Ամոթ՝ հարազատի վարքի պատճառով

[Սելավի]

Փաստորեն մասնավորապես երեխային չսովորեցնենք զուգարանից օգտվելու մասին, թող ինքն աստիճանաբար հասկանա, թող այդ դժբախտության միջով անցնի: Չսովորեցնենք, որ ասենք ֆռռացնելով թեյ խմելը կողքինների համար հաճելի բան չի, թող դժգոհ դեմքեր տեսնի, հասկանա, չսովորեցնենք, որ ընկերոջ վրա կայֆավատ լինելը ուրիշների մոտ լավ բան չի, թող մի օր իրա վրա կայֆավատ լինեն, որ ինքը հասկանա, շարքն անվերջ կարելի է շարունակել

Սելավի ջան, կներես, բայց էդ ասածդ էլ եմ աբսուրդի շարքին վերագրում

Ու ընդհանրապես սովորենք պատասխանատու լինել ոչ միայն ինքներս մեր, այլև կողքիններիս համար: Դա չի նշանակում, որ պետք է ողջ պատասխանատվությունը մեր վրա վերցնենք, ուղղակի հասկանանք, որ մեր ու մեր հարազատների կյանքն արդեն փոխշաղկապված է:

Բնականաբար երեխաներին սովորացնում ենք:
Սակայն այդտեղ էլ կան բաներ որոնք երեխան ինքնուրույն պիտի գիտակցի:
Օրինակ՝ երեխային հազար անգամ ասա որ արդուկը տաք է ձեռք չտաս, միևնույնն է նա պիտի մի անգամ վառի ձեռքը որ հասկանա թե ինչ է նշանակում վառվել:
Կամ բացատրի որ սեղանին, աթոռին չբարձրանաս, կրկին նա պիտի բարձրանա ու ընկնի որ գիտակցի ինչ բան է ցավը:

Չափահասները, մեծահասակներն էլ ունեն իրենց համապատասխան դասերը, եթե այդ դասերի միջով անցած հարազատը, զգուշացնում է որ դա տհաճ երևույթ է և դա չի ուզում հասկանալ քեզ հարազատ ինչ որ մեկը, ուստի խնդիր չեմ տեսնում նա էլ թող անցնի դրա միջով որ սեփական փորձից համոզվի: