Sunny Stream-ի խոսքերից
ՆԵՐՎԱՅԻՆ ՄԱԵՍՏՐՈՆ ԵՎ ՏԱՐՎԱ ԵՂԱՆԱԿՆԵՐԸ հոդվածը համարում եմ շատ ցինիկ… Էսպիսի արձագանքներ իհարկե ակնկալվում էին, բայց դե չէի կարծում, որ էստեղ մարդիկ դրա վրա հենվելով պիտի կարծիք կազմեին ֆիլմի մասին: Գևորգ Գևորգյանի խոսքերն էլ պետք չի հիմք ընդունել, որովհետև ասածն ակնհայտ ապուշություն է, մարդ է՝ չի հավանել ֆիլմը, պարզ բան: Ես չեմ ասում, թե շեդևր է /մարդիկ կան էդ էլ են ասում/, բայց ֆիլմը միանշանակ արժեքավոր է՝ բարձրացրած հարցերի համար… ասեմ՝ ես եղել եմ նկարահանման հրապարակում, դեռ նկարահանումներից առաջ էլ՝ ընկերներիս հետ ասիստենտ էինք էս ֆիլմում: Սցենարի քննարկումներից սկսած մեր մեջ էդ հարցը եփվում էր՝ ֆիլմը ի վերջո հարելու է որոշակի քաղաքական ուժի, թե՞ ոչ: Էն, ինչ քննարկումների ժամանակ ձևակերպում ու բացատրում էր Չալդրանյանը, էն էր, ինչի մասին մենք բոլորս երազում էինք՝ արվեստագետի անկախ քննադատակն հայացք դեպքերին: Նկարահանմանը զուգընթաց որոշ փոքրիկ բաներ փոխվեցին, բայց մենք տեսնում էինք, որ Չալդրանյանը փորձում է մնալ երկու բևեռների մեջտեղում… էն որ, վավերագրական կադրերի վրայից նոր ձայնագրություն է արվել, միանշանակ ճիշտ եմ համարում: Որովհետև ֆիլմը Լևոնի մասին չի, ֆիլմը ՀԱԿ-ի ու Սերժի մասին չի, անունները կարևոր չեն, երբ խոսքը գնում է ժողղովրդի ներսում եփվող հոսանքների, բողոքի ու կրքերի մասին: Կա ժողովուրդ, որը ցնորվել էր ինքն իր տարերքից, կա արվեստագետ, կա քաղաքի ոգին կրող նկարիչը... ու խոսքը արվեստագետի անձնական անհաջողությունների մասին չի, ֆիլմը քաղաքի օդում կուտակված բացասական լիցքերի մասին է, որ վարակում է բոլորին, կուլ է տալիս երկու կողմերին էլ: Հարցը մեղավոր-անմեղ փնտրելու մեջ չի, բոլորն էլ գիտեն ով էր ում հրաման արձակում. հարցը ինքներս մեզ հասկանալն է, ինչի՞ ոչինչ չի համընկնում էս քաղաքում այլևս, ինչի՞ ա կյանքը դուրս եկել իր հունից... մաեստրոն էլ ճիշտ չէր, ինքն իր ճշմարտությամբ էլ կուլ գնացին, որովհետև ստեղծվել էր մի վիճակ, որտեղ ճիշտ ու սխալ չկար. գաղափարական ճիշտն ահավոր ավարտի հանգեցրեց, ու դա ինձ իրավունք է տալիս մտածելու, որ դա էլ սխալ էր: Ասում եմ՝ եղել եմ նկարահանման հրապարակում, բայց ամենավերջնական արդյունքը տեսնելու առիթ դեռ չեմ ունեցել, չգիտեմ ինչ տպավորություն է թողնում ֆիլմը, բայց վստահ եմ, որ էս մակերեսային քննադատությունները ուղղակի բռնկուն "վիրավորված" էմոցիաների արդյունք են՝ առանց փորձելու հասկանալ, թե քեզ ինչ են ասում: Վիգեն Չալդրանյանին չեք սիրում՝ նորմալ է, ով ասես իր մասին ինչ ասես չի ասում, մերոնց էլ թողես՝ լսեն, հավատան, ձայն-ձայնի տան. բայց Միքայել Պողոսյանին հո շատ-շատերն են սիրում, բա մի պահ չեք մտածում էս մարդն ինչի՞ է էս դերը վերցրել՝ խիստ հոգեկան ապրումներով հարուստ, բարդ, տեղ-տեղ գռեհիկ: Իր համար հեչ խաղ ու պար չէր էս դերն իրականացնելը, ինքն էլ՝ իր կերպարի կայացմամբ, ֆիլմի համահեղինակ է. տեսնես ինչի՞…
Ես դեռ մի քանի ամսից հնարավորություն կունենամ ֆիլմը նորմալ դիտել, բայց մեկ է՝ էն ինչ հիմա գրեցի, կախված չէ դրանից, որովհետև գիտեմ, որ այս ամենն առկա է ֆիլմում ու գիտեմ նաև, որ մենք սիրում ենք անուններին կպած պիտակները ուռճացնել ու չփորձել դրանց ետևի կողմն էլ կարդալ:
Մեջբերել
Էջանիշներ