Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Մեֆ ջան, Ժողովուրդ ասածը դա մի անորոշ բան է: Հանգիստ պայմաններում որպես քաղաքական սուբյեկտ այն առհասրակ գոյություն չունի:
Քաղաքական պրոցեսներում էլ կախված երկրի քաղաքական տրադիցիաներից այն կամ ամբոխ է, կամ ցաքուցրիվ եղած մասսա, կամ խարիզմատիկ լիդերի հետևից գնացող ոգևորված զանգված, կամ էլ կուսակցություններով, քաղաքացիական ինստիտուներով կազմակերպված հասարակություն, որը դոդլֆիկ չունի:
Ժողովուրդ ասածը երբևէ սուբյեկտ չի, այն չի կարող որոշումներ կայացնել: Այն կարող է հետևել ինչ որ կարծիքների ու վերաբերմունք ունենալ, սատարել, ինչ որ գործողությունների գնալ ըստ եղած կարծիքների , աշխարհայացքի կամ հասարակական պահանջների: Օրինակ երբ երկիրը օկուպացվում է, նորմալ ազգերը ընդհատակյա, պարտիզանական պայքար են մղում: Փալասները -մնում գետնին:
Հիմա մենք մտածում, մտածում ենք ու չենք հասկանում թե մեր վիճակը որ վիճակն է: Դրանից էլ գալիս է մեր վիճակը, ու մեր իրար քֆրտոցը: Ես Կուկի համար դառնում եմ հեքիաթ պատմող, ինքն էլ իմ համար մնում է Կուկ:
Իմ գնահատականով մենք ցաք ու ցրիվ վիճակում ենք:
Ես մի բան գիտեմ- ամեն հիվանդություն իր դեղամիջոցն ունի: Բայց դեղ նշանակելուց առաջ պետք է դիագնոզ լինի: Մեր մոտ դիագնոզի լուրջ պրոբլեմն կա ու մնալու է:
Հենց ձեն ես հանում, ասում են դու ինչ բժիշկ, ձենդ կտրի այ հին անհասկացող:
Մի խոսքով ձմեռ է, տաք տեղ նստած խորաթա է կենենք, այլ անելիքի պահանջի բացակայության պատճառով: :
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 11.01.2010, 04:21:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Քո ասածը մասսան է… քո նկարագրության մեջ եթե "ժողովուրդ" բառը փոխենք "մասսայով" միանգամայն ճիշտ ես… ժողովուրդը դա հստակ ձևավորված բազմաշերտ հասարակությունն է իր խավերով… յուրաքանչյուր խավ իր դիրքն ունի հասարակոիթյան մեջ և իրենց հակասություններով հանդերձ դրանք ներդաշնակ են… այսինքն հակասությունը դա ներդաշնակության տեսակ է… այս առումով մեզ մոտ այդ "ժողովուրդը" չկա, բայց կարծում եմ ձևավորման ընթացքի մեջ է ու ընթաղքը ուղղեկցվում է ցնցումներով ը կորուստներով… ուրիշ ձև չկա սա է… միանշանակ ձեռքբերումներ ու հաղթանակներ չեն լինում…
… Բիձ, լավ ա որ բազմազանություն կա, թող քեզ ասեն հեքիաթասաց, ինձ էլ հես ա մի հատ անուն կտան (խնդիր չունեմ)… Չուկին էլ ենք անուն կպցունում, Ռամերին էլ… սաղիս էլ անուն պիտի կպցնենք ուղղակի վիրավորանքներից պետք է խուսափել … ես չեմ ասում թե վիրավորում ես… Կուկի մասին մի մտածի իրան հես ա աբորիգենները կուտեն…
էսօր Գանդիի փոշին ա վրես նստել Բիձ, հանդուրժող եմ դառել հերիք չի ուրիշներին էլ քարոզում եմ
Եթե ժողովուրդը դա քո ասած "հստակ ձևավորված բազմաշերտ հասարակությունն է իր խավերով…" ապա այն քաղաքական պրոցեսներում միացյալ շահ չունի և տարակարծիք է: Հետևաբար այդպիսի "ժողովուրդը" միավորված չի կարող լինել: Մենք հիմա մոտավորապես այդ կետում ենք- շահերը արդեն իսկ ձևավորված են- մեկը իր ցեղով քյաչալական է, մյուսը լֆիկակակ, մյուսը Լեվոնական, մյուսը գրանտական, մյուսը- իմ տանձին չի-ական: 100 տարի էլ մնանք նունն է լինելու:
Հարցը նրանում է, որ հասարակությունն ու իշխանությունը պետք է հավասարակաշռված լինեն ուժային դաշտում հենց իրարից ֆիզիկապես վախենալով: Նույնիսկ երկբևեռ աշխարհն էր ստաբիլ հենց ուժային բալանսի հաշվին:
Երկրների թշնամությունը հավասարակշռված է լինում մեկուսացված բանակների ճակատային դիմակայությամբ: Հասարակության մեջ լրիվ մեկուսացումը անհնար բան է: Դրա համար հասարակության ներսի թշնամությունը սարսափելի մի բան է, երբ դիմացինը գիտի, որ մի տեղ բռնացրին-կսատկացնեն: Հենց դա է ներհասարակական հավասարակաշռության բանալին: Բայց եթե իշխանավորը համոզված է, որ դիմացինը ստրկական հայացքների տեր է, որ ինքն ուզենա 10 կփռի, ուզենա 1000 ու ձեն հանող չի լինելու, ապա էդ իշխանավորը սկզբնապես անմեղ հրեշտակ էլ եղած լինի, դառնում է դև:
Հենց սրանում է Second Amendment -ի իմաստը:
Հիմա մեր մոտ մարդկանց էշի, ստրուկի տեղ դնելու սցենարն է: Ու մարդիկ էլ շատ լավ համակերպվել են դրան: Ու հենց այդ սցենարով է, որ տեղական մասշտաբի գաճաճ գյադեքը դառել են առյուծներ: Ու քանի դրանց թուլեքին վնաս չի հասել, - շարունակելու են առյուծ խաղալը: Հենց մեկի թուլի թաթը կտրին, կամ գլուխը ծակեցին, վնգստալու են, տեղի են տալու ու գնալու են զիջումների:
Սա է ճանապարհը: Արևմտյան ժողովրդավարությունը հաստատվեց հենց այս հիմքերի վրա- իրար սատկացնում էին, ի վերջո ստիպված նստեցին մի սեղանի շուրջ, , գրեցին թղթի վրա կանոնները ու պայմանավորվել են չխախտել թղթի վրայի գրածը: Եթե հաբռգեցին, ապա նորից իրար կսատկացնեն
Եթե այլ ձև կա, ապա ասում ես էսօր Գանդին ես- ասա ես էլ իմանամ:
Բիձա ջան, բազմաշերտ և բազմախավ դա դեռ չի նշանակում որ դրանց շահերը անպայման իրա պիտի հակասեն… ինչքան էլ հակասեն ընդհանուր շահ այնուամենայնիվ կա, դա պետականության, օրինապշտության, երկրի հզորացման և այլ հարցեր են… սրանք բոլոր խավերին էլ ձեռնտու են, իհարկե կան նաև հակասություններ… բայց զարգացած երկրներն ունեն բազմաշերտ/բազմախավ հասարակություններ… մեզ մոտ նման բան չկա մեզ մոտ կա թալանող և թալանվող… շատ պարզ… ով որ իշխանության մեջ ազգական բարեկամ չունի թալանվող է… գաղտնիք չեմ բացում… սխալ կարծիք է որ բազմախավ հասարակությունը միասնական չի կարող լինել… միասնական չի նշանակում մոնոլիտ… միասնական նշանակում է մի նպատակի շուրջ հավաքված բազմախավ հասարակություն,… միասնական չի նշանակում բոլորը ձայները տան մեկ մարդու, միասնական չի նշանակում բոլորը դավանեն մեկ գաղափարախոսություն, միասնական չի նշանակում բոլորը նույն տիպի մշակույթի հետևորդ լինեն, միասնական չի նշանակում բոլորը ունենան նույն կարծիքը… սրանք վտանգավոր երևույթներ են…
… Բիձա ջան, կոնկրետ ծրագիր չունեմ, բայց մի բան գիտեմ … միայն ժողովրդի միջոցով… ես ճարտարապետ եմ ստրատեգ չեմ
Chuk (11.01.2010)
Մեֆ ջան, դու ասում ես ժողովրդով է արվելու, ես էլ փորձում էի հասկանալ, թե էդ ժողովուրդ ասածը ինչ նոր բանի, /որակի, վիճակի, գիտելիքի, մտածելակերպի/ շնորհիվ է էս անգամ կարողանալու: Ավելին, հաղթելը դա գործողություն է - զանգ կախել է:
Կոնկրետ ժողովուրդը ոնց է զանգը կախելու՞:
Ինչ ասեմ, խոսացինք, խոսացինք ու նորից եկանք նույն կետին: Ու 50 տարի հետո էլ նույն է լինելու Երևանի նահանգում:
Էսօր եկեղեցի էի գնացել, քարոզիչը մի լավ օրինակ բերեց:
Ասում է մեկը մի արծվի ձագ է գտնում, բերում գցում իր հավաբունը- հավերի մոտ: Արծիվը մեծանում է, ընկերները գալիս են, ասում այ ախպեր արի արծվիդ թռցնենք, արծիվ ա չէ՞: Թռցնում են, սա հավի պես մի քանի մետր տպրտում ա օդում ու ընկնում գետին: Նորից են թռցնում- նորից նույնը: Վերցնում են արծվին, գնում են սարերը, հավերից հեռու, արծվին թռցնում են օդ- սկսում է սավառնել:
Հիմա մերն է- հավանոցի օրենքներով արծիվ, ագռավ, գել, էշ, կատու, շուն սաղ հավ են դառել ու դրանից դուրս աշխարհ չեն էլ տեսնում:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 11.01.2010, 06:22:
չես կարող ասել: իրականում Հայաստանը ինքստինքյա բավականին պրիմիտիվ, պարզ, հասկանալի երկիր է, իր ներիքին նիստ ու կացով, մղումներով, կարճ ասած ներքին քաղաքականությամբ //:
Միակ պրոտատիպը՝ Քաջ Նազարն է: նախ անհատական առումով: Քաջ Նազարավարի Լևոնը, Քոչը ու հիմա Սերոժը դառան թագավոր-տղեք:
նույնը Հայաստանի մասին է: Ամեն ինչ - 100 տոկոսով արդեն, կախված է միմիայն արտաքին հանգամանքներից: կարող է ասենք մյուս տարի կամ մի ամսից, կամ նույնիսկ վաղը /ասածս են կտրվածքով է, որ ենթադրենք Հայաստանից դուրս ոչ մի բանից խաբար չենք/ ամեն ինչ փոխվի: Էտ փոխվել ասելով հեչ ինկատի չունեմ դեպի լավ կողմը մեր համար:
Մնում է միայն Նազարավարի ռելաքս ու էնջոյ![]()
Քաջ Նազարը ինքստինքյա ոչինչ է, ոչնչություն, զերո…
քաջնազարական ֆենոմենալ "խորը փիլիսոփայական-մարդասիրական երևույթ"-ը ՝ դա իրա արտաքին միջավայրի արդյունք է: կան "հսկաներ", որոնք ունեն գաճաճ ուղեղ, ու ուռռացնում են նազարական 0-ն ու հասցնաում համարյա տրաքելու աստիճան, բայց չեն տրաքացնում: իսկ կան նաև նազիրվեզիրներ, որոնք հասկանալով նազարական 0-ն, ուռռացնում են որ մի քանի վայրկյան հետո այդ փուքսը օգտագործեն իրանց քամիների ուժը ավելացնելու համար:
մենք նազարներ ենք: դա հլա դեռ 100 տարի առաջ լավ են հասկացել մեր մեծերը:
մենակ թե մեկի մետ նազարին քշում ա իրա ոչնչության մեջ մտցնում իրա Ուստիանը, իսկ մյուսը վայելում ա՝ ասելով որ սաղ սուտ ա, մարդ պետք ա բախտ ունենա…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ