվի առնել, որ պետք է լինել ազատ, չպետք է բարդույթավորվել ու չգիտեմ ինչ շա՜տ գեղեցիկ ու նույնքան անտեղի բայց խոհական վեհ գեղեցիկ մտքեր:

[Ուլուանա]

Այսինքն՝ կոպիտ ասած, իրավունք ունե՞նք ուրիշի փոխարեն ամաչելու:
Մենք պատասխանատու ե՞նք բացի մեր արածներից այլ արարքների համար:

Երբեմն էլ մեր ծնողներն են մեր արարքների պատճառով ամաչում:
Արդյոք ծնողը երեխայի արարքների համար պատասխանատու է՞:
Երեխա ասելով նկատի չունեմ հենց 18 տարեկանից ցածր:
Նշեմ, որ հանցավոր կամ պատժելի արարքների մասին չէ խոսքս:

Կարծում եմ՝ ծնողն ամեն դեպքում ինչ–որ չափով պատասխանատու է իր երեխայի համար՝ անկախ տարիքից ու ժամանակից, քանի որ նրան, վերջիվերջո, ինքն է դաստիարակել, կամ եթե չի դաստիարակել՝ առավել ևս։ Բայց, իհարկե, հաշվի առնելով, որ մարդու անձը միայն դաստիարակության արդյունք չէ, այլև սեփական անհատականության, գեների և այլնի միացություն, ապա պարզ է, որ պատասխանատվությունն ամբողջությամբ ծնողի վրա ընկնել չի կարող։ Բայց, կարծում եմ, էստեղ հարցը միայն պատասխանատվությունը չէ։

Հ.Գ. Կարծես ենթադրվում է, որ եթե պատասխանատու ես, ապա կամաչես: Եթե պատասխանատու չես, ապա կմտածես, որ քեզ հետ դա կապ չունի, թող ինքը ամաչի:

Չէ, համենայնդեպս, իմ դեպքում էդպես չի։ Եթե պատասխանատու եմ, ուրեմն ցանկացած դեպքում կամաչեմ, դա հաստատ, բայց, օրինակ, ես ամաչում եմ նույնիսկ լրիվ անծանոթ մարդկանց անընդունելի պահվածքից։ Բնականաբար, տվյալ դեպքում պատճառը չի կարող լինել պատասխանատվությունը, ու հաշվի առնելով, որ մարդն ինձ անծանոթ ու ինձ հետ որևէ կապ չունի, շրջապատի մարդկանց կարծիքների պատճառով անհանգստանալն էլ է ինքնըստինքյան դուրս մղվում։ Պարզապես նման դեպքերում ես ակամա ինձ նույնացնում եմ տվյալ մարդու հետ՝ կարծես իր մաշկի մեջ մտնեմ ու էդ արարքը ես արած լինեմ էդ պահին... Այսինքն՝ ամաչում եմ որպես տվյալ մարդ։ Գուցե անհեթեթ է, բայց էդպես է։

[Վիշապ]

Հաճախ ընկերը կամ հարազատը այնպիսի բան է անում, որ ամաչում ենք: Երբեմն դա ուղղակի բնավորության արտահայտում է, երբեմն սխալ պահվածք, երբեմն օրենքի խախտում, երբեմն էլ սխալ է ուղղակի մեր ընկալմամբ:
Պե՞տք է ամաչել մեր ընկերների պահվածքի պատճառով: Այսինքն՝ կոպիտ ասած, իրավունք ունե՞նք ուրիշի փոխարեն ամաչելու:
Մենք պատասխանատու ե՞նք բացի մեր արածներից այլ արարքների համար:

Երբեմն էլ մեր ծնողներն են մեր արարքների պատճառով ամաչում:
Արդյոք ծնողը երեխայի արարքների համար պատասխանատու է՞:
Երեխա ասելով նկատի չունեմ հենց 18 տարեկանից ցածր:
Նշեմ, որ հանցավոր կամ պատժելի արարքների մասին չէ խոսքս:

Հ.Գ. Կարծես ենթադրվում է, որ եթե պատասխանատու ես, ապա կամաչես: Եթե պատասխանատու չես, ապա կմտածես, որ քեզ հետ դա կապ չունի, թող ինքը ամաչի:

Տարօրինակ թեմա է: Նախ հարցի էության մեջ ակամայից խնամի-ծանոթ-բարեկամի հայկական սկզբունքն է արտացոլվում, ծանոթ-հարազատների համար ամաչելու խնդիրը քննարկվում է, իսկ անծանոթների համար ամաչելու խնդիր չկա, այդպիսի բան բացառվում է… Մարդս մարդու համար չի՞ կարող ամաչել հենց միայն նրա համար, որ մարդը ամոթալի բան է անում: Հա՞: Ասենք իմ տեսակը զզվելի բան է անում՝ սպանում է իր տեսակի այլոց, կամ ստորացնում է… ես իմ տեսակի համար կարո՞ղ եմ ամաչել: Ընդհանրապես մարդս ինչու՞ է ամաչում, մի՞թե շրջապատի համար դրական տպավորությունը կորցնելու վախն է ամոթը: Այդպիսի ամոթի վրա ես թքած ունեմ, տպավորությունների մոդան վաղուց անցել է, հիմա մարդիկ կարծես թե իրար ներսից տեսնում են, թաքցնելու բան էլ չի մնացել… Հիմա ամաչելու բաներ կա՞ն հարազատի, ընկերոջ, երևանցու, հայի, հայաստանցու, կովկասցու, մարդու համար: Իհարկե կան: Լիքը բաներ կան, այնպես որ առանց կաշկանդվելու ամաչեք մարդիկ, դուք դրա իրավունքը լիովին ունեք, դուք այն վաստակել եք, ես կասեի ավելին՝ դուք պարտավո՛ր եք ամաչել

Հ.Գ. Հա, մոռացա ասել, իսկական ամոթը դա խղճի ու Աստծու առաջ է, իսկ միայն ականատեսներից ամաչելը դա քաղքենիություն է:

[Chuk]

Ասա ա՛յ Չուկ, ի՞նչ ես նստել էջերով գրում, Ուլուն ու Վիշապը կգան սրտիդ ուզածը կգրեն

Վերջին երկու գրառումներում խոսվում ա էն մասին, ինչի մասին հա ուզում էի գրել ու տենց էլ չափից ավելի խնդրի մեջ մանրանալուս պատճառով չէի գրում, էն, որ անգամ անծանոթի վատ արարքից ա կարելի ամաչել, ուր մնաց թե հարազատի:

[Mariam1556]

Մարդիկ տարբեր են ,ունեն տարբեր մտածելակերպներ,տարբեր հայացքներ.Տվյալ բանը ոմանց համար կթվա ամոթալի,ոմանց համար էլ ոչ.Սակայն դա չի նշանակում որ մեր մտերիմի վարքից ամաչելով մենք պետք է անտեսենք և նրան ուղղություն ցույց չտանք :իմ կարծիքով դա եսասիրություն է .չէ որ դիմացինը պատահական անցորդ չէ ,այլ մեզ շատ հարազատ մի մարդ :եվ հետո ինչու չլսել դիմացինի կարծիքը,միգուցե հենց նա է ճիշտը այլ ոչ թե մենք...