Ամոթ՝ հարազատի վարքի պատճառով

[Chuk]

Ես որդիներ գիտեմ, որ իրենց խնջույքներին իրենց մորը չեն տանում, ինչ է թե գեղացի հին կին է

Արի պտույտ մը էնենք: Եթե իմ ընկերն էդպիսի բան աներ, ես կամաչեի իր այդ արարքից

[Շինարար]

Արի պտույտ մը էնենք: Եթե իմ ընկերն էդպիսի բան աներ, ես կամաչեի իր այդ արարքից

Իսկ ես էլ ընկերություն չէի անի իր հետ՝ առանց ամաչելու իր արարքի համար՝ ուղղակի զզվելով իրանից

Երբեմն որոշակի «բարդույթից» զերծ լինելը հենց ինքը բարդույթ ա

քո հետ բանավիճելիս, պետք ա անպայման վերջի խոսքը քոնը լինի, չէ?

[Chuk]

Իսկ ես էլ ընկերություն չէի անի իր հետ՝ առանց ամաչելու իր արարքի համար՝ ուղղակի զզվելով իրանից

քո հետ բանավիճելիս, պետք ա անպայման վերջի խոսքը քոնը լինի, չէ?

Անշուշտ: Հո չամաչեցի՞ր:

Հ.գ. զզվում եմ, երբ մարդը վերջին խոսք ասելու համար գրում է «վերջին խոսքը պիտի քոնը լիներ»: Հետո ավելի մանրամասն կբացատրեմ, որ քեզ միայն թվում է, որ դու չես ամաչում, իսկ եթե չես ամաչում, դա անամոթության արտահայտում է:

[Շինարար]

Անշուշտ: Հո չամաչեցի՞ր:

Հ.գ. զզվում եմ, երբ մարդը վերջին խոսք ասելու համար գրում է «վերջին խոսքը պիտի քոնը լիներ»: Հետո ավելի մանրամասն կբացատրեմ, որ քեզ միայն թվում է, որ դու չես ամաչում, իսկ եթե չես ամաչում, դա անամոթության արտահայտում է:

Ախր, ես չասեցի, թե ոչ մի բանից չեմ ամաչում, շատ բաներ կա, որ ամաչում եմ, բայց իմ համար, ամաչում եմ սա անել կամ նա անել, ոչ թե որ ուրիշը սա անի կամ նա անի:
Ես վերջին խոսքի համար չէի գրել, ուղղակի այդպիսի տպավորություն ունեմ: Փաստորեն զզվեցրի քեզ: Լավ չի:

[Chuk]

Ախր, ես չասեցի, թե ոչ մի բանից չեմ ամաչում, շատ բաներ կա, որ ամաչում եմ, բայց իմ համար, ամաչում եմ սա անել կամ նա անել, ոչ թե որ ուրիշը սա անի կամ նա անի:

Երբ որ սրված օրինակներ են բերվում, հանկարծ պարզվում է, որ դու կամ ընկերություն չէիր անի նրա հետ, կամ կզզվեիր, կամ էլ քո ընկերը նման բան չէր կարող անել: Ու էստեղից գալիս է հակասությունների շղթան.

Տարբերակ 1. Իրականում ընկերոջ կողմից հնարավոր են արարքներ, որոնց համար դու կամաչես, բայց դու չես պատկերացնում այդ արարքների հնարավորության մասին,
Տարբերակ 2. Դու լավ ընկեր չես ու փոխանակ ամաչես նրա վատ արարքների համար ու հետո նրա հետ փորձես այդ խնդիրը լուծել, հրաժարվում ես նրանից:

Ընտրիր:

[Շինարար]

Երբ որ սրված օրինակներ են բերվում, հանկարծ պարզվում է, որ դու կամ ընկերություն չէիր անի նրա հետ, կամ կզզվեիր, կամ էլ քո ընկերը նման բան չէր կարող անել: Ու էստեղից գալիս է հակասությունների շղթան.

Տարբերակ 1. Իրականում ընկերոջ կողմից հնարավոր են արարքներ, որոնց համար դու կամաչես, բայց դու չես պատկերացնում այդ արարքների հնարավորության մասին,
Տարբերակ 2. Դու լավ ընկեր չես ու փոխանակ ամաչես նրա վատ արարքների համար ու հետո նրա հետ փորձես այդ խնդիրը լուծել, հրաժարվում ես նրանից:

Ընտրիր:

Սխալ ես մեկնաբանում, քո բերված սրված օրինակում աննորմալ վարք էր ներկայացվում, նման իրավիճակում ես գիտակցում եմ իմ մոտիկի խանգարված լինել, փորձում եմ զսպել, բայց որ չի ստացվում, չեմ ամաչում, որ դա եղավ:
Իսկ եթե դա խանգարվածության հետևաք չէ, ես նորից չեմ ամաչում, փորձում եմ հետ պահել նրան նման արարքից, եթե չի ստացվում, իսկ արարքը ին համար անընդունելի է, ես հրաժարվում եմ նրանից: Առանց ամաչելու իր համար:
Բայց ճատ դեպքեր կան երբ ընկերս ինչ-որ բան է անում, իսկ նույն բանը ես անել կամաչեի, բայց դա ընդունում եմ, դա ինձ համար այնքան էլ անընդունելի չի, իր փոխարեն չեմ ամաչում, և շարունակում եմ ընկերությունս:

քո տված տարբերակներում ընտրույթուն չեմ կարող անել, բայց ասեմ, որ իմ ողջ կյանքիս ընթացքում ընդհատված ընկերություն չի եղել, ոչ մեկի հետ չեմ դադարացրել իրականում ընկերություն անել, կան մարդիկ որ ժամանակի և տարածության հետևանքով քիչ ենք շփվում, բայց մնում ենք ընկերներ: Այսինքը, այդպիսի բան, որ հրաժարվեմ իմ որևէ ընկերոջ հետ շարունակել շփվել, դեռ չի եղել, իսկ թե ինչպիսի ընկեր եմ, իրենք կիմանան
Հ. Գ. Ուրիշի համար չամաչելը և ընդհանրապես չամաչելը տարբեր բաներ են, ես ոչ մի տեղ չասացի, թե ինքս չեմ ամաչում, ամաչում եմ ու ավելին քան պետք է, բայց ոչ իմ մոտիկների փոխարեն

[Chuk]

Սխալ ես մեկնաբանում, քո բերված սրված օրինակում աննորմալ վարք էր ներկայացվում, նման իրավիճակում ես գիտակցում եմ իմ մոտիկի խանգարված լինել, փորձում եմ զսպել, բայց որ չի ստացվում, չեմ ամաչում, որ դա եղավ:
Իսկ եթե դա խանգարվածության հետևաք չէ, ես նորից չեմ ամաչում, փորձում եմ հետ պահել նրան նման արարքից, եթե չի ստացվում, իսկ արարքը ին համար անընդունելի է, ես հրաժարվում եմ նրանից: Առանց ամաչելու իր համար:
Բայց ճատ դեպքեր կան երբ ընկերս ինչ-որ բան է անում, իսկ նույն բանը ես անել կամաչեի, բայց դա ընդունում եմ, դա ինձ համար այնքան էլ անընդունելի չի, իր փոխարեն չեմ ամաչում, և շարունակում եմ ընկերությունս:

քո տված տարբերակներում ընտրույթուն չեմ կարող անել, բայց ասեմ, որ իմ ողջ կյանքիս ընթացքում ընդհատված ընկերություն չի եղել, ոչ մեկի հետ չեմ դադարացրել իրականում ընկերություն անել, կան մարդիկ որ ժամանակի և տարածության հետևանքով քիչ ենք շփվում, բայց մնում ենք ընկերներ: Այսինքը, այդպիսի բան, որ հրաժարվեմ իմ որևէ ընկերոջ հետ շարունակել շփվել, դեռ չի եղել, իսկ թե ինչպիսի ընկեր եմ, իրենք կիմանան
Հ. Գ. Ուրիշի համար չամաչելը և ընդհանրապես չամաչելը տարբեր բաներ են, ես ոչ մի տեղ չասացի, թե ինքս չեմ ամաչում, ամաչում եմ ու ավելին քան պետք է, բայց ոչ իմ մոտիկների փոխարեն

Վանաձորցի ջան, դու միանգամից ընկերոջդ խանգարված ես համարում, իզուր, բարեկամս: Որովհետև վաղը կարող է իրավիճակ լինել ոչ իմ ասած սրված գույների նման ու դրան խանգարված անվանելը լինի անմտության գագաթնակետ: Իսկ ընկերոջ, հարազատ արարքի համար ամաչելը նույնքան նորմալ ու բնական է, ինչքան սեփական արարքի: Ավելին, դա ինչ-որ տեղ հենց հարազատության բնութագրիչներից է:

Իսկ իմ տված ընտրության հնարավորությունը տեղին էր.
Տ 1. Դու հարազատիդ բոլոր այն արարքները, որոնց համար ՆՈՐՄԱԼ մարդիկ ամաչում են, համարում ես պախարակելի ու չես ամաչում:
Տ 2. Դու կարողանում օգտվել մարդկային շատ գովելի մի զգացումից՝ ԱՄՈԹԻՑ ու հարազատիդ հետ միասին կարողանում ես հաղթահարել արգելքները:

[Լուսաբեր]

Ամաչում եմ, առաջին պահին գետինն եմ ընկնում, բայց կախված իրադրությունից կարողա շարունակեմ ամաչել կամ էլ կարողա ինքս կամ կողքից ասեմ/ն, որ պետք չի հո քո արածը չի՞ ու էտեղ մեղմվի ամոթի զգացումս:
Բայց ամաչելու մեջ վատ բան չկա, այ հակառակի մեջ կա: Ամաչելը սովորական մարդկային զգացումա…

[Chuk]

Ամաչում եմ, առաջին պահին գետինն եմ ընկնում, բայց կախված իրադրությունից կարողա շարունակեմ ամաչել կամ էլ կարողա ինքս կամ կողքից ասեմ/ն, որ պետք չի հո քո արածը չի՞ ու էտեղ մեղմվի ամոթի զգացումս:
Բայց ամաչելու մեջ վատ բան չկա, այ հակառակի մեջ կա: Ամաչելը սովորական մարդկային զգացումա…

Իհարկե

Իրականում հենց ամոթի զգացումն է հաճախ ամենամեծ խթանը մեր ինքնադաստիարակվելու ու ընկերներին, հարազատներին դաստիարակելու համար: Ու թող ոչ մեկն էս դաստիարակվել բառից վատ չզգա: