Վանաձորցի-ի խոսքերից
Ճիշտն ասած, ես երբեք իմ մտերիմներից ոչ մեկի արարքի համար չեմ ամաչում, հայրս ա սովորացրել, եթե արարքը կատարողը հարազատ է, ուզես, թե չէ ուզես, դա է քո հարազատը, ոչինչ չես կարող փոխել, եթե ընկերդ է, դու ես ընտրել քո ընկերոջը, կամ շարունակում ես ընկերությունդ կամ ոչ: Իսկ արարքների համար ամենքս մեր փոխարեն ենք պատասխանատու: Ամաչել ուրիշի փոխարեն, դա բարդույթ է, որից պետք է ազատվել, ես կարողացել եմ: Պետք է ընդունել մարդկանց այնպիսին, ինչպիսին որ նրանք կան ու մտածել սեփական աչքերի գերանների մասին, ուրիշի սխալները հեշտ է տեսնել:
Ես, բախտի բերմամբ թե պատահմամբ, շատ եմ շփվում լոռեցիների հետ (պապայիս կողմը Թիֆլիսյան լոռեցի են և ամենամոտ ընկերուհիս է լոռեցի, Գյուլագարակից) ու իրենք շատ ավելի ազատ են և ի դեպ, շատ ավելի քաղաքացի իրենց վարքագծով, կենցաղով քան Հայաստանի մյուս շրջանների ժողովուրդները, ասում են դա պայմանավորված է նրանով, որ Թիֆլիսին ավելի մոտ են եղել։
Մեջբերել
Էջանիշներ