Նոր ֆիլմ - Վիգեն Չալդրանյան. «Մաեստրո»

[Sunny Stream]

Շատ եմ սպասում Վիգեն Չալդրանյանի "Մաեստրո"-ի պրեմիերային. կարծեմ հոկտեմբերի 31-ին է "Մոսկվա" կ/թ-ում… Ինձ համար շատ կարևոր ֆիլմ է, խնդրում եմ դիտելուց հետո կիսվեք ինձ հետ տպավորություններով!!!
Ըստ ռեժիսորի, ֆլմը հայ մտավորականության խնդիրների ու կռիվների մասին է:
Ես "քաջ ծանոթ" եմ ֆիլմին, բայց վերջնական տարբերակը չեմ տեսել, անհամբեր եմ իմանալ, թե էկրանին ինչպես է դիտվելու!!!
գլխավոր դերում, իհարկե, Միքայել Պողոսյան, դերերում՝ Կարեն Ջանիբեկյան, Ավետ Բարսեղյան, Մարիամ Մելիքսեթյան, Էդուարդ Թոփչյան և նրա նվագախումբը, գլխավոր դերակատարուհու ազգանունը չեմ հիշում՝ Կատերինա… Նկրահանումները կատրվել են Հայաստանում և Ճապոնիայում, ֆիլմը ժամանակակից ակտիվ ու "ներվով" ոճով է պատրաստված:

[ministr]

Տեսնես որ մի կինոփառատոնի համար է նկարահանել?

[Philosopher]

Ավետ Բարսեղյան

Քաշածանոթ մուլտիտաղանդավորի մասի՞ն է խոսքը

[ministr]

Հա Նազենիի արական վերսիանա

[Sunny Stream]

Քաշածանոթ մուլտիտաղանդավորի մասի՞ն է խոսքը

հա, բայց դերը շատ մեծ չէ, կարծում եմ նորմալ է խաղացել:
Մինիստր - փառատոնների մասին կարդա էստեղ… էս ֆիլմերից ո՞րն ես դիտել: Երբ հանդիսատեսը պատրաստ չի իսկական կինոն ընկալել, ստացվում է, որ ամբողջ հայ կինեմատոգրաֆը միայն փառատոնների համար է ստեղծվում. չեմ կարծում թե դա ռեժիսորների մեղքն է:

[ministr]

Վերջինը դիտել եմ "Քրմուհին": Բարեբախտաբար հայ կինեմատոգրաֆը միայն Չալդրանյանով չի սահմանափակվել իր պատմության ընթացքում: Բան չունեմ ասելու, մարդը բարդ պայմաններում ֆիլմեր է նկարում, բայց մեծ հաշվով դրանք կինոգետների, կինոքննադատների և կինոփառատոնների համար են: Իսկական կինոն չեմ կարծում, որ միայն աբստրակտ, ծայրից ծայր փոխաբերական իմաստներով ֆիմն է: "Նռան գույնը" ասում են որ գլուխգործոց է, բայց մարդկանց մի նեղ շրջանակի և կինոպրոֆեսիոնալների համար (չհաշված նրանց որ լսել են, որ դա լուրջ գործ է ու ձև են բռնել որ բան են հասկացել, չնայած հաստատ կեսից քնել են): Այնպես որ իսկական կինո ասվածը շատ ավելի լայն հասկացություն է, IMHO.

[Sunny Stream]

"Նռան գույնը" ասում են որ գլուխգործոց է

այսինքն չե՞ս նայել, թե՞ պարզապես համամիտ չես էդ կարծիքին:
Եթե առաջինը, ապա դիտիր ու հայտնիր քո կարծիքը… Եթե երկրորդը, ապա ինձ դժվար կլինի քեզ հետ "իսկական կինո" հասկացությունը քննարկել. ինձ համար դա կինո-արվեստը ներկայացնող ֆիլմերն են. ու էդ ֆիլմերը կարող են սիրված լինել ոչ միայն կինոքննադատների կողմից: Ինչի Մալյանի ու Դովլաթյանի՝ էդքան սիրված ֆիլմերին որևէ մեկը կարող է ասել արվեստ չե՞ն: Բայց եթե նրանք, ում չես հասկանում, հասնում են փառատոններին ու գնահատվում են, ուրեմն արժի մի քիչ գլուխ ցավացնել ու հասկանալ. գուցե դու էլ էդ ֆիլմից վերցնելու բան ունես: Բայց ամեն չհասկացված ֆիլմ չի, որ փառատոնային ա ու արվեստ ու փառատոններն էլ միշտ չի, որ չափանիշ են ու արդար: Ես "Քրմուհուց" շատ էի տպավորված, հսկայական աշխատանք էր տարված ու շատ գեղեցիկ կինոմատոգրաֆիկ նմուշ ա ստացվել՝ իմաստով, հետաքրքիր մոտեցմամբ, ընտիր օպերատորական աշխատանքով... բավականին արժեքավոր ֆիլմ է՝ մեր սիրած "առաջին քրիստոնյա ազգ" լինելու փաստի պատկերավորման տեսանկյունից: Չեմ ասում ամենասիրած ֆիլմս է, բայց ասում եմ՝ ֆիլմը թերագնահատվել է Հայաստանում: Եթե Չալդրանյանը սկսեր ամեն հեռուստաալիքով եթեր խցկել ֆիլմը, պիտի ասեին՝ էլի թիթիզանում է, մեծամտանում՝ ինչը միշտ ասում են իր մասին: Մարդը սահմանափակվեց կինոթատրոններով ու արդյուքում ֆիլմը ժողովրդի մեջ առանձնապես մեծ արձագանք չգտավ, որովհետև շատ փոքր տոկոսն է էսօր հայկական կինո փնտրում կինոթատրոններում: Համեմատության համար ասեմ, հաստատ ավելի արժեքավոր ֆիլմ է, քան "Տաքսի էլի լավ ա"-ն, որովհետև առաիջինը կինո է, իսկ երկրորդը՝ "մեր բակային ընտանեկան ժամանցի մակարդակի" ֆիլմ: Բայց ով ավելի մեծ աղմուկ արե՞ց, ո՞վ Հայաստան-Լոս-Անջելես կամուրջներով գովազդեց ու գովազդեց, ցուցադրվեց, պտտվեց, վերջ ի վերջո՝ ՓՈՂ ԱՐԵՑ: Իսկ էս մարդը բռնեց ու սկսեց նոր ֆիլմ անել՝ առանց էդ աղմուկի ու փայլի, մինչ տաքսի Էլի լավ ա-ն խնդում ա ու խնդացնում, ինչպես մեր ողջ շոու բիզնեսը, էս մարդը շատ լուրջ խնդիրներ ա առնում իր ուշադրության տակ ու փորձում գլուխ հանել... թե ոնց ա ստացվել, նայեք ու դատեք ինքներդ, ես գիտեմ աշխատանքների ընթացքը, գիտեմ, թե ինչ նպատակ էր դրված "Մաեստրո"-ն ստեղծելիս, բայց վերջնական արդյունքն, էլի եմ ասում, չեմ տեսել ու ինքս էլ եմ շատ հետաքրքրված: Ֆիլմը վստահ եմ, որ հեչ միանշանակ չի ընդունվելու, չգիտեմ թե ինչ տպավորություն է թողնելու ձեզ վրա, բայց մի բան կարող եմ խորհուրդ տալ՝ դիտելիս մի կողմ թողնել ամբիցիաներն ու սպասել՝ տեսնել, թե ուր է տանում ռեժիսորը… Հուսով եմ տանում հասցնում է էնտեղ, ուր սկզբից էլ որոշել էր:

Հ.Գ. Էլի լավ ա-ն որպես օրինակ բերեցի, առանձին ինքը պրոյեկտն ու փիառը շատ պոզիտիվ էին ու լավը, կարելի ա մի անգամ նայել ու ուրախանալ: Բայց համեմատության համար շատ տեղին է:

[ministr]

այսինքն չե՞ս նայել, թե՞ պարզապես համամիտ չես էդ կարծիքին:

Նայել եմ, ու համարում եմ կինոգիտական գլուխգործոց: Բայց շատ ավելի մեծ սիրով կնայեմ "Մենք ենք մեր սարերը", "Սարոյան եղբայրները", քան թե "Նռան գույնը": Ես իսկական կինո ասելով հասկանում եմ օրինակ հենց այս ֆիլմերը, որ իրենց պարզության մեջ հանճարեղ են: Նման ֆիլմեր էլի ենք ունեցել: Կարծում եմ տեսակետս ավելի պարզ դարձրեցի: Թե չէ արդեն "Տաքսի-մաքսիների" անուն էիք տալիս Էդ տաքսին փորձել եմ նայել...տանը: Բան չստացվեց

Ֆելլինիի, Պազոլինիի գլուխգործոցները դե դիր նայի...կնայես? Մեկ անգամից ոչ ավել: Բայց մարդիկ էլ Կանն, էլ Բեռլին... ինչքան մրցանակ կա հավաքել են: Բայց էդ կինոն հետաքրքիր է պրոֆեսիոնալներին, սկսնակ պրոֆեսիոնալներին, մեկ էլ հանդիստաեսի մի նեղ շերտի:

[Heqim]

...Ես "Քրմուհուց" շատ էի տպավորված, հսկայական աշխատանք էր տարված ու շատ գեղեցիկ կինոմատոգրաֆիկ նմուշ ա ստացվել՝ իմաստով, հետաքրքիր մոտեցմամբ, ընտիր օպերատորական աշխատանքով... բավականին արժեքավոր ֆիլմ է՝ մեր սիրած "առաջին քրիստոնյա ազգ" լինելու փաստի պատկերավորման տեսանկյունից:

Չգիտեմ հեղինակը ինչքանով ա տեղյակ կինոմատոգրաֆից, բայց ասեմ հենց վերը նշված "արժանիքները" իրականում շատ կաղոտ էին…էլ չեմ ասում որ օպերատորական աշխատանքն ուղղակի սարսափեցրեց մի քանի ֆոկուսից փախած կադրերով…
իսկ ինչ վերաբերվումա առաջին քրիստոնյա ազգ լինեու փաստին, ապա ֆիլմը հիշեցնում էր ագիտ ֆիլմ որտեղ հինգ րոպեն մեկ հիշեցվում էր էդ փաստը....լաաաավ էլի

[Kuk]

Ստորաքարշության սիմֆոնիա
Նոյեմբեր 26, 2009



Այս ամսվա սկզբին «մեծանուն» հայ կինոռեժիսոր, բացառապես «Օսկարի» հավակնորդ Վիգեն Չալդրանյանը ներկայացրել է իր նկարահանած «Մաեստրո» ֆիլմը: Այն դիտելու հնարավորություն է ունեցել դեռեւս միայն «էլիտար» հանդիսատեսը: Սակայն դատելով այդ ֆիլմի մասին պատմող հեռուստատեսային ռեպորտաժներից, կարելի է չկասկածել` այն շուտով կցուցադրվի բոլոր հեռուստաընկերություններով, կցուցադրվի երեւի բազմաթիվ անգամներ, քանի որ ճոռոմ լիրիկական զեղումներով «Մաեստրոն» իր մեջ խտացնում է պետական քարոզչության այն ողջ մաղձը, որը հեղվում էր անցած տարվա նախագահական ընտրություններից հետո Երեւանի կենտրոնում տեղի ունեցող բազմահազարանոց հանրահավաքներին ի պատասխան: Չալդրանյանն իր ֆիլմում կերտել է մի վեհ, գրեթե երկնային կյանքով ապրող, անարդարության դեմ երաժշտության հնչյուններով իր մեջ պայքարող, «միայն իր գործը լավ անող» դիրիժորի, որին, պատկերացնում եք... խանգարում են հանրահավաք անող «շարքային» մարդիկ: Ընդ որում, «արվեստի բարձունքներից» շարքային մարդկանց ստորացնող այս ֆիլմի վրա ծախսված գումարների ինչ-որ մասը տրամադրվել է նույն այդ քաղաքացիների միջոցներով գոյացած պետբյուջեից` «Ազգային Կինոկենտրոն» կոչվող կառույցի կողմից: Խնդիրն այստեղ ոչ թե ռեժիսորի քաղաքական հայացքներն են, այլ այն, որ իշխանությունների բարեհաճությանն արժանանալու մոլուցքը իրենց «մտավորական» համարող շատերի մոտ կարող է հասնել անսահմանության: Ընդ որում, «Մաեստրոյի» հեղինակներին այդ առումով չէին զիջում այդ ֆիլմի մասին տեսախցիկների առաջ հոգեցունց կարծիքներ արտահայտող մյուս «մտավորականները»: Որոնց մեծ մասը, ի դեպ, մասնավոր զրույցներում ուղղակի գարշանքով է խոսում այդ ֆիլմի մասին: Բարեբախտաբար, դեռեւս կան մարդիկ, ովքեր նման տհաճ երեւույթների վերաբերյալ կարծիք հայտնելուց չեն հրաժարվում: «Մեր հանրապետությունը հիմա վատ վիճակում է, եւ սեփական անձը հասարակությունից վեհ համարելը ճղճիմ վարք եմ համարում»,- մեր թղթակցի հետ զրույցում խոսելով այդ ֆիլմի մասին՝ ասել է գրող, հրապարակախոս Վահրամ Մարտիրոսյանը:

168 Ժամ

[Sunny Stream]

Չալդրանյանն իր ֆիլմում կերտել է մի վեհ, գրեթե երկնային կյանքով ապրող, անարդարության դեմ երաժշտության հնչյուններով իր մեջ պայքարող, «միայն իր գործը լավ անող» դիրիժորի, որին, պատկերացնում եք... 168 Ժամ

ֆիլմը դիրիժորի մասին չէ - մարդիկ չեն դիտել. իմաստ ունի՞, որ ականջ դնեմ իրենց "քննադատությանը"…

Ինչո՞ւ ֆիլմում չեն հասկացվում, թե ինչ են բացականչում ազտության հրապարակում հավաքված մարդիկ, բայց հասկացվում է ոստիկանների բարեհամբույր հորդորները:

արդեն ասացի - արխիվային տեսագրությունների մեծ մասում անուններ են վանկարկում: Ես լրիվ ճիշտ եմ համարում դրանք հանելը, որովհետև ֆիլմը քաղաքի մասին է, ոչ կոնկրետ անձանց:
Ֆիլմում դրվագ կա, որտեղ հերոսը բախվում է ոստիկանների կաշառակերության հետ. չեմ զարմանում ինչու մեր "մեգա-քննադատները" չեն նշում էդ փաստը: Ոստիկանները բնավ էլ դրական կերպարներ չեն՝ բարեհամբույր ժպիտիկներով: Արխիվային կադրերում հստակ երևում են ոստիկանների դաժանությունները:

Իսկ ֆիլմն ասո՞ւմ է, թե ինչու էր ցնորվել ժողովուրդը: Կամ ո՞վ է ասում, որ ժողովուրդը ցնորված էր, ինչո՞ւ էր ցնորված: Ազատության ձգտումը դա ցնո՞րք է:

անկեղծ ասած, սա իմ անձնական կարծիքն էր. մենակ ցնորված ժողովրուդը /ես նկատի ունեմ ոչ միայն միտինգավորներին, այլ ամբողջ մթնոլորտը - երբ օդը թեժանում էր ու ոչ ոք չէր հայտնվում, որ պաղեր/ կարող էր հանգեցնել էսպիսի աղետալի ավարտի. տրամաբանության ու դեպքերը սթափ դատելու դեպքում մարտի մեկ չէր լինի:

Ինչո՞ւ է ազատության Հրապարակում հավաքված քաղաքացիական հասարակությունը ներկայացվում որպես ամբոխ:

չգիտեմ... նախ՝ ֆիլմը նկարահանվել է դեպքերից հետո, այսինքն եթե Չալդրանյանը միտինգի մասնակիցներից մեկին որպես հերոս վերցներ, պետք կլիներ վերստեղծել հսկայական մասսայական տեսարաններ, մինչդեռ հիմա մի քանի փոքր տեսարանները դոկումենտալ կադրերի հետ ապահովում են ռեալության էֆեկտը: Հետո՝ ֆիլմը փորձում է չլինել կողմերից որևէ մեկում. հերոսը լրիվ անկախ կերպար է, ում, այո, խանգարում են միտինգները, որովհետև ինքը կարծում է, որ իմաստ չունի դրանց ուշադրություն դարձնել, իսկ երբ գլխի է ընկնում, որ դա իրականում իր ժողովրդի ճակատագիրն է՝ ուշ է լինում... բայց միևնույն ժամանակ նաև էս կերպարը "թքած ունի" նախագահից ստացած մրցանակի վրա, բախվում է ոստիկանության հետ և այլն: Հավատա, որ ֆիլմում առկա շատ բաների վրա ընդդիմադիր մամուլը /մեջբերածներդ/ լրիվ աչք է փակում. իհարկե, երբ կա երկու բևեռ, բևեռներից յուրաքանչյուրից մենակ մյուսն է երևում, հարավից կողմնացույցը մենակ հյուսիս է ցույց տալիս, կարծիքները կամ սև են կամ սպիտակ... բայց արդեն բավական ժամանակ է անցել, հավատս էլ չի գալիս, բայց՝ երկու տարի. ժամանակն է, որ կողմերը կարողանան տեսնել բոլոր երանգները: Ինչքան էլ մամուլը պաշտպանի գաղափարախոսությունը, բայց անձնական հաշվարկներում պետք է մենք մեզ հետ ավելի անկեղծ լինենք: Կամ գուցե պարզապես պետք է էս հարցը ռեժիսորին տալ:

Միհարց էլ. ճի՞շտ է, որ պրեմիեռայից հետո ֆիլմը փոփոխությունների է ենթարկվել:

Չգիտեմ: Կարող եմ փորձել պարզել, եթե շատ է անհանգստացնում էս հարցը: