Ամոթ՝ հարազատի վարքի պատճառով

[Chuk]

Էս նոր տվածդ տարբերակներից առաջինն եմ ընտրում՝ միայն բոլդ արածդ բառի վերապահումով: Չգիտեմ, ես սովոր եմ, որ ուրիշի արարքի համար պետք չի ամաչել, եթե էդպես լիներ պիտի ամաչեի, որ հայ եմ, որովհտև Կիմ Քարդաշյանն էլ ա հայ, պիտի ամաչեի, որ մարդ եմ, որովհետև մարդիկ կան, որ մարդկային ցեղին պատիվ չեն բերում, պիտի ամաչեի, որ Վանաձորցի եմ, որովհետև Պողոսն էլ ա Վանաձորցի, պիտի ամաչեի, որ էսինչ մարդը իմ ընկերն ա, որովհետև էսօր ինքը կաշառակերությամբ ա զբաղված, բայց ախր տասը տարի իր հետ ընկերություն եմ արել բառիս բուն իմաստով, հիմա դա չեմ ընդունում, իրեն ասում եմ, որ լավ չի դա, բայց ինչու՞ ամաչեմ, պիտի ամաչեի, որ էսինչ գերդաստանից եմ, որովհետև, իմ ազգականը, օրինակ, հոգեկան հիվանդ ա կամ մարդասպան ա, բայց չեմ ամաչում, փողոցում չեմ շրջանցում էդ մարդկանցից, չեմ ուրանում իրանց:

Հետաքրքիր ա, որ բերում ես օրինակներ, որոնք այսպես մեղմ ասեմ, խիստ վիճելի հարցեր են: Օրինակ կան մարդիկ, ովքեր կամաչեն հայ լինելու համար, որտև հայերի մեջ Հունանյան կա, հա՞, ենթադրենք, բայց նորմալ պայմաններում մարդիկ դրանից չեն ամաչում:

Իսկ այ իսկապես ամաչելու օրինակներ չես քննարկում:
Լավ, չուզելով օրինակ բերեմ: Իր կյանքի վԵրջին տարիներին պապիս խելքը գնալովի-գալովի էր դարձել, ու բնականաբար դրանից ամաչելու բան չունեի, որովհետև դե ծերություն է, բնական է: Բայց այ երբ իրան տարել էի զբոսնելու ու ինքը իրա այդ խելքի գնալովի-գալովի դառնալու պատճառով մոռացել էր տարրական վարվեցողության կանոնը ու փողոցի մեջտեղում քիթը մաքրեց, ու որոշ մարդիկ էլ զզվանքով մեզ էին նայում, ամոթից գետինն եմ մտել: Ի՞նչ անեի: Պապիցս հրաժարվեի՞: Ասեի, որ խելքը գցել ա, ուրեմն նորմա՞լ ա: Թե նորմալ մարդկային զգացում ունենայի՝ ամոթ, հետո էլ իրա հետ էդ թեմայով խոսեի: Ես ընտրեցի էդ վերջին տարբերակը: Կասես, որ դա ամոթալի չէ՞ր: Կներես, պապս իմ համար էնքան հարազատ ու սիրելի է, որ իրա ամոթալի քայլից ես էլ եմ ամաչում:
Ու վստահ եմ, որ դու էլ դա կանեիր, ինչքան էլ որ «տպավորիչ ա» հայտարարելը, որ էդ բարդույթը հաղթահարել ես, ուրիշի արարքի համար չես ամաչում: Ինչքան էլ, որ դա տպավորիչ ա հնչում ու շատերը ոգևորված ծափ կտան. «Տեսա՞ր, էս տղեն բարդույթ ա հաղթահարել»: Ու ոչ մեկը ուշադրություն չի դարձնի, որ նման արարքից չամաչելը անամոթություն ու բարդույթ ա