Գաբրիել Գարսիա Մարկես - Երկնագույն Շան Աչքերը

[Բարեկամ]

Խիստ պրագմատիկ ես : Իսկ ինչու՞ չես ուզում ընդունել, որ այդ աղջիկն իրականում գոյություն ուներ, որ նրանք իրոք ամեն գիշեր տեսնում էին միմյանց երազում, որ աղջիկն իրոք ցերեկները փնտրում էր տղային, իսկ տղան ոչ մի բան չէր հիշում, ու որ շունն էլ իրոք երկնքի գույնի էր, ու այդտեղ ոչ մի զարմանալի բան չկար: Լատինաամերիկյան գրականության ամենահրաշալի կողմերից մեկն էլ այն է, որ այն այնքա՜ն սերտորեն է միահյուսում հրաշքն ու իրականությունը, որ չես հասկանում (և չես էլ ուզում հասկանալ), թե որտեղ է վերջանում հեքիաթն ու որտեղ՝ սկսվում կյանքը: Եթե Ռեմեդիոս-գեղեցկուհին կարող էր համաբարձվել երկինք, ու դա ոչ ոքի համար զարմանալի չէր լինի, եթե կարող էր երեք տարի անընդմեջ անձրև գալ և այլն, ապա ինչու՞ երկու իրար սիրող հոգի չէին կարող հանդիպել մի այնպիսի մտերմիկ ու խիստ անձնական վայրում, ինչպիսին երազն է:

Հայկօ ջան, ես բոլորովին տարակուսանքի մեջ չեմ ու չեմ զարմանում, որ գրականության մեջ երկու հոգի տեսնում են նույն երազը Ու պրագմատիզմը տեղ կապ չունի: Հարյուր տարվա մենությամբ էլ շատ տպավորված էի` համարելով կարդացածս գրքերից լավագույններից մեկը, ու դեռ շարունակում եմ համարել: Ու ասածդ գեղեցկուհու համբարձվելն էլ ամենագեղեցիկ բաներից մեկն եմ համարում, որ կարդացել եմ, կարծեմ դրա մասին էլ գրել եմ /հեսա գտնեմ/: Հիմա սա որ էլի Մարկեսն ա գրել, չի նշանակում, որ պարտադիր լավը պետք ա լինի:
Չեմ կրկնի էն, ինչն ինձ դուր չի եկել, քանի որ ոչ մի նոր բան չեմ ասելու: Ու էդ, ինչը դուր չի եկել, կապ չունի հրաշքի ու իրականության միահյուսման հնարքը ժխտելու կամ ընդունելու հետ, խոսքը այլ բանի մասին էր: