Բարեկամ-ի խոսքերից
Բայց լավ, էդ շանը հանգիստ թողնենք, անցնենք պատմվածքի բուն նյութին. մենակությունից ճնշված մարդը փորձում ա ստեղծել մի երևակայական աշխարհ, որ իբր մենակ չի, ու ընտրում ա մի միջոց` երազը, որի դեպքում մշտական անորոշություն ա` ոչ ոք չի կարող հաստատ պնդել, եղել ա էդ աղջիկը թե ոչ, այսինքն մշտապես կա մի հույս, որ մի ինչ-որ աղջիկ ինչ-որ պատերի վրա գրում ա "դու մենակ չես": Մարդը իր համար գեներացնում ա հույս: Հույսի գեներացման դեմ ոչինչ չունեմ, բայց տվյալ դեպքում դա այնքան սինթետիկ էր, պարզունակ ու մի տեսակ կեղծ` ինչպես վատ դերասանի խաղը:
: Իսկ ինչու՞ չես ուզում ընդունել, որ այդ աղջիկն իրականում գոյություն ուներ, որ նրանք իրոք ամեն գիշեր տեսնում էին միմյանց երազում, որ աղջիկն իրոք ցերեկները փնտրում էր տղային, իսկ տղան ոչ մի բան չէր հիշում, ու որ շունն էլ իրոք երկնքի գույնի էր, ու այդտեղ ոչ մի զարմանալի բան չկար: Լատինաամերիկյան գրականության ամենահրաշալի կողմերից մեկն էլ այն է, որ այն այնքա՜ն սերտորեն է միահյուսում հրաշքն ու իրականությունը, որ չես հասկանում (և չես էլ ուզում հասկանալ), թե որտեղ է վերջանում հեքիաթն ու որտեղ՝ սկսվում կյանքը: Եթե Ռեմեդիոս-գեղեցկուհին կարող էր համաբարձվել երկինք, ու դա ոչ ոքի համար զարմանալի չէր լինի, եթե կարող էր երեք տարի անընդմեջ անձրև գալ և այլն, ապա ինչու՞ երկու իրար սիրող հոգի չէին կարող հանդիպել մի այնպիսի մտերմիկ ու խիստ անձնական վայրում, ինչպիսին երազն է:
Մեջբերել
Էջանիշներ