Ամոթ՝ հարազատի վարքի պատճառով

[Chuk]

Ախր, ես չասեցի, թե ոչ մի բանից չեմ ամաչում, շատ բաներ կա, որ ամաչում եմ, բայց իմ համար, ամաչում եմ սա անել կամ նա անել, ոչ թե որ ուրիշը սա անի կամ նա անի:

Երբ որ սրված օրինակներ են բերվում, հանկարծ պարզվում է, որ դու կամ ընկերություն չէիր անի նրա հետ, կամ կզզվեիր, կամ էլ քո ընկերը նման բան չէր կարող անել: Ու էստեղից գալիս է հակասությունների շղթան.

Տարբերակ 1. Իրականում ընկերոջ կողմից հնարավոր են արարքներ, որոնց համար դու կամաչես, բայց դու չես պատկերացնում այդ արարքների հնարավորության մասին,
Տարբերակ 2. Դու լավ ընկեր չես ու փոխանակ ամաչես նրա վատ արարքների համար ու հետո նրա հետ փորձես այդ խնդիրը լուծել, հրաժարվում ես նրանից:

Ընտրիր:

[Շինարար]

Երբ որ սրված օրինակներ են բերվում, հանկարծ պարզվում է, որ դու կամ ընկերություն չէիր անի նրա հետ, կամ կզզվեիր, կամ էլ քո ընկերը նման բան չէր կարող անել: Ու էստեղից գալիս է հակասությունների շղթան.

Տարբերակ 1. Իրականում ընկերոջ կողմից հնարավոր են արարքներ, որոնց համար դու կամաչես, բայց դու չես պատկերացնում այդ արարքների հնարավորության մասին,
Տարբերակ 2. Դու լավ ընկեր չես ու փոխանակ ամաչես նրա վատ արարքների համար ու հետո նրա հետ փորձես այդ խնդիրը լուծել, հրաժարվում ես նրանից:

Ընտրիր:

Սխալ ես մեկնաբանում, քո բերված սրված օրինակում աննորմալ վարք էր ներկայացվում, նման իրավիճակում ես գիտակցում եմ իմ մոտիկի խանգարված լինել, փորձում եմ զսպել, բայց որ չի ստացվում, չեմ ամաչում, որ դա եղավ:
Իսկ եթե դա խանգարվածության հետևաք չէ, ես նորից չեմ ամաչում, փորձում եմ հետ պահել նրան նման արարքից, եթե չի ստացվում, իսկ արարքը ին համար անընդունելի է, ես հրաժարվում եմ նրանից: Առանց ամաչելու իր համար:
Բայց ճատ դեպքեր կան երբ ընկերս ինչ-որ բան է անում, իսկ նույն բանը ես անել կամաչեի, բայց դա ընդունում եմ, դա ինձ համար այնքան էլ անընդունելի չի, իր փոխարեն չեմ ամաչում, և շարունակում եմ ընկերությունս:

քո տված տարբերակներում ընտրույթուն չեմ կարող անել, բայց ասեմ, որ իմ ողջ կյանքիս ընթացքում ընդհատված ընկերություն չի եղել, ոչ մեկի հետ չեմ դադարացրել իրականում ընկերություն անել, կան մարդիկ որ ժամանակի և տարածության հետևանքով քիչ ենք շփվում, բայց մնում ենք ընկերներ: Այսինքը, այդպիսի բան, որ հրաժարվեմ իմ որևէ ընկերոջ հետ շարունակել շփվել, դեռ չի եղել, իսկ թե ինչպիսի ընկեր եմ, իրենք կիմանան
Հ. Գ. Ուրիշի համար չամաչելը և ընդհանրապես չամաչելը տարբեր բաներ են, ես ոչ մի տեղ չասացի, թե ինքս չեմ ամաչում, ամաչում եմ ու ավելին քան պետք է, բայց ոչ իմ մոտիկների փոխարեն

[Chuk]

Սխալ ես մեկնաբանում, քո բերված սրված օրինակում աննորմալ վարք էր ներկայացվում, նման իրավիճակում ես գիտակցում եմ իմ մոտիկի խանգարված լինել, փորձում եմ զսպել, բայց որ չի ստացվում, չեմ ամաչում, որ դա եղավ:
Իսկ եթե դա խանգարվածության հետևաք չէ, ես նորից չեմ ամաչում, փորձում եմ հետ պահել նրան նման արարքից, եթե չի ստացվում, իսկ արարքը ին համար անընդունելի է, ես հրաժարվում եմ նրանից: Առանց ամաչելու իր համար:
Բայց ճատ դեպքեր կան երբ ընկերս ինչ-որ բան է անում, իսկ նույն բանը ես անել կամաչեի, բայց դա ընդունում եմ, դա ինձ համար այնքան էլ անընդունելի չի, իր փոխարեն չեմ ամաչում, և շարունակում եմ ընկերությունս:

քո տված տարբերակներում ընտրույթուն չեմ կարող անել, բայց ասեմ, որ իմ ողջ կյանքիս ընթացքում ընդհատված ընկերություն չի եղել, ոչ մեկի հետ չեմ դադարացրել իրականում ընկերություն անել, կան մարդիկ որ ժամանակի և տարածության հետևանքով քիչ ենք շփվում, բայց մնում ենք ընկերներ: Այսինքը, այդպիսի բան, որ հրաժարվեմ իմ որևէ ընկերոջ հետ շարունակել շփվել, դեռ չի եղել, իսկ թե ինչպիսի ընկեր եմ, իրենք կիմանան
Հ. Գ. Ուրիշի համար չամաչելը և ընդհանրապես չամաչելը տարբեր բաներ են, ես ոչ մի տեղ չասացի, թե ինքս չեմ ամաչում, ամաչում եմ ու ավելին քան պետք է, բայց ոչ իմ մոտիկների փոխարեն

Վանաձորցի ջան, դու միանգամից ընկերոջդ խանգարված ես համարում, իզուր, բարեկամս: Որովհետև վաղը կարող է իրավիճակ լինել ոչ իմ ասած սրված գույների նման ու դրան խանգարված անվանելը լինի անմտության գագաթնակետ: Իսկ ընկերոջ, հարազատ արարքի համար ամաչելը նույնքան նորմալ ու բնական է, ինչքան սեփական արարքի: Ավելին, դա ինչ-որ տեղ հենց հարազատության բնութագրիչներից է:

Իսկ իմ տված ընտրության հնարավորությունը տեղին էր.
Տ 1. Դու հարազատիդ բոլոր այն արարքները, որոնց համար ՆՈՐՄԱԼ մարդիկ ամաչում են, համարում ես պախարակելի ու չես ամաչում:
Տ 2. Դու կարողանում օգտվել մարդկային շատ գովելի մի զգացումից՝ ԱՄՈԹԻՑ ու հարազատիդ հետ միասին կարողանում ես հաղթահարել արգելքները:

[Շինարար]

Իսկ իմ տված ընտրության հնարավորությունը տեղին էր.
Տ 1. Դու հարազատիդ բոլոր այն արարքները, որոնց համար ՆՈՐՄԱԼ մարդիկ ամաչում են, համարում ես պախարակելի ու չես ամաչում:
Տ 2. Դու կարողանում օգտվել մարդկային շատ գովելի մի զգացումից՝ ԱՄՈԹԻՑ ու հարազատիդ հետ միասին կարողանում ես հաղթահարել արգելքները:

Էս նոր տվածդ տարբերակներից առաջինն եմ ընտրում՝ միայն բոլդ արածդ բառի վերապահումով: Չգիտեմ, ես սովոր եմ, որ ուրիշի արարքի համար պետք չի ամաչել, եթե էդպես լիներ պիտի ամաչեի, որ հայ եմ, որովհտև Կիմ Քարդաշյանն էլ ա հայ, պիտի ամաչեի, որ մարդ եմ, որովհետև մարդիկ կան, որ մարդկային ցեղին պատիվ չեն բերում, պիտի ամաչեի, որ Վանաձորցի եմ, որովհետև Պողոսն էլ ա Վանաձորցի, պիտի ամաչեի, որ էսինչ մարդը իմ ընկերն ա, որովհետև էսօր ինքը կաշառակերությամբ ա զբաղված, բայց ախր տասը տարի իր հետ ընկերություն եմ արել բառիս բուն իմաստով, հիմա դա չեմ ընդունում, իրեն ասում եմ, որ լավ չի դա, բայց ինչու՞ ամաչեմ, պիտի ամաչեի, որ էսինչ գերդաստանից եմ, որովհետև, իմ ազգականը, օրինակ, հոգեկան հիվանդ ա կամ մարդասպան ա, բայց չեմ ամաչում, փողոցում չեմ շրջանցում էդ մարդկանցից, չեմ ուրանում իրանց:

[Chuk]

Էս նոր տվածդ տարբերակներից առաջինն եմ ընտրում՝ միայն բոլդ արածդ բառի վերապահումով: Չգիտեմ, ես սովոր եմ, որ ուրիշի արարքի համար պետք չի ամաչել, եթե էդպես լիներ պիտի ամաչեի, որ հայ եմ, որովհտև Կիմ Քարդաշյանն էլ ա հայ, պիտի ամաչեի, որ մարդ եմ, որովհետև մարդիկ կան, որ մարդկային ցեղին պատիվ չեն բերում, պիտի ամաչեի, որ Վանաձորցի եմ, որովհետև Պողոսն էլ ա Վանաձորցի, պիտի ամաչեի, որ էսինչ մարդը իմ ընկերն ա, որովհետև էսօր ինքը կաշառակերությամբ ա զբաղված, բայց ախր տասը տարի իր հետ ընկերություն եմ արել բառիս բուն իմաստով, հիմա դա չեմ ընդունում, իրեն ասում եմ, որ լավ չի դա, բայց ինչու՞ ամաչեմ, պիտի ամաչեի, որ էսինչ գերդաստանից եմ, որովհետև, իմ ազգականը, օրինակ, հոգեկան հիվանդ ա կամ մարդասպան ա, բայց չեմ ամաչում, փողոցում չեմ շրջանցում էդ մարդկանցից, չեմ ուրանում իրանց:

Հետաքրքիր ա, որ բերում ես օրինակներ, որոնք այսպես մեղմ ասեմ, խիստ վիճելի հարցեր են: Օրինակ կան մարդիկ, ովքեր կամաչեն հայ լինելու համար, որտև հայերի մեջ Հունանյան կա, հա՞, ենթադրենք, բայց նորմալ պայմաններում մարդիկ դրանից չեն ամաչում:

Իսկ այ իսկապես ամաչելու օրինակներ չես քննարկում:
Լավ, չուզելով օրինակ բերեմ: Իր կյանքի վԵրջին տարիներին պապիս խելքը գնալովի-գալովի էր դարձել, ու բնականաբար դրանից ամաչելու բան չունեի, որովհետև դե ծերություն է, բնական է: Բայց այ երբ իրան տարել էի զբոսնելու ու ինքը իրա այդ խելքի գնալովի-գալովի դառնալու պատճառով մոռացել էր տարրական վարվեցողության կանոնը ու փողոցի մեջտեղում քիթը մաքրեց, ու որոշ մարդիկ էլ զզվանքով մեզ էին նայում, ամոթից գետինն եմ մտել: Ի՞նչ անեի: Պապիցս հրաժարվեի՞: Ասեի, որ խելքը գցել ա, ուրեմն նորմա՞լ ա: Թե նորմալ մարդկային զգացում ունենայի՝ ամոթ, հետո էլ իրա հետ էդ թեմայով խոսեի: Ես ընտրեցի էդ վերջին տարբերակը: Կասես, որ դա ամոթալի չէ՞ր: Կներես, պապս իմ համար էնքան հարազատ ու սիրելի է, որ իրա ամոթալի քայլից ես էլ եմ ամաչում:
Ու վստահ եմ, որ դու էլ դա կանեիր, ինչքան էլ որ «տպավորիչ ա» հայտարարելը, որ էդ բարդույթը հաղթահարել ես, ուրիշի արարքի համար չես ամաչում: Ինչքան էլ, որ դա տպավորիչ ա հնչում ու շատերը ոգևորված ծափ կտան. «Տեսա՞ր, էս տղեն բարդույթ ա հաղթահարել»: Ու ոչ մեկը ուշադրություն չի դարձնի, որ նման արարքից չամաչելը անամոթություն ու բարդույթ ա

[Շինարար]

Հետաքրքիր ա, որ բերում ես օրինակներ, որոնք այսպես մեղմ ասեմ, խիստ վիճելի հարցեր են: Օրինակ կան մարդիկ, ովքեր կամաչեն հայ լինելու համար, որտև հայերի մեջ Հունանյան կա, հա՞, ենթադրենք, բայց նորմալ պայմաններում մարդիկ դրանից չեն ամաչում:

Իսկ այ իսկապես ամաչելու օրինակներ չես քննարկում:

Էս մասին չեմ անդրադառնում, նայեմ քո բերած իսկապես ամաչելու օրինակին

Լավ, չուզելով օրինակ բերեմ: Իր կյանքի վԵրջին տարիներին պապիս խելքը գնալովի-գալովի էր դարձել, ու բնականաբար դրանից ամաչելու բան չունեի, որովհետև դե ծերություն է, բնական է: Բայց այ երբ իրան տարել էի զբոսնելու ու ինքը իրա այդ խելքի գնալովի-գալովի դառնալու պատճառով մոռացել էր տարրական վարվեցողության կանոնը ու փողոցի մեջտեղում քիթը մաքրեց, ու որոշ մարդիկ էլ զզվանքով մեզ էին նայում, ամոթից գետինն եմ մտել: Ի՞նչ անեի: Պապիցս հրաժարվեի՞: Ասեի, որ խելքը գցել ա, ուրեմն նորմա՞լ ա: Թե նորմալ մարդկային զգացում ունենայի՝ ամոթ, հետո էլ իրա հետ էդ թեմայով խոսեի: Ես ընտրեցի էդ վերջին տարբերակը: Կասես, որ դա ամոթալի չէ՞ր: Կներես, պապս իմ համար էնքան հարազատ ու սիրելի է, որ իրա ամոթալի քայլից ես էլ եմ ամաչում:

Ախր որ ամաչեիր, էս օրինակը չէր բերի, ես օրինակ չէի ամաչի, ազնվությամբ, ավելի վատ իրավիճակում եմ եղել ծեր տատիս պատճառով էն էլ աղջիկների ներկայությամբ, շատ հարազատ ա, շատ սիրելի ա, բայց ճիշտն ասեմ, իմ ծիծաղս նույնիսկ եկավ, չնայած միայն ժպտացել եմ: Կին է, ծերացել է, ինչքան ուզում էի բացատրեի, ինքը ասելու էր՝ ճիշտ ես ասում, բայց հետո նորից նույնը անելու էր:

Ու վստահ եմ, որ դու էլ դա կանեիր, ինչքան էլ որ «տպավորիչ ա» հայտարարելը, որ էդ բարդույթը հաղթահարել ես, ուրիշի արարքի համար չես ամաչում: Ինչքան էլ, որ դա տպավորիչ ա հնչում ու շատերը ոգևորված ծափ կտան. «Տեսա՞ր, էս տղեն բարդույթ ա հաղթահարել»: Ու ոչ մեկը ուշադրություն չի դարձնի, որ նման արարքից չամաչելը անամոթություն ու բարդույթ ա

Չգիտեմ, դու ասա՝ անամոթություն ա, ախր ինձ չես ճանաչում, ես ուր, անամոթ լինելն ուր, ուղղակի, նորից եմ ասում, ես այդ մտածելակերպով եմ դաստիարակվել, իմ վիճակում, դու գուցե՝ ամոթից գետինը մտնեիր, բայց ես գտնում եմ, որ դրա համար ես ամաչելու բան չունեի, ի վերջո, ո՞վ չունի ծեր պապ կամ տատ, ծիծաղի սմայլիկն էլ վերաբերում էր ոգևորված ծափ տալու մասին արտահայտությանդ, ինչքան ուզում ա հետդ չհամաձայնեմ, չեմ կարա չընդունեմ, որ մեկ-մեկ շատ դիպուկ ես արտահայտվում, բայց կոնկրետ էս դեպքում սխալ:

[Chuk]

Տվյալ պահին ավելացնելու նոր բան չունեմ, դրա համար դեռևս խոսքս կավարտեմ: Ինչպես բոլոր դեպքերում դու այստեղ ևս ամաչելը փորձեցիր արդարացնել, բայց կյանքն այդպես չի: Որպես եզրահանգում ասեմ.

Եթե հարազատդ անում է մի արարք, որը դու անելու դեպքում կամաչեիր, բայց իր անելուց չես ամաչում, ուրեմն ինքը քեզ հարազատ չի, դու պատրաստ չես նրա հետ ամեն ինչդ կիսել:

Լավ կաց, ու հանկարծ չամաչես, հա՜, ախր ամոթ ա, ո՞նց ամաչես, էդ ամոթը կոմպլեքս ա